τροχιές

Με την πράξη να ανακαλύπτουμε αλήθειες και πάλι με την πράξη να τις ελέγχουμε και να τις αναπτύσσουμε.../Πράξη, γνώση και ύστερα πάλι πράξη˙ η μορφή αυτή της κυκλικής επανάληψης είναι ατελεύτητη.

Μάο ΤσεΤουνγκ


Το συμβάν δεν είναι ο Άλλος του Λόγου αλλά ο 'Αλλος της φιλοσοφίας, όπως ορίζεται σύμφωνα με την πλατύτερη έννοια της πολύπλοκης δομής του, αντί να ορίζεται μόνο με όρους ''παρουσίας".

Francois Laruelle




Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

ΘΕΣΕΙΣ ΕΚΤΟΣ ΣΚΟΤΟΥΣ (αποδομήσεις στον Μ.Χάιντεγκερ)


Mάρτιν Χάιντεγκερ (1913)

Ένα κείμενο πάνω στις διαλέξεις του Χάιντεγκερ για τον Ηράκλειτο κ τον Παρμενίδη

Άνοιγμα.


Όλη η φιλοσοφία μέχρι σήμερα παραμένει μια αιώνια επανάληψη να λεχθεί το Ένα μέσα απο την συνύπαρξη του με το Δύο. Η πολλαπλότητα, ο πληθυντικός αριθμός, το Διαφορετικό είναι οι τόποι που εκφέρεται αυτή η συνύπαρξη και που αποτελεί όλη την ιστορία της φιλοσοφίας. Οι απόπειρες να καταδειχθεί το Πραγματικό ως ο απόλυτος επικαθορισμός της ιστορίας της φιλοσοφίας, υπήρξαν ελάχιστες, μειοψηφικές, περιθωριακές, αιρετικές.
Κάθε φιλοσοφικό έργο τοποθετεί σε ισότιμη βάση την σχέση του Ενός με τον Λόγο περί αυτού, μια ισοτιμία που ουσιαστικά αποδεικνύει την φιλοσοφική απόφαση ως την κατεξοχή "χώρα της λήθης" της πλάνης, του ψεύδους.

Οι φιλόσοφοι άφησαν αναπάντητα τα εξής ερωτήματα:
α) Οι αντιθέσεις μέσα στο κόσμο δημιουργούνται ή όχι για την παραγωγή του Ενός, ενός συγκεκριμένου και καινούριου Ενός (συμβάν-κόσμος);
β) Αν ο κόσμος κινείται με βάση τις αντιθέσεις, τη σύγκρουση του Δύο, είναι ή όχι απόδειξη ότι η αναμόρφωση και εξέλιξη του κόσμου προκαλείται απο τον πόλεμο για το Ένα;
γ) Η ρήξη, η τομή, η α/συνέχεια, το άλμα, η επανάσταση, το διαφορετικό, το Άλλο, ο Ξένος, το Συμβάν, είναι ή όχι έργα και μιμήσεις του Ενός που αποκαλύπτεται, αποσυνδέεται, αναδύεται, εκρήγνυται και επέρχεται διαρκώς;

Το Ένα ως ακίνητο, αγέννητο, ασχημάτιστο και ανώλεθρο, χρησιμοποιεί το μη-Ένα γιατί μόνο η αντίθεση το θέτει σαν επικράτηση, απόλυτη δύναμη και αλήθεια.
Η θέση των φιλοσόφων ήταν πάντα να συντάσσονται με τον πόλο του μη-Ενός υποκρινόμενοι ότι ερμηνεύουν το Πραγματικό, ενώ συνέδεαν, συσχέτιζαν, συνέθεταν το Ένα και το Δύο, με σκοπό να αποκρύψουν τις αιτίες του αναγκαίου πολέμου (Ηράκλειτος-''πόλεμος πατήρ πάντων") και να συσκοτίσουν την γνώση για τον κόσμο μέσω της γραφής και του λόγου της σύνθεσης, της μίξης του Δύο. Έτσι απέδιδαν το Πραγματικό σαν ένα τόπο αντικειμένων που οι σχέσεις τους και η αριθμητική που γεννάνε να αποδεικνύει δήθεν την οντολογική επικράτηση του συνθετικού Όντος.

Παρόλα αυτά δεν υπάρχει μεγάλος φιλόσοφος που το έργο του να μην χαρακτηρίζεται από μία εργασία υπέρβασης της φιλοσοφικής απόφασης και μίας απόπειρας "στροφής" σε μια σκέψη καθοδηγημένη προς τους δρόμους του Ενός, του Πραγματικού.
Από αυτή την άποψη, ισχύει η Νιτσεική θέση για το ότι η αλήθεια δεν ταυτίζεται-δεν συσχετίζεται με την ηθική, με την σχεσιακότητα που προσπαθούν να επιβάλουν οι φιλόσοφοι ως κόσμο. Η αλήθεια είναι το Ένα και όλοι οι τρόποι που αυτό προκαλεί πόλεμο για τον καθολικό μετασχηματισμό των πάντων. Η οντολογικοποίηση και υποκειμενοποίηση του πολλαπλού (το οποίο υπάρχει μόνο ως αντανάκλαση του Πραγματικού) είναι η κυριαρχία του σβησίματος -σβήσιμο του πυρός-του Πραγματικού απο τον λόγο της γραφής και της ομιλίας της φιλοσοφίας, σβήσιμο που υπηρετεί η φιλοσοφία από την δουλοκτητική κοινωνία έως την μεταμοντέρνα καπιταλιστική.

Οι Θέσεις που ακολουθούν είναι εκτός σκότους με μία διπλή έννοια: 1. Εκτός της απόκρυψης και της λήθης, εκτός της υποκειμενοποίησης του πολλαπλού και 2. Εκ του σκότους, με την έννοια ότι μέσα από την φιλοσοφική συσκότιση, βρίσκουμε ίχνη αιρετικών "στροφών" ενάντια στην ίδια τη φιλοσοφία.


1. Το Είναι είναι απεσταλμένο στον άνθρωπο. Είναι απεσταλμένο από το Ένα, το Πραγματικό, και στέκεται, παραμονεύει να επιτελέσει σε μία ορισμένη στιγμή ένα σημαίνοντα ρόλο για μια εκθεμελίωση της ανθρώπινης κατάστασης, για μία διασάλευση της ουσίας του ανθρώπου. Αυτή η απειλητική περιγραφή πού πρόκειται να οδηγήσει τον άνθρωπο; Στο καταστροφικό όριο της ανυπαρξίας ή προς μία υπεράνθρωπη κατάσταση; Ολόκληρη η διατύπωση του Χάιντεγκερ1 είναι ένας τόπος έκφρασης του Ενός, της αλήθειας του, της δύναμης που ορίζει το Είναι και την σχέση του με τον άνθρωπο. Όμως η γλώσσα του Χάιντεγκερ δεν μπορεί να συγκεκριμενοποιήσει τον τρόπο της αποκάλυψης του Ενός ως πλήρους αμεσότητας προς τον άνθρωπο. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιεί τον όρο "μοιραία στιγμή", για να αποδώσει το αιφνίδιο, την ισχύ κ δοτικότητα του Ενός προς τον άνθρωπο. Όμως δεν μπορούμε να αποφύγουμε την ερώτηση:

Αυτή η παντοκρατορική ισχύς του Ενός σχετίζεται με τον αφανισμό του ανθρώπινου ή με ένα πέρασμα σε μια ανείπωτη και άσκεφτη ακόμα ύπαρξη του Ενός και του ανθρώπου; Μία σκέψη ίσως εγκλωβισμένη ανάμεσα στο μηδενισμό και τον μεσσιανισμό, στην ουσία μια σκέψη καθορισμένη απο τον ανθρωπισμό. Άραγε ο Χάιντεγκερ αφήνει εσκεμμένα να πλανάται αυτό το τρομαχτικό φάντασμα της αιφνίδιας διασάλευσης του ανθρώπινου προς το οπουδήποτε;

Η πορεία, η μοίρα αυτής της ανθρώπινης κατάστασης είναι ανοιχτή στην επιλογή ή μάλλον στον αγώνα για την επικράτηση μίας επιλογής που θα οδηγεί το είδος όλο σε μία ανυπολόγιστη και αδιανόητη ενσωμάτωση του με το Ένα. Η επικράτηση αυτού του προορισμού θα κριθεί απο τις δυνάμεις του ανθρώπινου που θα πασχίσουν να θεωρήσουν τον κόσμο δια μέσω του Πραγματικού, να πράξουν μέσα και ενάντια στον κόσμο σαν πρωτοπορίες του Ενός, να κλωνοποιήσουν το Ένα μέσα στο εσώκλειστο κόσμο του Είναι, του ανθρώπινου Είναι.

Από αυτό θα κριθεί το Πραγματικό ή ο άνθρωπος; Η ύλη, το Ένα θα υπάρξουν ακόμα και αν αφανιστεί το ανθρώπινο. αν δηλαδή επικρατήσει η εσώκλειση στον Αντι-πραγματικό κόσμο. Το όριο της σκέψης βρίσκεται στο αν θα μετατοπιστεί προς το Ένα ή αν θα σβήσει στις γνωστές διαστάσεις του ανθρωπιστικού που αναπαράγει ο ήδη-κόσμος.

2. Το Ένα δεν εκφράζεται με το Λόγο, δεν είναι ο Λόγος2 ως ανάπτυξη και διαμόρφωση του κόσμου-φαινόμενο, το Ένα δεν είναι ένα αντικείμενο που μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ώστε να αναλυθεί και να ερμηνευτεί. Αυτή του η ερμητικότητα ως προς την φιλοσοφία που ουσιαστικά είναι μια φαινομενο-λογοκρατία, δεν συνιστά σε καμία περίπτωση μια θεοποίηση του με μυστικιστική ή αποκρυφιστική διάθεση. Το Ένα πράττει, υπάρχει μέσα στους συμβαντικούς λόγους, είναι μια άπειρη ακολουθία συμβάντων-κόσμων και παράλληλα ο τόπος τους και ο χρόνος τους. Το Ένα επιβάλει στην θεωρία την υποταγή της στην συμβαντική πράξη για να πάψει να το εκφέρει σαν γυμνό Λόγο.

Η μοίρα του Λόγου είναι να αποκτά υπόσταση μέσα στον κόσμο της παράστασης και της ομιλίας, η φωνή και η γραφή σέρνονται πίσω απο την όραση για να διαιωνίσουν ένα κόσμο-φαινόμενο. Το "Εν αρχήν είν ο λόγος", μεταφυσικό θεμέλιο όλου του πολιτισμού εως σήμερα, είναι η απόδειξη της φιλοσοφικής ταύτισης του Λόγου με την απαρχή, με το Ένα από όπου πήγασε και πηγάζει ο κόσμος. Αυτή η ταύτιση υποκρύπτει μια απόφαση και ένα τρόμο την ίδια ώρα. Είναι απόφαση του ανθρώπινου να αποδώσει το Ένα, να το φέρει κοντά του, να το ονομάσει, δηλαδή να το ταξινομήσει, να το κατατάξει και τελικά να το αποκρύψει πίσω απο την αρχή του Λόγου, του παντοδύναμου ταξιθέτη του κόσμου.

Είναι τρόμος όμως γιατί απο την αρχή του κόσμου, το Ένα δίνει τον ευατό του στο ανθρώπινο με ένα απολύτο τρόπο όπως προκύπτει απο την καθολικότητα του. Αυτή την αλήθεια ο άνθρωπος προσπαθεί να απωθήσει απο την αυγή του πολιτισμού. Να αποκρύψει την ισχύ του Ενός, να προσποιηθεί ότι στέκεται ισότιμα μπροστά στην κυριαρχία του Ενός, και τελικά να αυταπατηθεί πως κυριαρχεί πάνω στο Ένα ο ανθρώπινος Λόγος.

Ο τρόμος του ανά πάσα στιγμή αφανισμού του ανθρώπινου, τρόμο που τρέφει η βαθιά συνείδηση της θνητότητας, έσπρωχνε στην προαποφασισμένη στάση απέναντι στην γνώση και την ερμηνεία του Ενός. Από τις απαρχές της φιλοσοφίας οι πηγές της συνεπώς παραμένουν ίδιες..ανθρωπισμός και αγωνία για την ταύτιση με το μη-ανθρώπινο με σκοπό την απόκρυψη του.

3. Για να δούμε το Ένα και να βλέπουμε μέσω αυτού, το ανθρώπινο πρέπει να τοποθετηθεί εκτός του ήδη-κόσμου, εκτός της εσώκλειστης περιοχής που διαμορφώνει το Είναι -χωρίς το Ένα. Πώς όμως μπορεί να συμβεί αυτό; Πώς καλείται ο άνθρωπος να περπατήσει έξω από τον κόσμο του; Είναι μια τοποθέτηση χωρική, πνευματική, κοσμολογική; Τίποτα από όλα αυτά. Αυτή η έξοδος σημαίνει την απάλειψη των συνόρων που επέβαλε ο μέχρι τώρα πολιτισμός στο Πραγματικό. Σημαίνει σβήσιμο των λόγων και των γραφών της φιλοσοφίας, που θεωρεί το Ένα ως ανθρώπινο κόσμο, σημαίνει καταστροφή των γλωσσών και των φαινομένων που συσκοτίζουν την αλήθεια του Πραγματικού. Μία τέτοια αποδόμηση του ανθρώπινου απο τον άνθρωπο, της φιλοσοφίας απο την πράξη του Ενός, θα φέρει τον άνθρωπο σε μια τοποθέτηση εντός του Ενός.

4. Το Ένα δεν είναι αντικείμενο, πάει να πει δεν δύναται να παρασταθεί, να στριμωχτεί4 στην κυρίαρχη αντανάκλαση που περιμένει ο άνθρωπος για να ταίσει τη σκέψη. Αυτό σημαίνει πως το Ένα δεν έχει ιστορία. Η διαδοχή, η αλληλουχία, η σειρά, η συνδεσιμότητα, η γραμμικότητα, όλα τα εργαλεία μιας σκέψης-τοποθετητή, δεν έχει καμία ελπίδα να αποδώσει την α/συνέχεια του Ενός με τον εαυτό του. Εδώ για να υπάρξει αντίληψη των πτυχώσεων του Ενός χρειάζεται η ίδια η σκέψη να αποτελέσει πτύχωση το, μια ακόμα α/συνέχεια του.

Μια τέτοια σκέψη δεν υπάρχει ως κυρίαρχη ακόμα. Η τυραννία της ιστορικότητας, η τυραννία της μνήμης που παριστάνεται σαν σκέψη, είναι η κυριαρχία της φιλοσοφίας. Σκέψη όμως δεν σημαίνει μνήμη, δεν είναι καν εποικοδόμημα της μνήμης η σκέψη αλλά ξετύλιγμα των πτυχώσεων του Ενός πάνω στη τυραννία της μνήμης. Να γιατί το μη-συσχετισμένο με την μνήμη είναι αυτό που κάθε φορά λέμε "νέο"...το νέο ξετύλιγμα του Ενός-χωρίς Είναι.
Ο πόλεμος ανάμεσα στη θέληση για δύναμη και στη σκέψη ως παράδοση είναι ένα μέτωπο που υπάρχει μέσα στη φιλοσοφία και αφορά θεμελιακά το τέλος ή όχι της φιλοσοφίας καθεαυτής.
Η γραμμή σκέψης που είναι υπέρ της πράξης του Ενός συντάχθηκε γύρω απο την θέληση για δύναμη και όχι γύρω απο την σκέψη σαν πνευματική λειτουργία-δηλαδή παραστασιακή σκέψη-μνήμη που αναπαράγεται σε λόγο και γραφή. Η σκέψη σαν θέληση για δύναμη (προσφορά του Νίτσε) και η σκέψη σαν στιγμή της πράξης (προσφορά Μάο) είναι οι μοναδικές θέσεις του Ενός μέσα στο ανθρώπινο που δεν καθορίζονται απο την παραστασιακή-ιστορικίστικη παράδοση.

5. Η αποκάλυψη και η απόκρυψη του Ενός5 είναι απόδειξη της σχέσης καθορισμού που έχει το Ένα προς το Είναι άρα και προς το ανθρώπινο. Ο καθορισμός της ύπαρξης του Είναι ως τόπου του Ενός που έρχεται και αποσύρεται στο κεκλεισμένο άπειρο, καταδεικνύει τον αποκλεισμό του ανθρώπινου απο την απόλυτη πρόσβαση στο Ένα. Όμως η αποκάλυψη και η απόκρυψη του Ενός υπάρχουν μαζί την ώρα του συμβάντος-κόσμου, την στιγμή που ανοίγεται η δυνατότητα ερμηνείας λόγω της αποκάλυψης του Πραγματικού μέσα στην πράξη. Με αυτό το τρόπο επισφραγίζεται και η αδυναμία για την απόλυτη γνώση λόγω της απόκρυψης του Ενός απο την παραστασιακή σκέψη. Το Ένα όμως αποκαλύπτεται και αποκρύπτεται στον ίδιο τον εαυτό του. Για αυτό είναι Ένα, επειδή κάθε του πτύχωση απλώνεται πάνω σε μια άλλη που υπήρξε μόνο ως απόκρυψη του εαυτού του ασταμάτητα.

6. Το πυρ του Ηράκλειτου είναι το Ένα6 και αυτό το συμβάν που είναι καταστροφικό προς τα πάντα αλλά και προς τον εαυτό του δεν μπορεί να είναι άλλο από το Ένα. Για αυτό καμμία έλευση και καμμία πρόσμιξη δεν μπορεί να γίνει μέσα στη φωτιά, κανένα άγγιγμα και καμία γραφή δεν μπορεί να επιζήσει του πυρός, κανένας κόσμος-φαινόμενο και κανένα ανθρώπινο που είναι εντός ενός τέτοιου κόσμου δεν μπορεί να υπάρξει στον τόπο του Ενός που είναι το πυρ, γιατί το Ένα είναι το πυρ. Αυτό είναι το Ξένο προς τον άνθρωπο, το ανοίκειο, το ξέφωτο της αλήθειας, η αλήθεια η ίδια...
Το Ένα, το Πραγματικό, αυτό που ο άνθρωπος αποστρέφεται απο την πρώτη μέρα της ύπαρξης του στη γη. Αυτό που πέφτει καταρράκτης στα πάντα, χωρίς να βλέπεται-να αγγίζεται-να ακούγεται.

σ.


Σημειώσεις του κειμένου από το ''Λόγος,Μοίρα,Αλήθεια- Ηράκλειτος κ Παρμενίδης΄΄, Μάρτιν Χάιντεγκερ

1. "Η ανθρώπινη κατάσταση δεν έδειξε ποτέ να εκπλήσσεται για αυτό το ιδιαίτερο συμβάν κ ούτε αντιλήφθηκε το μυστήριο που κρύβει ένα ουσιώδη προορισμό που αποστέλλει το Είναι στον άνθρωπο και το κρατά παράμερα για εκείνη τη μοιραία στιγμή που όχι μόνο θα κλονιστεί συθέμελα η κατάσταση και η θέση του ανθρώπου, αλλά θα διασαλευτείκαι η ουσία του''σελ.35-36

2. ''Μόνο του το Έν Πάντα δεν είναι ότι γνωστοποιεί ο Λόγος ως ρήση και αφήνει να εννοηθεί ως νόημα. Το Έν Πάντα δεν είναι ότι αποφαίνεται ο Λόγος''σελ. 45

3. ''βλέπουμε αυτή την αστραπή μόνο όταν τοποθετούμαστε στην καταιγίδα του Είναι''σελ.59

4. '' Η ιστορία του Είναι δεν είναι μια διαδοχή γεγονότων που τα διατρέχει το Είναι δι'εαυτό. Επιπλέον δεν είναι αντικείμενο που προσφέρει νέες δυνατότητες στην ιστοριογραφική παραστασιακή σκέψη, που θα ήταν πρόθυμη να πάρει την θέση της μέχρι τώρα συνήθους θεώρησης της ιστορίας της μεταφυσικής με το επιχείρημα ότι γνωρίζει καλύτερα το αντικείμενο''σελ.94

5. ''Και έτσι κατονομάζεται η πληρότητα της ουσίας της φύσεως, η οποία διέπεται από την φιλίαν ανάμεσα στην αποκάλυψη και την κάλυψη''σελ.124

6. ''Με τη λέξη πυρ , ο Ηράκλειτος κατονομάζει εκείνο/../που βασίζεται στον εαυτό του, παραμένει στον εαυτό του και έτσι φυλάσσει κάθε έλευση''σελ.128

11 σχόλια:

  1. Σ., το αναδημοσίευσα ήδη. Δες σε παρακαλώ κανά την εξής φράση σου, γιατί δεν μου βγαίνει συνταντικό νόημα, και πες μου: "Έτσι απέδιδαν το Πραγματικό σαν ένα τόπο αντικειμένων που οι ισότιμες ή άνισες σχέσεις τους και η αριθμητική που γεννάνε να αποδεικνύει δήθεν την οντολογική επικράτηση του συνθετικού Όντως."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΄Σωστή παρατήρηση, το διόρθωσα ήδη, στη φράση αφαιρείς το ΄΄ισότιμες κ άνισες΄΄. Οι επισημάνσεις είναι αναγκαίες για την διόρθωση πυκνών κειμένων και για την αυστηρότητα του νοήματος. Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και το "Όντος" βέβαια μετά με "ο" και όχι "ω". Γενικά, έχω κάνει κάποιες διορθώσεις στην εκδοχή που ανέβασα (αποκατάσταση τόνων κυρίως και spacing και κανα-δυο ακόμα ορθογραφικά, και τα "κ" σου έγιναν "και."

    Αν θες να αποφύγεις τον κόπο, μπορείς να κάνεις copy-paste όπως το ανέβασα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Godel,εξαιρετικό κείμενο...θέλει ανάλυση ωρών.
    Ξερεις ο καθένας κάνει διαφορετικές
    "αναγνώσεις",γι αυτό θέλω να κάνω μια διευκρινιστική ερώτηση για αρχή.
    "αυτό που... πράττει, υπάρχει μέσα στους συμβαντικούς λόγους, είναι μια άπειρη ακολουθία συμβάντων-κόσμων και παράλληλα ο τόπος τους και ο χρόνος τους...που... επιβάλει στην θεωρία την υποταγή της στην συμβαντική πράξη για να πάψει να το εκφέρει σαν γυμνό Λόγο...γιατί το ονομάζεις Ενα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. προς Disdaimona

    Το Ένα,ή το Πραγματικό ή η ύλη, διαφεύγει απο την φιλοσοφήσιμη πολλαπλότητα που ούτως ή άλλως είναι αυτή η μορφή που παίρνει ο κόσμος μέσα απο την προσέγγιση της σκέψης μας. Δεν μιλάμε ποτέ για ένα φαινόμενο, για ένα γεγονός, για ένα αντικείμενο, για ένα συμβάν, ακριβώς γιατί ο πολλαπλός αριθμός είναι το αυταπόδεικτο της εξέλιξης της ζωής. Όμως η κατονομασία ΄΄Ένα΄΄ είναι στην αριθμητική της προσέγγιση μία απόπειρα να δώσουμε μια θεμελιώδη ρήξη ανάμεσα στο τι Είναι και στο τι Είναι-αυτό που δημιουργεί κάτι.

    Νομίζω ότι εκεί, παρα το ότι αναγκαστικά πηγαίνουμε προς τις θεωρίες περί της αρχής, της πρώτης αιτίας ή κινδυνεύουμε να αναλύουμε αυτο που οι θρησκείες λένε Θεό, στο ζήτημα της αιώνιας κίνησης που για να διχαστεί και να πολλαπλασιαστεί υπάρχει ως το πάντα μετασχηματισμένο, μπορούμε να μιλάμε για το Ένα και όχι για το Δύο. Δεν μπορεί να μην δούμε ότι σε αυτή την ανάλυση που θέλει να αποδράσει απο την θεώρηση του πολλαπλού βρίσκεται η ανάγκη για την πραγματική γνώση, για την πρόσβαση στην αλήθεια. Και μία τέτοια ανάλυση δεν μπορεί παρά να αναζητά το Ένα για να αποδείξει κάθε φορά τις δυνατότητες της να υπερβαίνει τον κόσμο των φαινομένων και να πηγαίνει προς τον κόσμο των αιτιών,των θεμελίων, των ιδεών. Εκεί, σε αυτό το πέρασμα αντικρύζεται η αλήθεια πως για κάθε εξέλιξη υπάρχει μια κύρια αιτία, ένας καθορισμός-επικαθορισμός(άσχετα απο το με ποιο τρόπο συγκροτείται αυτός ο επικαθορισμός).

    Να μας προβληματίσει πως όλη η φιλοσοφική παράδοση, αναζητά ένα τρόπο να αποδώσει με το Λόγο της αυτό το Ένα,να το αποκρύψει, να το μετωνομάσει. Μόνο ο υλισμός του επαναστ.μαρξισμού έδειξε τον εγγύτερο δρόμο προς μια πρόσβαση στο Πραγματικό, με την θεωρία του για την πράξη(κοινωνική πράξη-πολιτική πράξη-θεωρητική πράξη) να είναι ο μόνος τρόπος γνώσης του Ενός αλλά και συμμετοχής σε αυτό (και όχι ενατένισης του).

    Απο εκεί και πέρα χρειάζονται πολλές εργασίες και πολλές πράξεις στις νέες συνθήκες που αναπτύσσεται η θεωρία, που να τροφοδοτούν μια σκέψη της πράξης και μία πράξη της σκέψης..για να λέμε ότι γίνεται πάλι κυρίαρχο το πρόβλημα του Ενός. Ο Μπαντιού λέει ότι το πάθος για το Ένα καθόρισε τον αιώνα που έφυγε, και δεν είναι τυχαίο ότι ξαναπροτείνει την Ιδέα, Ιδέα Ενός οράματος , μίας επιλογής προς την πορεία του κόσμου μες στον 21ο αιώνα.

    Χωρίς την επιμονή στο Ένα, δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε το λόγο για τον οποίο σκεφτόμαστε απο λόγο σχολιαστικό σε λόγο προσανατολιστικό ,σκέψη προς κάτι, που με οδηγεί κάπου, που θέλει να με φτάσει σαν ανθρώπινη κατάσταση σε Ένα-Άλλο, που στην πραγματικότητα είναι και η απώλεια του ανθρώπου..''να γίνουμε ένα΄΄-να γίνουμε μία και μοναδική κοινότητα''

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Με κάλυψες ήδη από την πρώτη παράγραφο.
    Νομίζω...μιλούμε την ίδια γλώσσα...ή μπορεί να ψάχνουμε την ίδια γλώσσα.
    Θα επανέλθω.Στο ίδιο θέμα. Με ερωτήματα.
    Ευχαριστώ για την εκτενή απάντηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ωραία κουβέντα. Να πω ότι άρχισα να ανεβάζω ένα χρήσιμο εισαγωγικό κείμενο σχετικά (του Hallward). Αναρωτιέμαι κατά πόσο είναι εφικτή η εμπεριστατωμένη κατανόηση του Ενός, του δύο και της πολλαπλότητας στον Badiou χωρίς την κατανόηση των μαθηματικών βάσεων της οντολογίας του. Το λέω γιατί ήμουν παραδοσιακά σκράπας στα μαθηματικά και πιέζομαι πολύ από την αίσθηση ότι πρέπει να φτάσω σε μεγάλο βάθος με την θεωρία αριθμών και υποσυνόλων που ελλοχεύει ήδη στο Θεωρία του Υποκειμένου.

    Υπάρχουν reading tips εκτός της εισαγωγής του Gillespie νομίζω στο Η Έννοια του Μοντέλου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Νομίζω πως ναι ανν και δεν είμαι σίγουρος Αντώνη. Ψάξε πάντως το The Mathematics of Novelty του Sam Gillespie απο τις εκδόσεις re.press μπορείς και να το κατεβάσεις, είναι πολύ βοηθητικό βιβλίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το έχω αγοράσει, το κοίταζα λιγάκι προχθές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εντελώς ετεροχρονισμένο σχόλιο για την εξαίρετη ανάρτηση σου. Μία παρατήρηση μόνον όσον αφορά την μεταμαρξιστική διεισδητικότητα του Καστοριάδη:

    Έχεις δίκιο να επισημαίνεις πως "η φιλοσοφική παράδοση, αναζητά ένα τρόπο να αποδώσει με το Λόγο της αυτό το Ένα,να το αποκρύψει, να το μετωνομάσει". Αυτό βεβαίως εγώ δεν το θεωρώ κανόνα αλλά τάση της φιλοσοφικής λογοκρατίας που θέτει ως κυρίαρχο όργανο τον λόγο.

    Δεν συμβαίνει ας πούμε στη παράδοση εν γένει. (ασυνείδητη, μή βιολογική,μή έλλογη.) Είναι άλλο πράγμα τί μεταφέρει η κληρονομημένη φιλοσοφία και άλλο τι γνωρίζουμε implicitly, συναισθηματικά και κυτταρικά χωρίς να μπορούμε να το ανακαλέσουμε.

    Όντως ο υλισμός του επαναστατικού υλισμού άνοιξε το φιλοσοφικό δρόμο προς μία πρόσβαση στο Πραγματικό αλλά αυτό έγινε μέχρι ενός σημείου. Έρχεται κάποια στιγμή στην εξέλιξη της συνείδησης, κατά την οποία η ίδια η συνειδησιακή διαλεκτική αυτοσυνειδητοποιείται όχι μόνον απέναντι στην φύση αλλά απέναντι στα αίτια της. Από την στιγμή της συνειδητοποίησης της αυτοπαγίδευσης κι έπειτα η συνείδηση ξεκινά μία πολύπλοκη διαδικασία αυτονόμησης που ποτέ δεν υποψιάστηκε ο Μαρξ. Συνεπώς ο ανακαθορισμός της συνείδησης μέσω της απλής δράσης δεν μπορεί να οδηγήσει παρά σε μία ακόμη αναδίπλωση.

    Για αυτό και ο Καστοριάδης έβαλε στο πλαίσιο της φιλοσοφικής κουβέντας το φαντασιακό, που αναφέρεται ακριβώς στην φαντασία ως δημιουργική ικανότητα και κατεξοχήν δύναμη της συνείδησης να επινοεί μορφές που συνιστούν το αέναα νέο, την αλλοίωση της πραγματικότητας και την αναδυόμενη ετερότητα. Το Πραγματικό είναι το αδιαίρετο δίπολο δημιουργικής συνείδησης και παθητικής αυτοθέασης ... με ποσοστό αυτεπίγνωσης...όσο και το συμβάν.

    Το Ένα ως ακίνητο, ασχημάτιστο και ανώλεθρο που αναφέρεις είναι απλά απρόφερτο και άρα ανύπαρκτο έως του σημείου ιχνηλατήσεως του επόμενου πυρ του εξώτερου... από το οποίο όμως το σύγχρονο Ένα ως το προαναφερθέν δίπολο, αντλεί μέσω του φαντασιακού του τις δυνάμεις αυτομετασχηματισμού του και αύξησης του...(μεγαλώνει δεν μεγαλώνει ο "κόσμος" και η αυτοσυνείδηση του;)

    Έτσι το βλέπω at least εγώ μετα-καστοριαδικά.
    Τέλος πάντων, ξέφυγα λίγο σε μέγεθος.
    Και πάλι συγχαρητήρια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή