Το βράδυ τα δάση τού φθινοπώρου αντηχούν
από θανάσιμα όπλα. Πάνω από τις χρυσές πεδιάδες
και τις λίμνες του γαλάζιου, ο ήλιος
κυλάει πιο σκοτεινός. Η νύχτα αγκαλιάζει
τους πολεμιστές που πεθαίνουν και τον άγριο θρήνο
των τεμαχισμένων στομάτων τους.
Κι όμως, σιωπηλά πάνω απ’ την ιτιά
μαζεύονται κόκκινα σύννεφα που κατοικούνται από έναν θυμωμένο θεό,
το χυμένο αίμα και την ψύχρα του φεγγαριού.
Όλοι οι δρόμοι καταλήγουν στη μαύρη αποσύνθεση.
Κάτω απ’ τα χρυσά κλαδιά της νύχτας και των αστεριών
λικνίζεται μέσα στο ακίνητο άλσος η σκιά μιας αδελφής
για να χαιρετήσει τα πνεύματα των ηρώων, τα ματωμένα κεφάλια.
Και απαλά ηχούν στα καλάμια τα σκοτεινά φλάουτα του φθινοπώρου.
Ω υπερήφανο πένθος! Κι εσείς, ορειχάλκινοι βωμοί
η καυτή φλόγα τών πνευμάτων ταΐζεται τώρα από έναν τρομερό πόνο:
τα αγέννητα εγγόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου