1. Υπάρχει ανάγκη για ένα αξιωματικό μηδενισμό ώστε να οδηγηθούμε στην σκέψη που είναι καθαρμένη απο τη Φιλοσοφική κυριαρχία και προβαίνει σε λειτουργίες προσανατολισμένες μόνο στην πράξη και στην θεωρία της πράξης. Χωρίς το αξίωμα ΄΄Ο Θεός πέθανε΄΄ η ίδια η σκέψη δεν θα υπήρχε λόγος να υφίστατο. Η ύπαρξη ενός Θεού, ενός Ιδεατού όντος, ενός Αρχι-Υποκειμένου καθιστά την αξία ύπαρξης της σκέψης άχρηστη, επι της ουσίας την υποτάσσει σε μια αέναη Θεολογία. Ο Νίτσε θέτει μια μηδενιστική αρχή που δεν μπορεί να εκληφθεί ως φιλοσοφική , όταν αναγγέλει μια σκέψη που έρχεται στη ζωή μέσω μίας θεωρητικής δολοφονίας. Η φιλοσοφία μπόρεσε και υπήρξε μέχρι και το Νίτσε πιστοποιώντας την συνύπαρξη της με την Θεολογία, ερμηνεύοντας ακόμα και τον άνθρωπο πάντα με βάση το Θεό και την ύπαρξη του. Όμως αυτό που πεθαίνει με αυτή την αναγγελία του Νίτσε είναι ο Θεός ή ιδέα του Θεού σαν γενική σημασία μέσα στη σκέψη;
Ξεκινάμε αναγκαστικά με ένα θάνατο για να θέσουμε ξανά την δύναμη του Πραγματικού μέσα στην σκέψη και να αποδώσουμε την φύση των πραγμάτων. Μπορούμε όμως να πούμε πως με αυτό το αξίωμα αυτό που σταματάει να υπάρχει είναι η Φιλοσοφία; Πέθανε αυτό που μας ομιλούσε τόσους αιώνες για τον Θεό, πέθανε αυτό που απέδιδε στο Θεό ιδιότητες και πνευματικές λειτουργίες, πέθανε αυτό που διαρκώς θέτει πάνω μας τον ίσκιο κάποιου Θεού.
Το Υποκείμενο που καταστρέφει η Νιτσεική αξιωματική είναι το Υποκείμενο που γεννά διαρκώς Υποκείμενα εντός της σκέψης και προσπαθεί να τα παρουσιάσει διαχρονικά ή και α πριορικά της ύπαρξης ενός όλου κόσμου. Μπαίνουμε όλοι στο λαβύρινθο της σκέψης για να βρεθούμε πάντα α[έναντι στο Μινώταυρο που λέγεται Φιλοσοφία. Εκεί για να προχωρήσεις οφείλεις να αποδώσεις Θάνατο σε αυτό το φύλακα της σκέψης, πρέπει να υπάρξει μια εποχή που αυτό το τέρας δεν θα υπάρχει. Οφείλω για να ξανασκεφτώ να αποδώσω την πράξη του Μηδενός, της απόλυτης αφετηρίας, αυτό μας διδάσκει ο Νίτσε και για αυτό δεν είναι φιλόσοφος αλλά ένας αντι-φιλόσοφος.
2. Η Φιλοσοφία δεν πέθανε όμως. Η Φιλοσοφία δεν μπορεί να σταματήσει να φτιάχνει Θεούς ακριβώς γιατί είναι μια οντολογία, μια θεολογία και μία θεωρησιολογία και όχι μία πράξη δίχως Λόγο, δίχως την απριορική θέαση που το Εγώ ρίχνει στον Κόσμο για να τον δεί αλλά επι της ουσίας τον καθιστά ΄΄ερμηνεία και έννοια΄΄, συνειδησιακό-παραστασιακό αντικείμενο δηλαδή. Η Φιλοσοφία υπάρχει γιατί πάντα πεθαίνει και πάντα δεν πεθαίνει. Συνεπώς ενώ γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε στον πάντα εκεί δικό της κόσμο όταν σκεφτόμαστε, χρειαζόμαστε να διατυμπανίζουμε το θάνατο της ώστε να αναγγέλουμε ένα νέο στάδιο στη σκέψη, μια νέα εποχή. Ο φαύλος αυτός κύκλος δεν σπάει με την ανάλυση της φιλοσοφίας φιλοσοφικά ή και αντι-φιλοσοφικά αλλά μόνο μη-φιλοσοφικά.''Πέθανε ο Θεός΄΄, άρα η φιλοσοφία που τον είχει επιβάλλει ως ζωντανό στη σκέψη, δέχεται ένα πλήγμα στην εποπτεία, πλήγμα στο θεωρησιακό λόγο , πλήγμα στην Καρτεσιανή Ορθολογιστική Φαινομενολογία, πλήγμα στην φιλοσοφική κυριαρχία της επί της πράξης. Η 11η Θέση στο Φουερμπαχ του Μάρξ μαζί με αυτό το Νιτσεικό αξίωμα αποτελούν την επιβολή της πράξης,της δραστηριότητας, της μετασχηματιστικής πλευράς της σκέψης. Η σκέψη που δεν ερμηνεύει απλά τον κόσμο αναγνωρίζει ότι μπορεί να θέσει το αίτημα της αλλαγής του, συνεπώς να αποδεχθεί μια καταστατική ανικανότητα της και να παραδώσει την σκυτάλη σε αυτό που μπορεί να είναι το υποκείμενο της αλλαγής του κόσμου. Όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια ότι οι φιλόσοφοι απλά ερμηνεύουν και ότι ο Θεός τους Πέθανε, αυτό που επέρχεται δεν είναι η σιωπή αλλά ο ήχος απο την επέλαση των άπειρων πράξεων.
3. Η Φιλοσοφία πέθανε σημαίνει ότι ξαφνικά εξαφανίζεται; Όχι, αντίθετα ο Θάνατος της έχει γίνει μία Φιλοσοφία ακόμη και αυτό που διαιωνίζει είναι το τέλος της που πάντα είναι στο τέλος αλλά πάντα είναι μια νέα αρχή της ως φιλοσοφίας. Το παιχνίδι αυτό δεν θα πάψει ποτέ όσο δεν θέτει κανείς ότι η σημασία για το τέλος ή όχι της φιλοσοφίας δεν έχει καμία αξία εφόσον ο αυτοσκοπός της να υπάρχει ως ερμηνευτική και αποφασιστική δύναμη την κινεί να εμφανίζει την ιστορία του θανάτου της σαν την ιστορία της γνώσης. Το αξίωμα της είναι όσο ''θα πεθαίνω θα ζώ''.
4. Ο Νίτσε, θα μας πουν ότι είναι ο πρώτος μεταμοντέρνος, διακήρυξε το τέλος της μεγαλύτερης αφήγησης.Όμως έχει διαφορά το μηδέν που είναι ο τόπος που μπορεί να δεχτεί τα πάντα ( και για αυτό είναι ο πρώτος αριθμός, το σημείο πριν την έναρξη)και
είναι άλλο πράγμα η εσχατολογική απολογία του ήδη-κόσμου(βλέπε Φουκογιάμα). Το μεγαλύτερο σοφιστικό κόλπο είναι όλη αυτή η απόπειρα να παρουσιαστεί ως ''μηδενισμός'' η πραγματική ανάγκη να προβαίνουμε σε μια θεμελιώδη εκμηδένιση εντός της σκέψης ώστε να διανοίξουμε τον ορίζοντα της προς το Άπειρο-Άλλο που συνιστά η Πράξη. Απο αυτή την άποψη δεν φτάνει μόνο το αξίωμα ''Ο Θεός Πέθανε'', αφού έπρεπε να απαντηθεί το πως πέθανε και απο ποιόν; Ποια εργασία θανατώνει τους Θεούς που γεννά η φιλοσοφία του ήδη-κόσμου, ποιο θεωρητικό σχέδιο αποστερεί την φιλοσοφία απο τα βασικά της εργαλεία και οδηγεί την σκέψη στην άμεσα δοσμένη πράξη;
σ.
Εξαιρετικό κείμενο [που ευτυχώς νομίζω το κατάλαβα]
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεχωρίζω δύο σημεία σημαντικά για τη δική μου σκέψη:
1.Το Υποκείμενο που καταστρέφει η Νιτσεική αξιωματική είναι το Υποκείμενο που γεννά διαρκώς Υποκείμενα εντός της σκέψης
2.Το αξίωμα της (φιλοσοφίας) είναι όσο ''θα πεθαίνω θα ζώ''.
Ο λόγος που το κείμενο τελειώνει με μια ερώτηση,είναι μήπως το σημείο 2;(απορία)
σε ευχαριστώ για το σχόλιο , όσο για το τελευταίο ερώτημα ναι το απαντάει κατα κάποιο τρόπο το σημείο 2 κυρίως. Δες και το Μέρος ΙΙ(που θα αναρτήσω σε λίγο) που προσπαθώ να το προσεγγίσω λίγο περισσότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφή