RENZO NOVATORE " ΧΟΡΟΣ ΣΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ''

Αυτή είναι η ώρα των νυκτερινών μου σκέψεων.
Ο δαίμονας μου κοιμάται.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως.
από αυτήν την ψυχή μου
Ο κόκκινος δαίμονας
της σατανικής χαράς μου.
Καπνίζω…
Καπνίζω απελπισμένα,
έντονα. Πάντα!
Πάντα! Πάντα! Πάντα!
Επιθύμησα να σκεφτώ,να γράψω,να τραγουδήσω…
Αλλά ο δαίμονας μου κοιμάται.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
από αυτήν την ψυχή μου
Ο κόκκινος δαίμονας
της σατανικής χαρά μου.
Και οι σκέψεις δεν έρχονται…
Ούτε καν το γέλιο και η κατάρα!
Και αυτή είναι η μαύρη ώρα της μαύρης μου μελαγχολίας


Προσέχω, με αναστάτωση, το τσιγάρο μου.
Λεπτό, χλωμό και θερμό
Όπως ένας άρρωστος εραστής.
Το προσέχω να σβήνει πολύ αργά
όπως η ζωή μου και τα όνειρά μου:
όπως η ζωή και τα όνειρα όλων των αδελφών μου.
Η στάχτη έπεσε στη γη και σκορπίστηκε. Έτσι!
Ο καπνός, υψώνεται, πυκνός και γκρίζος, στον αέρα και σκορπίζεται και αυτός.'Ετσι.
Για μένα τον τιποτένιο παραμένει
αλλά ένα κομμάτι της κίτρινης νικοτίνης στα χείλια της αγάπης. Έτσι.



Ο δαίμονας μου κοιμάται.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως.
από αυτήν την ψυχή μου
Ο κόκκινος δαίμονας
της σατανικής χαράς μου.
Προσέχω τον ήλιο!
Τον βλέπω να κατεβαινει μεταξύ της ξανθής δίνης μιας όμορφης θάλασσας του χρυσού.
Από χρυσό και από αίμα…
Αλλά η καρδιά μου δαγκώνεται.
Δαγκώνεται από παγωμένα άνθη
χωρίς ελπίδες και δάκρυα,
χωρίς έχθρα και χωρίς αγάπη.
Ω, θα μπορούσες τουλάχιστον να κλάψεις…
θα μπορούσες τουλάχιστον να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
όχι! όχι! όχι!


Ποιός;
Ποιός τότε με έκανε τόσο κακό;
Ποιός είναι ο διαβολικός μάστορας της οδύνης μου;
Ω Μάνα..μάνα μου
Αν είχες ακόμα την δύναμη τουλάχιστον να καταραστείς...
Αλλά όχι! όχι!όχι!όχι!
Εσύ ήσουν παρόλα αυτά μόνο εσύ
Που μου έδωσες τη ζωή,
Που μου έδωσες τον πόνο!
Που μου έδωσες το Κακό!
Πές μου όμως:
Μήπως πίστευες στην χαρά του να ζείς;
Είμαι λοιπόν ο γιός ενός τραγελαφικού ονείρου;
Ή απλά είμαι ο χυδαίος γιός του συλλογικού ασυνείδητου;
Όμως γιατί μάνα δεν είχες εκείνη τη μέρα την ηρωική έμπνευση
να χτυπήσεις ΒΙΑΙΑ την φουσκωμένη κοιλιά σου πάνω σε βράχο;
Έτσι. Γιατί δεν θα ήθελα να έχω δει τον Ήλιο.
Γιατί δεν θα ήθελα αυτή την άθλια ζωή.
Γιατί υποφέρω τόσο, Έτσι...
Ω μάνα, κλαίς;
Γιατί;
Ίσως αισθάνεσαι τις τύψεις που με δημιούργησες;
Φαντάζεσαι ίσως το κακό που με βασανίζει και με διαλύει τόσο τρομερά;
Ω! Να είχες τουλάχιστον την δύναμη να μπορείς να καταραστείς...
Αλλά όχι!
Όχι!όχι!όχι!
Είναι τόσο ξεδιάντροποι!


Ο ποταμός ρέει και τραγουδά(ο όμορφος ποταμός γαλήνιος και γελαστός).
Ρέει πέρα απο το φίνο κρεβάτι της υγρής σκόνης και οι λευκοί αφροί του είναι
ένα χρυσό πάπλωμα.
Ο Τιτανικός σκόπελος πλένει τις γρανιτένιες πλαγιές του μέσα στα λιτά νερά σου
Ω μοναχικέ ποταμέ!
Και κάθετε στις όχθες σου.
Κοιτάζω τα πράσινα φύλλα που, κεντημένα απο ίσκιο και φως,
χαιδεύει ο άνεμος. Έτσι!
Κοιτάζω. Σκέφτομαι και Θυμάμαι...
Αλλά η ψυχή μου είναι σκοτεινή και όλα γύρω μου, το βράδυ κλαίει. Μαύρο
Δεν αγαπώ πιά.
Δεν πιστεύω πιά!


Ποιός;
Ποιός με έκανε λοιπόν τόσο κακό;
Οι γυναίκες και ο έρωτας;
Οι άνθρωποι και η φιλία;
Η κοινωνία και ο νόμος της;
Η ανθρωπότητα και η πίστη της;
Ίσως όλοι!
Ίσως κανένας!
Δεν ξέρω ..
Νιώθω τόσο άσχημα..
Τόσο πολύ!Τόσο πολύ!Τόσο πολύ!
Εδώ...μες στη ψυχή!


Ο δαίμονας μου κοιμάται.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής της ψυχής μου
Πόσο λυπημένος είναι...Λυπημένος και μελαγχολικός.


Ελπίζω για νέους φίλους.
Για αληθινά νέους φίλους.
Έχω ανάγκη να εμπιστευτώ (σε κάποιον)
την μαύρη μου μελαγχολία.
Όμως δεν έχω φίλους.
Είμαι μόνος;
Μόνος με την μελαγχολία μου!
Μόνος με τη μοίρα μου.
Μόνος, τόσο Μόνος!

Ο δαίμονας μου κοιμάται.
Το μυαλό μου πυροβολείται απευθείας απο μία Μνήμη.
Την Μνήμη ενός ονείρου.
Το όνειρο της νιότης:
"Άντρες δυνατοί και χαρούμενοι που αγκαλιάζουν τα γυμνά σώματα των γυναικών
όμορφα, γιορτινά και χαρούμενα, δοξάζεστε και επευφημήστε απο παιδιά χαρούμενα
και αθώα. Τότε... Άνθη και ήλιος,Μουσική και χοροί, αστέρια και ποίηση,
τραγούδια και έρωτας"


Ο δαίμονας μου κοιμάται.
Το μυαλό μου πυροβολείται απευθείας απο τις κιτρινωπές, μαύρες και πρασινωπές
ακτίνες της ακάθαρτης πραγματικότητας!
της πραγματικότητας που περνάει...
" ένα μίγμα θηριωδία και βαναυσότητας, μία ένωση υποκρισίας και άγνοιας.
Ένα μίγμα δειλίας και ψεμάτων. 'Ενα σύνολο κοπριάς και λάσπης".
Ω, όχι!
Όχι,όχι,όχι!
Υποφέρω τόσο!
Τόσο πολύ! τόσο πολύ! τόσο πολύ!


Ο ήλιος δύει ( ο όμορφος ήλιος του χρυσού)
οι βραδινοί Άγγελοι ψυχορραγούν..
Τα πράσινα φύλλα είναι κρανία των νεκρών,
παγωμένα, γελούν περιφρονητικά…
Ο ποταμός( ο όμορφος λιτός ποταμός)
είναι τώρα ένα μαύρο ερπετό που τρομαχτικά διαστέλεται ανάμεσα στις μάζες
του σκοπέλου.
Τάφος θλιβερός και βουβός.
Τάφος θλιβερός και μαύρος.

Το τσιγάρο μου εξαφανίζεται…
(το τσιγάρο μου χλωμό και θερμό
όπως ένας άρρωστος εραστής)
Η στάχτη είναι σκορπισμένη.
Ο καπνός επίσης.
Σε μενα τον τιποτένιο απομένει ένα κομμάτι
από την κίτρινη νικοτίνη
στα ερωτευμένα χείλια:
Όπως της ζωής και των ονείρων. Έτσι!


Μέσα στο σκοτεινό λυκόφως
της ψυχής μου
Ο κόκκινος δαίμονας μου ξυπνάει.
Νιώθω σαν ένα ρυάκι πικρού αίματος που ρέει πάνω στα ερωτευμένα χείλια...
Έχω μια τραγική προαίσθηση... Τι θα συμβεί απόψε;
Όμως τα αστέρια...τα αγαπημένα αστέρια θα δούν
Ω αν μπορούσατε ξανά για άλλη μια φορά να γελάσετε και να καταραστείτε.
Βλέπω όμως μια απαίσια λάμψη(μια πυρά;)να φωτίζει μέσα στο έρεβος της νύχτας.
Πρέπει να ΧΤΥΠΗΣΩ!
Το νιώθω..
Το νιώθω! το νιώθω! το νιώθω!
Είμαι ένα αστέρι που πηγαίνει προς ένα τραγικό ηλιοβασίλεμα.



Την μετάφραση απο την Ιταλική στην Αγγλική γλώσσα την έκανε το 2009 ο Luther Blisset. O Renzo Novatore (1890-1922) υπήρξε ένας απο τους σημαντικότερους Ιταλούς αναρχομηδενιστές, ποιητής, φιλόσοφος και κοινωνικός αγωνιστής με αντιφασιστική δράση.

μετάφραση στην Ελληνική γλώσσα ΣΥΜΒΑΝΤΑ