ΣΥΝΤΡΙΜΜΙΑ (η γλώσσα της φιλοσοφίας)

Όπου κι αν βρίσκεσαι, σκάβε βαθειά!
Εκεί κάτω είναι η πηγή!
Άσε τους σκοταδιστές να ωρύονται:
«Κάτω υπάρχει μόνο η κόλαση!».
Φρίντριχ Νίτσε


'Ανοιγμα

Η φιλοσοφία-αυτό που αποκαλείται φιλοσοφία ως ''επιστήμη των επιστημών'' απο την αρχαιότητα ως σήμερα- (σε όλες τις εκδοχές της,(Προσωκρατική,Πλατωνική,Ελληνιστική,Χριστιανική,Αραβική,Ανατολική,Σχολαστική,
Ουμανιστική-Αναγεννησιακή,φιλοσοφία του Διαφωτισμού,νεότερη Ιδεαλιστική(Καντιανή-Χεγκελιανή),χυδαία υλιστική, Αποδομητική, Μεταμοντέρνα)είναι πια μια γιγαντιαία γλωσσομηχανή, λόγος του ήδη-κόσμου. Όταν ομιλεί και γράφει η φιλοσοφία, ομιλεί και γράφει ο ήδη-κόσμος.
Το ότι η δυνατότητα μας να αναλύσουμε τη φιλοσοφία μη-φιλοσοφικά αναγκαστικά υπάγεται στη χρήση της γλωσσο-μηχανής της ίδιας της φιλοσοφίας, αποδεικνύει το μέγεθος της κυριαρχίας της ακόμα καιστην παραγωγή της θεωρίας που δεν τείνει προς την ήδη-κόσμο αλλά προς το Πραγματικό.

Η γλώσσα της φιλοσοφίας είναι:
1)η γλώσσα Θεών που δεν υπήρξαν ποτέ
2)η γλώσσα της Επανάληψης
3)η γλώσσα του Φαινομένου
4)η γλώσσα του Θανάτου

Κάθε μια απο αυτές τις βασικές λειτουργίες της γλώσσας της φιλοσοφίας έχει την δική της ιστορία, τα δικά της ρήγματα από μη-φιλοσοφικά στοιχεία στο εσωτερικό τους. Η άρθρωση όμως αυτών των τεσσάρων λειτουργιών γίνεται πάνω σε μια κοινή βάση:την εκθεμελίωση του Ενός, του Πραγματικού απο την θεωρητική πρακτική του ανθρώπινου πολιτισμού.
Ο λόγος της φιλοσοφίας είναι ένα δολοφονικό όπλο του Πολλαπλού , του Είναι-ως Ένα ενάντια στο Ενικό, στο Ένα-δίχως Είναι.

Ποιος μπορεί να υποστηρίξει σήμερα πως αυτή η γλώσσα δεν έχει γίνει ένα με τον ήδη-κόσμο αυτού του (εκμεταλλευτικού) πολιτισμού; Ποιός δεν βλέπει ότι η γλώσσα της είναι το όργανο και το σύστημα επικοινωνίας μίας κοσμικότητας του Ίδιου, του αιώνια απομακρυσμένου απο το Συμβάν, του Λόγου που είναι υπαρκτός ακριβώς γιατί είναι ο μηχανισμός του Αθεμελίωτου.
Τι Ιδρυτικό διακηρύσσει ή μπορεί να διακηρύξει μια γλωσσομηχανή που σκοπός της λειτουργίας της είναι η αναπαραγωγή εννοιακών εξαρτημάτων και όχι η θεωρητική δοτικότητα του Πραγματικού;

Αυτή η γλώσσα είναι Συντρίμμια, όλα τα υλικά της είναι διαμελισμένα κομμάτια συμπαγών Μεταφυσικών, είναι ένα απέραντο έδαφος ερειπίων που τίποτα δεν έχει ρίζα και θεμέλιο γιατί τίποτα δεν εκφέρει το Πραγματικό.
Η γλώσσα -συντρίμμια δεν προσανατολίζει προς το Ένα αλλά προς το Λαβύρινθο του ήδη-κόσμου, εκεί που τα φαντάσματα του Είναι παρουσιάζονται ως πραγματικότητες και η γλώσσα είναι όχι γέφυρα των Συμβάντων μέσα στη σκέψη αλλά μια γη λογοπλασμάτων.

Το Πραγματικό μέσα σε αυτά τα χιλιάδες χρόνια ομιλίας και γραφής της φιλοσοφίας έχει υποβιβαστεί σε αντικείμενο, σε μια εξωτερικότητα απο την οποία τροφοδοτείται η μηχανή της φιλοσοφικής γλώσσας. Το συμβάν, τα ΄΄σημάδια΄΄ του σχίσματος με τον ήδη-κόσμο θυμίζουν όμως τα όρια της γλώσσας και για αυτό εισάγουν μέσα και απο τη γλώσσα της το θάνατο της φιλοσοφίας. Το Πραγματικό όσο και αν διατυπωθεί ως επέκεινα(υπερβατικότητα δηλαδή)για να αποστασιοποιηθεί απο τη γη του φιλοσοφικού στοχασμού, είναι το πάντα-εκτός της φιλοσοφίας Ένα, που σε τελική ανάλυση ορίζει τη μόνη δυνατότητα για απο-φιλοσοφικοποίηση της ίδιας της γλώσσας.


Ανάλυση των βασικών λειτουργιών της φιλοσοφικής γλωσσομηχανής

1. Η γλώσσα των Θεών που δεν υπήρξαν ποτέ

Μέσα στη φιλοσοφική γλώσσα κατοικούν μόνο Θεοί,θεοί που δεν υπήρξαν ποτέ, αλλά στη γη της φιλοσοφίας μέσα απο το μύθο και τη θρησκεία(σύνθεση μυθολογίας και θεολογίας)η πρώτη επερώτηση για τον κόσμο μετατράπηκε σε μια οντο-θεολογία του ήδη-κόσμου. Η δύναμη της ουτοπικότητας των μυθικών μορφών στην αυγή των αρχαίων θρησκειών, διαλύεται και η φιλοσοφία διατηρεί μόνο το μυθολογικό στοιχείο (για να καλύψει καιτην επιστημονική της γύμνια)κυρίως για να αποδώσει στον εαυτό της μια πανίσχυρη ιδιότητα..αυτή του αγγελιοφόρου των Θεών μέσα στην ανθρώπινη σκέψη.

Όσο και αν η διάσταση Μύθου και Λόγου βάθυνε μέσα στην ιστορική διαδρομή της φιλοσοφίας, η Θεοποίηση των εννοιών της φιλοσοφικής γλώσσας(δηλαδή η υπερβατολογικοποίηση τους) παρέμεινε κυρίαρχη διαδικασία της εξέλιξης του φιλοσοφικού λεξικού και γραμματικής. Η φιλοσοφία δεν ομιλεί και δεν γράφει για αυτό που-ακόμα δεν υπάρχει αλλά μετατρέπει τα εργαλεία της σε γλωσσολογικά ψευτοσυμβάντα.

Η γλώσσα της φιλοσοφίας είναι ένα προσκλητήριο προς τη σκέψη των δικών της Ιδεών και όχι των Ιδεών του Πραγματικού. Μεσολαβεί σαν μοναδικός αυλικός ανάμεσα στον άνθρωπο και τον ήδη-κόσμο με την περιβολή μιας αιώνιας ανεξαρτησίας. Όμως δεν είναι τυχαία η γλώσσα των Θεών, γιατί η λειτουργία της είναι η επιβολή της αβύσου στις κατώτερες τάξεις, είναι η μεταφορά του φόβου των ανώτερων για τους υποτελείς μέσω μιας εξαύλωσης του Πραγματικού και της εξαίρεσης του. Όπως επίσης δεν είναι τυχαία η γλώσσα των Θεών που δεν υπήρξαν ποτέ, γιατί λειτουργεί αντιθετικά της αλήθειας και του πραγματικά υπαρκτού που είναι το Ένα.

Μέσω αυτής της διαδικασίας, η φιλοσοφία γίνεται ένα ακλόνητο ιερατείο, η γλώσσα της είναι τα ιερογλυφικά της απουσίας του Πραγματικού, κάθε έννοια και κάθε ιδέα αντι να δείχνονται στην γυμνότητα τους εντός της πράξης, ενθρονίζονται ως Όντα και ως αυτο-εξελλισόμενοι σχηματισμοί της ύλης ή της ιδέας.
Η φιλοσοφία δεν είπε ποτέ''Ο Θεός πέθανε'', όλη η ιδεολογική και πολιτική της χρησιμότητα εκεί βασίζεται. Στη γλώσσα της οι Θεοίδεν λέγονται πάντα θεοί, η ονοματοδοσία τους παρουσιάζεται ως η αναλυτική-πληθυντική μέθοδος των φιλοσοφικών διαδικασιών.

Στη γλώσσα της φιλοσοφίας το Ένα, το Πραγματικό, η ύλη, πνίγονται στο πηγάδι της Ουσίας, του αμετάβλητου λόγου που η ίδια προ-αποφασίζει να παρουσιάσει ως λόγο των Όντων που υποτίθεται πως ερμηνεύει.
Για αυτό,η φιλοσοφία είναι πρώτα μια γλωσσο-θεολογία και μετά μια Οντο-θεολογία.


2. Η γλώσσα της Επανάληψης(το παλιό που ανανεώνει το παλιό)

Η γλώσσα της φιλοσοφίας είναι η αφόρητη Επανάληψη του Λόγου. Η σκέψη και η θεωρία που στρέφονται στο Πραγματικό είναι η διακοπή αυτής της Επανάληψης.
Το παλιό ανανεώνεται και ανανέωνει το παλιό. Δεν μπορεί να λεχθεί και να γραφεί το καινοφανές, το νέο, από αυτή την μηχανή της Επανάληψης. Η γλωσσοθεολογία αυτή δεν σταματά να επαναλαμβάνει την αγωνία της για την μη-πραγματικότητα της μέσα απο χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους, μεθόδους και ρεύματα. Στην κατάληξη τους όλες οι φιλοσοφικές απόπειρες λένε πάντα το Ίδιο, δεν μπορούν να πούν το Άλλο, να γράψουν το Άλλο, να κάνουν γλώσσα το Συμβάν του Ενός.

Το μαρτύριο αυτής της Επανάληψης αποδεικνύει γιατί διάφορα ρεύματα και φιλόσοφοι προσπάθησαν να αποδράσουν απο τον κύκλο της και να προχωρήσουν στα εξω-φιλοσοφικά πεδία της πράξης και της θεωρίας του Πραγματικου.
Τι λέγεται και τι γράφεται σε αυτή την αυτοκρατορία της Επανάληψης της θεωρίας του ήδη-κόσμου; Το μοιρολόι και η λατρεία του ήδη-κόσμου. Μοιρολόι, θρήνος για τα δεινά του ανθρώπου σε αυτό τον κόσμο, για το πεπερασμένο της ύπαρξης του, για την αδιανότητη αυτοκαταστροφικότητα αυτού του κόσμου. Αλλά και λατρεία, γιατί αυτός ο κόσμος επιτρέπει στη φιλοσοφία να υπάρχει, της παρέχει την πρώτη ύλη για την Θεοποίηση των εργαλείων της , είναι το απόλυτο αντικείμενο της ώστε να παρουσιάζεται ως ''επιστήμη των επιστημών''.

Η φιλοσοφία δεν πράττει τίποτα ενάντια σε αυτό τον κόσμο για αυτό είναι καταδικασμένη να τον επαναλαμβάνει και αυτός να την επαναλαμβάνει ως φιλοσοφία του.


3. Η γλώσσα του Φαινομένου(αναπαραστάσεις του ήδη-κόσμου)

Η καλλιέργεια μεταφυσική των Φαινομένων των αντικειμένων του ήδη-κόσμου είναι μια ακόμη βασική λειτουργία της γλώσσας της φιλοσοφίας. Μεταφορέας μεταφορών, αυτό είναι το επάγγελμα της. Οι σκιές, τα Φαινόμενα, οι αντανακλάσεις είναι τα εμπορεύματα που μεταφέρει. Η γλώσσα της είναι ένα απέραντο δίκτυο κυκλοφορίας αναπαραστάσεων προς τη σκέψη, αναπαραστάσεων που στην αρχή αποδίδωνται ως αντικειμενικές ενός αντικειμενικού ήδη-κόσμου και εν συνεχεία μορφοποιούνται σε μίγματα, γίνονται συντακτικά της θεολογίας, η οποία αποτελεί το τελικό στάδιο αυτής της πρόσληψης των εξωτερικών δεδομένων.

Χωρίς την απόλυτη υποταγή στο Φαινομενολογικό τρόπο ανάλυσης, η φιλοσοφία δεν θα μπορούσε να μετασχηματίζεται σε οντο-θεολογία.
Οι ρήξεις στον παραστασιακό τρόπο σκέψης αποτελούσαν πάντα απειλή για την φιλοσοφία επειδή εμπόδιζαν βασικά αυτή τη γειτνίαση Φαινομενολογίας και Οντο-θεολογίας να μετατραπεί σε ένα μίγμα.

Η γλώσσα των Φαινομένων είναι η πιο βίαιη εμφάνιση της κυριαρχίας του ήδη-κόσμου πάνω στη σκέψη που μπορεί να ανοίξει περάσματα στο Πραγματικό. Δεν μπορούμε να υποτιμλησουμε την λαβυρινθώδη μορφολογία που -εσκεμμένα-δημιουργεί ανάμεσα στη σκέψη και το Πραγματικό αυτή η διαμεσολάβηση της φαινομενολογικοποιημένης γλώσσας.
Οι έννοιες "Εγώ","συνείδηση","κόσμος", είναι σε τέτοιο βαθμό κατασκευασμένες με τα πρώτα εμπειρικά δεδομένα που προσλαμβάνουν οι αισθήσεις, που ο άνθρωπος πια θεωρεί δεδομένη την υλικότητα της ύπαρξης αυτών των εννοιών με βάση την αντικειμενικοφάνεια που τους προσδίδει η φιλοσοφική γλώσσα.


4. Η γλώσσα του Θανάτου(το μένος απέναντι στο Άπειρο)

Τελικά, τι άλλο αποδίδει η γλώσσα της φιλοσοφίας πέρα απο Θάνατο; Τι άλλο τίθεται στην επικράτεια της πέρα απο την επιβολή του κανενός Αλλου-πέρα απο τον-ήδη-κόσμο;
Η γλώσσα του Θανάτου είναι ο σκοπός και το αποτέλεσμα της. Η ύπαρξη της θέλει να διαιωνίσει το πεπερασμένο και την τελικότητα, θέλει να εξαφανίσει το Άπειρο, η γλώσσα αυτή είναι ένα μένος για το Άπειρο.

Ο απόλυτος λογοπλασματικός χαρακτήρας της είναι μια τεχνο-λογία των Ίδιων αριθμών. Αυτή η γλώσσα γνωρίζει ότι υπάρχει και η γλώσσα του Απείρου, οι ακολουθίες των αναρίθμητων συμβάντων, των μοναδιαίων α/συνεχών συμβάντων.Το μίσος της για την ύπαρξη του Πραγματικού εκφράζεται με την εκχώρηση των διαδικασιών της στο Θάνατο και στις ποικίλες ονομασίες του όπως "Ίδιο","Επανάληψη","Φαινόμενο"¨,"ήδη-κόσμος".

Μας λέει λοιπόν αυτή η γλώσσα ''Δεν υπάρχει Άπειρο, γιατί αν υπήρχε θα το ομιλούσα και θα το έγραφα''. ''Δεν υπάρχει και αν υπάρχει που είναι η γλώσσα του; Πως ομιλεί και πως γράφει εντός του κόσμου;''
Ο Θάνατος ως γλώσσα, συντρίμμια σε μια γη που πιστεύει πως είναι η τελευταία γη, η τελευταία γλώσσα μιας τελευταίας σκέψης.

Συντρίμμια, τόπος που δεν καλείται κανενα σημάδι-σημείο ζωής, τόπος θανάτου.Η γλώσσα της φιλοσοφίας μας προτρέπει να σκεφτούμε εκεί και μόνο εκεί, στο τόπο που δεν υπάρχουν θεμέλια.
Άλαλοι και Αγράμματοι θα βάλουμε τα θεμέλια ενός Άλλου-Κόσμου, με τα λόγια και τα έργα ενός Άλλου-Κόσμου.

σ.


Ποιος άνθρωπος στα λογικά του θέλει να είναι κατοικία δαιμόνων΄,

που φέρονται σαν να βρίσκονται σπίτι τους, μιλούν γλώσσες πολλές,

και ανικανοποίητοι που κλέβουν μονάχα τα χείλη ή το χέρι του,

προσπαθούν ν’ αλλάξουν και τη μοίρα του για τη δική τους βολή;

Τσέσλαβ Μίλος, Ars Poetica