Η ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ(μικρή εισαγωγή στην αντι-φαινομενολογία)

1.Το πέρασμα απο την επιφανειακή γνώση στη γνώση των αιτιών ήταν και είναι το βασικό χαρακτηριστικό κάθε πραγματικής θεωρίας. Η θέση ότι τα αίτια, την αλήθεια, δεν τη βρίσκουμε στη φαινομενικότητα αλλά πέρα απο αυτή, παραμένει μια θέση προγραμματική για μία αντι-φαινομενολογική λειτουργία της θεωρίας. Είναι όμως δυνατό, το πέρασμα αυτό απο την αισθητιριακή γνώση στην Πραγματική γνώση να γίνεται δίχως μία ανελέητη σύγκρουση της θεωρίας με το Φαινόμενο; Είναι δυνατό αυτή η μετάβαση μέσα απο το Φαινόμενο να αφήνει άθικτη την διαλεκτική δύναμη της θεωρίας απλά επειδή γενικά η διαλεκτική υποστηρίζει πως η αντανάκλαση της ουσίας είναι πιστή αντανάκλαση μεσα απο το Φαινόμενο. Είναι λοιπόν η μεσολάβηση του Φαινομένου αναγκαία στιγμή στο δρόμο προς το Πραγματικό;

2. Το Φαινόμενο δεν είναι η τελική και πιστή αντανάκλαση ενός πράγματος. Η εξωτερική μορφή που παίρνει μία ύλη, δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους πως βασικά αποτελεί κατα κύριο λόγο αντιστροφή του Πραγματικού που λαμβάνει χώρα σαν διαδικασία και όχι σαν απεικόνιση. Αυτό αποδεικνύει πως το Φαινόμενο δεν αναλύεται πλήρως όταν λέμε πως ούτως ή άλλως αποτελεί αντανάκλαση ενός αντικειμένου, αλλά πρέπει να εξηγούμε γιατί το Φαινόμενο και η ουσία, το Φαινόμενο και η αλήθεια των πραγμάτων βρίσκονται σε πολεμική μεταξύ τους.
Είμαστε υποχρεωμένοι, τότε, να υπερβούμε τις μηχανιστικές λειτουργίες της διαλεκτικής και να εξετάσουμε τι μας αφήνει η διαλεκτική όταν παρεμβαίνει πάνω στο ζήτημα του Πραγματικού χωρίς να φορά τα γυαλιά μιας φαινομενολογικοποιημένης μεθόδου.

Πρέπει να μπεί ξεκάθαρα στο στόχο της πολεμικής μας το Φαινόμενο αυτό καθεαυτό, χωρίς να φοβηθούμε ότι θα οδηγηθούμε σε ένα αγνωστικισμό αν επιδιώξουμε την εξαφάνιση του απο την θεωρητική μας εργασία. Η Καντιανή θέση ότι είμαστε καταδικασμένοι να πέφτουμε πάνω στα φαινόμενα και πως η γνώση του Πραγματικού είναι ανέφικτή, αποτελεί μια ανευ όρων παράδοση στον εμπειρισμό απο κάθε άποψη. Ακόμα και ο ιδεαλισμός αποδέχεται ότι είναι εγκλωβισμένος στην κυριαρχία του εμπειρισμού(κυριαρχία του αισθητού , του Φαινομένου). Η διαλεκτική προσέγγιση της γνώσης του Ενός, του Πραγματικού δεν είναι μια αντιμετώπιση της ουσίας και του Φαινομένου ως ισότιμων μερών ενός όλου, δεν αποδέχεται ότι υπάρχει καμία τέτοια ισότητα στην επιφαινόμενη ενότητα του πράγματος. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με υποχώρηση στην φιλοσοφική συνθετικότητα. Πρέπει να τολμήσουμε να διατυπώσουμε ως βασική αρχή της θεωρίας του Πραγματικού ότι ΄΄Πρώτα από όλα θανατώνουμε το Φαινόμενο''.

Είναι μια πολεμική κραυγή του υλισμού, της μη-φιλοσοφίας, της θεωρίας του Ενός.

3. Το Φαινόμενο και το αντικείμενο είναι το Έίναι του-ήδη-κόσμου. Οι αντανακλάσεις, τα φαντάσματα μίας άπειρης πολλαπλότητας αντικειμένων, είναι οι μάσκες ενός νεκρού κόσμου. Η μετάβαση απο και μέσω του Φαινομένου στην ουσία δεν μπορεί να είναι πραγματική γιατί τα φαινόμενα του ήδη-κόσμου είναι η κάλυψη των άδειων αντικειμένων.
Υπό αυτή την έννοια η φαινομενολογία είναι μια επιστήμη για την εμπειρία και τη συνείδηση που διαμορφώνει το Υποκείμενο της φαινομενολογίας προσανατολισμένο σε ένα ήδη-κόσμο που αναπαράγει το Φαινόμενο ως εικόνα και ουσία μαζί ενός απλά παρευρισκόμενου -αντικειμένου του.

Ακόμα πιο συγκεκριμένα, η φαινομενολογία αποκαλύπτει την παραδοσιακή φαινομενολογία που είναι η ίδια η φιλοσοφία, η οποία δίνει υποστασιακότητα και ιδεατότητα στο Φαινόμενο, καθιστώντας το ακλόνητο συν-οδηγό της σκέψης στην διερεύνηση της γνώσης.
Είναι όμως δυνατό να αναγνωρίσουμε ως απόλυτο Υποκείμενο της δοτικότητας του Ενός το Φαινόμενο; Είναι δυνατό να δεχτούμε ότι, η διεργασία και η εσωτερική/άβλεπτη διαδικασία των όντων, παραμένει ανέγγιχτη απο την δύναμη του Φαινομένου, ειδικά όσο αυτό δεν απειλείται απο μία θεωρία του Πραγματικού;

4. Το ορατό και το αόρατο δεν είναι τυχαίο ότι απο την εννοιολογική τους ρίζα αποδίδουν το βλέπειν του ανθρώπινου υποκειμένου μέσα στις διαστάσεις του χώρου που το βλέμμα του ανθρώπου έχει την δυνατότητα να απλωθεί. Όμως το πρώτο-δοσμένο πεδίο-ορίζοντας προς την ανθρώπινη εμπειρία, συνιστά άμεσα και το πρώτο φαινομενολογικό δεδομένο της σκέψης. Το Αρχι-φαινόμενο είναι ο χώρος και για αυτό είναι η πρώτη ταύτιση που κάνει η ανθρώπινη σκέψη ανάμεσα στο χώρο και τον κόσμο. Αυτή η πρώτη αντανακλαστική υπαγωγή της σκέψης στο χώρο συγκέντρωσης των αντανακλάσεων που υπερσκιάζουν τις διαδικασίες της αλήθειας, θέτει εκ των πραγμάτων στο ΄΄αόρατο΄΄ κάθε τι που δεν υπάρχει ως αντανάκλαση σε αυτή την άμεση συγκέντρωση αντανακλάσεων που λαμβάνει η συνείδηση απο τον περιορισμένο ορατό χώρο που έχουν μπροστά τους τα μάτια.

Άρα βρισκόμαστε μπροστά σε μία διπλή εξαφάνιση που επιτελεί η παραστασιακή σκέψη:
1) Η πρώτη σκέψη τροφοδοτείται μόνο απο αντανακλάσεις (δεν λαμβάνονται καν οι ουσίες των αντικειμέων) 2) Κάθε τι που δεν αντανακλάται στον δοσμένο χώρο του βλέμματος καθίσταται ανύπαρκτο άρα και μηδαμινό για την σκέψη του υποκειμένου.

Το Φαινόμενο θέτει τον εαυτό του έξω και πάνω απο κάθε διαδικασία του Πραγματικού. Το Φαινόμενο είναι πρώτα από όλα το ίχνος της φιλοσοφικής χάραξης του κόσμου. Η παρουσία του Εγώ μέσα στην γέννηση του Φαινομένου θεμελιώνει την Φαινομενολογία. Το Φαινόμενο είναι το Υπερεγώ της φιλοσοφίας...''εγώ ομιλώ για τον κόσμο, εγώ βλέπω τον κόσμο-εγώ ερμηνεύω τον κόσμο''. Ήδη μας περνάει με τον πιο ύπουλο τρόπο την αποδοχή ότι ο κόσμος είναι αυτό που βλέπει και αυτό για το οποίο ομιλεί η ίδια. Ότι η αναλυτική πάνω στα παρουσιαζόμενα φαινόμενα είναι η απόδειξη ότι αυτά ως φαινόμενα είναι η σημαντικότερη ύλη για την υπερβατική συνείδηση του Υποκειμένου. Στο τέλος η υπερβατικότητα της Φαινομενολογίας είναι η απόδραση απο την Εαυτότητα του Εγώ προς τον ήδη-κόσμο και απο την Εαυτότητα του ήδη-κόσμου προς το Εγώ μέ γέφυρα αναμεσά τους το Φαινόμενο.

5. Στο σημείο αύτό, μιλάμε για την ενότητα εμπειρισμού-αγνωστικισμού-ιδεαλισμού που με την βοήθεια του σχετικισμού κλωνοποιεί φαινομενολογίες σε κάθε φιλοσοφικό ρεύμα και θεωρία.
Η θανάτωση του Φαινομένου είναι η θεμελιώδης εργασία της μη-φιλοσοφίας για τους παραπάνω λόγους. Χωρίς μια απευθείας αναζήτηση των εσωτερικών διαδικασιών των όντων, χωρίς μια απόλυτα στραμμένη μελέτη στο άβλεπτο Πραγματικό, χωρίς μία καταστροφή των κοσμοεικόνων της φιλοσοφίας, είναι αδύνατο να κυριαρχήσει η πράξη ενός Άλλου-κόσμου.

Η μέθοδος για την ΄΄σταύρωση΄΄ του ορατού δεν είναι μια γενική αποδόμηση μόνο των φαινομενολογικών βάσεων της φιλοσοφικής παράδοσης(αποδόμηση που αν δεν σημαίνει δόμηση την ίδια ώραμ του Απόντος Συμβάντος, παρουσίαση του Ενός, εύκολα μπορεί να λειτουργεί ως άλλοθι της φιλοσοφίας ότι προσανατολίζεται προς-εκείνο που -δεν φαίνεται).
Η ''σταύρωση'' σημαίνει ακινητοποιώ το Ορατό ως σώμα, του στερώ την λάμψη απο την επίφαση της κίνησης που είχε ως Φαινόμενο. ''Σταύρωση'' σημαίνει έκθεση του Ορατού ως σώματος στον εαυτό του την ώρα που δεν μπορεί πια να απεικονίσει ούτε την εικόνα του, έκθεση σημαίνει ακινητοποίηση μπροστά στις αλήθειες που επισκίαζε. ''Σταύρωση '' σημαίνει θανάτωση όχι θάνατος, σημαίνει οργανώνω το τέλος του Φαινομένου και αυτό το τέλος το καθιστώ Συμβάν, φέρνω την εξαφάνιση της παρουσίας και την εμφάνιση της απουσίας να συναντηθούν πολεμικά σε μια εξω-φιλοσοφική περιοχή, στο χωροχρόνο της πράξης του Πραγματικού.

6. Ο κόσμος-φαινόμενο(ή ο ήδη-κόσμος)δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι δυνατόν να γεννήσει το μη-ορατό Ένα, τον τόπο της αλήθειας και τον καθοριστικών αιτιών. Δεν μπορεί αυτός ο κόσμος να είναι η βάση για μία ισότιμη ανάπτυξη Φαινομένου και ουσίας. Αυτός ο κόσμος είναι ο τόπος του Εγώ-Είναι που παρουσιάζεται ως Είναι μέσω του άπειρου πολλαπλού των Φαινομένων. Η ενδόκοσμη περιβολή των φαινομένων είναι η κύρια αιτία για την προβολή τους ως καθολικών ιδιοτήτων του ήδη-κόσμου και για την απόδοση τους ως μορφών του κόσμου γενικά.

Η δύναμη του ήδη-κόσμου είναι συνεπώς η αυτοπροβόλή του ως του μόνου αληθινού κόσμου επειδή είναι κόσμος-φαινόμενο. Δύναμη δεν είναι πια η αλήθεια, η πράξη, η συμμετοχή του εμφανιζόμενου στην διαδικασία του αφανούς. Όχι, η δύναμη του ήδη-κόσμου είναι η συνύπαρξη ανθρώπων και αντικειμένων στην υπηρεσία της Φαινομενολογίας του.

7. Κάθε τι που φαίνεται δεν έχει ουσία.
Κάθε τι που φαίνεται δεν είναι συστατικό κομματί ενός γενικού συνόλου αλήθειας.
Κάθε τι που φαίνεται επιθυμεί να παριστάνει ένα αντικείμενο.

Άρα η ουσία δεν φαίνεται, το Πραγματικό δεν είναι μίγμα αλήθειας και ψέμματος, το Πραγματικό δεν παριστάνεται.
Η μη-φιλοσοφία συστηματοποιώντας την εργασία όλης της φιλοσοφικής παράδοσης, απο τη σκοπιά της και μόνο είναι εφικτή μια αντιφαινομενολογία ενάντια σε κάθε φιλοσοφικό δέσμο. Χρειαζόμαστε την πρακτική ενός μη-φιλοσοφικού υποκειμένου που ν αμπορεί να διαφυλλάξει την σκέψη απο την Εγωλογία. Η θανάτωση της στραμμένης-στα αντικείμενα σκέψης είναι το πρώτο βήμα κάθε θεώρησης του Πραγματικού.

H σκέψη πρέπει να οδηγηθεί απευθείας στην τερατωδία του Πραγματικού, να συναντηθεί με την αλήθεια στην απόλυτοτητα της, να βροντοφωνάξει παντού πως τα Φαινόμενα είναι απομιμήσεις του Πραγματικού και εικόνες του πολλαπλού που τοποθετεί η φιλοσοφία στον άνθρωπο ώστε να τον αποπροσανατολίσει απο την θέαση του Συμβάντος χωρίς-Φαινόμενο.

8. Θανατώνω το Φαινόμενο σημαίνει δείχνω ότι δεν δείχνει τίποτα ως προς την αλήθεια του Ενός, εμφανίζω το Συμβάν που είναι η απόδειξη του ΄΄αγγέλω΄΄ κάτι ως προς το Ένα και καταστρέφωω ΄΄αυτό-που δείχνει-μόνο το Εγώ΄΄δηλαδή το Φαινόμενο.

Θανατώνω το Φαινόμενο σημαίνει ότι θεμελιώνω την πράξη για ένα Πραγματικό κόσμο απο το Είναι προς το Συμβάν και απο το βλέπειν-δείχνειν στο πράττειν. Θεμελιώνω ένα κόσμο απο το Εγώ-κόσμος-φαινόμενο στο Πραγματικό , στο Ένα χωρίς-φαινόμενο.

Θανατώνω και θεμελιώνω. Δυο ρήματα της κοινής γλώσσας, δυο εργασίες θεωρίας και πράξης μη-φιλοσοφίας. Δυο σημασίεςπου βαδίζουν στον ίδιο δρόμο. Θανατώνω, τελειώνω, αποτελειώνω, ολοκληρώνω,αφανίζω και τόσες άλλες έννοιες για να αποδώσεις το ΄΄αφαιρώ΄΄, αφαιρώ κάτι που κλείνει το δρόμο της σκέψης προς το Ένα, αφαιρώ την εικόνα που επισκιάζει το Πραγματικό, αφαιρώ ένα απλά-παρευρισκόμενο αντικείμενο του ήδη-κόσμου. Και θεμελιώνω, γιατί για αυτό αφαιρώ για να προσθέσω. Θεμελιώνω, θέτω σε βάθος, προσθέτω σε βάθος, δηλαδή θέτω ένα ον εκτός οπτικού πεδίου, ισχυρό και πραγματικό καις ας μην φαίνεται και ας μην δείχνεται. Θεμέλιο όπως αλήθεια, έννοιες μηδενικής ορατότητας αλλά άπειρης συμβαντικότητας.

Ιδού τι μας στερεί η φιλοσοφία, τον Άνθρωπο-που-δεν φαίνεται(γιατί είναι θεμέλιο και αλήθεια).

σ.