1. O αγώνας για να εντοπισθεί μέσα στη σκέψη η βαθιά επίδραση της έννοιας της αμετάβλητης Αρχής, του πάντα εκ των προτέρων Όντος, είναι ένας αιματηρός αγώνας για να αποδομηθεί το ''Εγώ'', το οποίο προσδιορίζει την υποτιθέμενη ύπαρξη μίας Αρχής που είναι πάντα ένα εκ των προτέρων Ον, το Απόλυτο A Priori.
H διαδικασία μιας τέτοιας αποδομητικής εργασίας πάνω στο ''Εγώ'', είναι σε τελική ανάλυση μια διαδικασία αντι-φαινομενολογίας, μία θεωρία που αποδεικνύει πως το ''Εγώ'' αποτελεί αρχή και σκοπό της Φαινομενολογίας και όχι κάποιο αυθύπαρκτο εξω-θεωρητικό αντικείμενο. Η αντι-φαινομενολογία στην εξέλιξη της συνθέτει αξιώματα μη-φιλοσοφίας, με την έννοια ότι η Φιλοσοφία γενικά και η Φαινομενολογία της συμπλέκουν μία φιλοσοφική παράδοση που προβάλεται ως μία Επιστήμη που διερευνά το ΄΄Εγώ'' την ίδια ώρα που η υπαρκτικότητα του ΄΄Εγώ΄΄συστήνεται μόνο μέσα στο φιλοσοφικό πεδίο και όχι εντός του Πραγματικού.
Η Φιλοσοφία απο τις απαρχές της είναι μία Φαινομενολογία.Η κλαδική διάκριση που κατοχυρώνει στην Φαινομενολογική λειτουργία της Φιλοσοφίας το έργο του Χούσερλ, απέδωσε ουσιαστικά κάτι που κανείς για αιώνες δεν ήθελε να κάνει. Τό ότι, δηλαδή, μόνο η Φαινομενολογία μπορεί να αυτοπαρουσιάζεται ως η κατεξοχήν Φιλοσοφία της εποχής μας,ή ότι η Φιλοσοφία μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει μόνο εφόσον υπάρχει ως Φαινομενολογία.
Το πρόβλημα του ''Εγώ'' ως αρχής και σκοπόύ της Φαινομενολογίας είναι ένα πρόβλημα που οδηγεί στην έρευνα για αυτό το Είναι της Φιλοσοφίας. Ποιός θέτει το ερώτημα για τον κόσμο και το Είναι του και ποιός τελικά απαντά; Από τα βάθη των αιώνων ακούγεται ένα ΄΄Εγώ΄΄..και εκεί πηγάζει η κυριαρχία της Φιλοσοφίας ως οντο-θεολογίας πάνω στο Πραγματικό. Αυτή η κατασταστική ύπαρξη της Φιλοσοφίας λειτουργεί ως διπλασιασμός μέσα στην ερμηνεία της για τον Κόσμο.
Η Φιλοσοφία αναζητά-πασχίζει να επιβάλει μία αναπαραγωγή του ΄΄Εγώ΄΄ μέσα στην σκέψη. Η επιλογή της για το λόγο αυτό είναι απόδειξη της οντοθεολογίας της. Το ΄΄Εγώ΄΄, είναι η Πρώτη Αρχή, το πάντα εκ των προτέρων Όν, το Θείο απο το οποίο εκπορεύονται τα πάντα, τα Όντα,η αιτία για τον Κόσμο.
Πέρα απο κάθε αμφιβολία, η υπαγωγή του Κόσμου σε Κόσμο-προιόν ενός Εγώ-Θεού, στην ιστορική της διαδρομή χρειάστηκε μια ειδική χωρικότητα όπου τα φαινόμενα του Κόσμου, τα άμεσα εμπειρικά δεδομένα του Κόσμου των αντικειμένων θα αναλύονταν ως αντικείμενα ενός Υπερβατολογικού Εγώ, ως αντικείμενα μιας συνείδησης ενός Υποκειμένου.
Στη βάση αυτή η Φιλοσοφία τείνει να υπάρξει μόνο ως Φαινομενολογία. Η πρόσληψη των αισθητών ακόμα και όταν αρχίζει η σύνθεση με τα νοητά, εντός της Φιλοσοφίας μεταφέρεται ως α πριορισμός του Φαινομένου μέσα στη σκέψη, μόνο για να επιβεβαιώσει το Αρχι-Α πριόρι που λέγεται ''Εγώ΄΄,να επιβεβαιώσει την Εαυτότητα της νοητικής πρόσληψης που αυτοθέτει το Είναι της ως Όν που ονομάζεται ΄΄Εγώ΄΄ αλλά το οποίο υπάρχει μόνο στην αντανακλαστική-παραστασιακή σκέψη.
2. Από αυτή την άποψη το ΄΄Εγώ΄΄ είναι η αυτοσυνείδηση του Φαινομένου, γιατί το Φαινόμενο, το ορατό αντικείμενο, αυτό που παριστάνεται, παριστάνεται ως το απόλυτα αυτοτιθέμενο Όν. Το Φαινόμενο μέσα απο τη Φιλοσοφία συγκροτείται μόνο ως προς ένα ΄΄Εγώ΄΄ που το προσκλαμβάνει και είναι πάντα εκεί, απέναντι απο τον Κόσμο των φαινομένων ώστε το προσλαμβάνειν του να αποτελεί απόδειξη της εξωτερικότητας του, απόδειξη της απόλυτης αυτοθεσίας του απένατι στην αυτοθεσία του Φαινομένου-Κόσμου.
Όμως ακριβώς επειδή η σχέση τους είναι σχέση Φαινομενολογική, η Φιλοσοφία δεν απάντησε ποτέ στο Ποιό είναι αυτό το ΄΄Εγώ΄΄ που προσλαμβάνει τον Κόσμο των φαινομένων, αν υπάρχει δηλαδή ως Εγώ-που δεν είναι Φαινόμενο ώστε να δύναται να προχωρήσει πέρα απο την αισθητιριακή γνώση των πραγμάτων.
Από τον Καρτέσιο και μετά η Φιλοσοφία αποδεσμεύεται απο τις ενοχές της Μεσαιωνικής της περιόδου και διαλαλεί"σκέφτομαι άρα υπάρχω", επιχειρώντας μία τιτάνεια ανθρωπολογική στροφή στην προβληματική του Υποκειμένου, προχωρώντας στην αυτοθεοποίηση του Λόγου και του Υποκειμένου του Λόγου. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε εδώ ένα πέρασμα σε μία προετοιμασία της Φαινομενολογικής επικράτησης μέσα στη Φιλοσοφία, μέσα απο την απόλυτη ταύτιση του Υπάρχη, του Εγώ, με την σκέψη. Το ''Εγώ΄΄ είναι αυτό που σκέφτεται και είναι Εγώ επειδή σκέφτεται, επειδή δηλαδή εργάζεται για την μετατροπή των αισθητών σε νοητά. Το ΄΄Εγώ΄΄ γίνεται ένα Αρχι-Φαινόμενο ώστε να μπορεί να γνωστεί αν όντως γνωρίζει και σκέφτεται( μόνο που εδώ συνεχίζει ο Κόσμος να νοήται ως το σύνολο των παρευρισκόμενων αντικειμέων).
Δίχως την δημιουργία μιας εσωτερικής ρήξης αυτός ο Κόσμος των φαινομένων θα υπήρχε ως έν απαλό εξωτερικό τοίχωμα του Πραγματικού. Όμως αυτή είναι η υπηρεσία της Φιλοσοφίας στον ήδη-Κόσμο. Αποσπά την σκέψη του ήδη-Κόσμου απο το πεδίο των Φαινομένων του και την υποστασιοποιεί σε μια εξωτερικότητα που ονομάζεται Υποκείμενο,Εγώ,θεός,Πνεύμα,Ιδέα ή Άνθρωπος. Έχουμε λοιπόν μια αυτοθεοποίηση του Φαινομένου μέσω της Φιλοσοφίας.
Το Εγώ-σκέψη αποτελεί μια φαινομενική αποφαινομενικοποίηση της Φιλοσοφίας στην προσπάθεια της να απαντήσει(φιλοσοφικά0 στο ποιός μπορεί να γνωρίσει το Πραγματικό.
3. Να γιατί το ''Εγώ΄΄ είναι ο μοχλός που αντιστρέφει την αλήθεια για το Ένα, για το Πραγματικό. Το Εγώ είναι ο μηχανισμός που καθιστά το Πραγματικό απο Υποκείμενο σε Αντικείμενο, και τις συνέπειες αυτής της αντιστροφής τις ωθεί στα άκρα ο πολιτισμός του Καπιταλισμού,ο πολιτισμός της απόλυτης κυριαρχίας του Εγώ.
Όλη η προβληματική περί Υποκειμενικού και Αντικειμενικού έχει ποτισθεί απο την λογική της Φαινομενολογίας, σε τέτοιο βαθμό που ήδη έχουμε σκεφτεί το Υποκείμενο και το Αντικείμενο Οντο-θεολογικά και όχι υλιστικά,Πραγματικά.
Το Εγώ που θεωρεί τον έξω -Κόσμο, που γνωρίζει, που ταξινομεί, που συνειδητοποιεί, που αισθάνεται και νοεί. Το Εγώ είναι η παντοδυναμία όλων των ενεργειών( το καταδεικνύουν τα ρήματα που το κατοικούν), είναι το Πρώτο δοσμένο, το Απριόρι Όν.
Στην Αντικειμενική θέση,σ τον τόπο του-εκτός του Εγώ-Είναι , υπάρχει μόνο ότι ήδη είναι αφομοιώσιμο απο τη δράση του Εγώ. Ανάμεσα στην αγωνία για την αποκήρυξη του αγνωστικισμού και την βεβαιότητα για το Είναι του Είναι, η Φιλοσοφία τελικά γεννάει ένα Κόσμο-Φαινόμενο ώστε να αποδείξει την ισχύ ενός Εγώ-Παντογνώστη.
Στην Φαινομενολογία δεν χωρά η ύπαρξη του Συμβάντος ως μη-Εγώ και για αυτό η ερμηνεία της για αυτό το αποδίδει είτε ως Φαινόμενο είτε ως εκ των προτέρων Ον που υφίσταται ως απόλυτη εξωτερικότητα και υποκειμενικότητα. Η Φαινομενολογία εργάζεται για να μετατρέψει το Πραγματικό, το Συμβάν, σε Αντικείμενο , ολοκληρώνοντας στο έπακρο το Καρτεσιανό όραμα ότι μόνο Υποκείμενο είναι το Σκεπτόμενο(άρα ο κάθε Άνθρωπος-Άτομο που εκτελεί την τεχνική της σκέψης). Συνεπώς η Φαινομενολογία είναι η κορύφωση του Εγωλογικού εγχειρήματος της Φιλοσοφίας, που παίρνει την μορφή του σιχυρότερου φιλοσοφικού κινήματος του αστικού πολιτισμού.
Όλη η Φιλοσοφική απόπειρα μετά τον Χούσερλ είναι μια απόπειρα για ηρωική έξοδο απο την Φαινομενολογία και τελικά και απο την Φιλοσοφία, με προσανατολισμό τη σκέψη του Πραγματικού, τη θεωρία της Πράξης, την απόδοση του Ενός μέσα στη σκέψη.
4. Το ''Εγώ΄΄ δεν υπήρξε ποτέ. Μπορούμε να τοποθετηθούμε τόσο κατηγορηματικά χωρίς να πέσουμε και εμείς σε μια μηδενιστική θέση που απλά επιθυμεί να απελευθερωθεί απο το πρόβλημα της δημιουργίας και της ελευθερίας των Όντων( το ουσιαστικότερο πρόβλημα στην ιστορία της σκέψης);
Μπορούμε. Φτάνει να εργαστούμε για μια μελέτη της σχέσης Θεολογίας και Φιλοσοφίαςμέσα απο την διάσχιση όλων των Επιστημονικών πεδίων που θα τα ονομάζαμε εξω-φιλοσοφικά και εξω-θεολογικά( Ιστορία,Πολιτική,Θετικές Επιστήμες,Ψυχανάλυση).
Την ιδια ώρα που και το πεδίο της Τέχνης θα μπορούσε να προστεθεί στο γενικό ερευνητικό μας πεδίο ( λόγω της εξαιρετικής συνάντησης Θεολογικών και Φιλοσοφικών αρχών στην ιστορία της).
Οι φράσεις "Ο Θεός πέθανε" και "το Εγώ δεν υπήρξε ποτέ", είναι δείκτες μιας κοινής εξαφάνισης που ανακοινώθηκε επαναστατικά ενάντια στη Φιλοσοφία αλλά δυστυχώς παραμένουν και σήμερα επίκαιρες.
Τι πρέπει να διακηρύξει σήμερα η σκέψη; Πως αυτή η εκμηδένιση είναι ζωτικής σημασίας λειτουργία της ώστε να απο-υποκειμενοποιηθεί η ίδια και να επνατεθεί κάτω απο τον επικαθορισμό της Πράξης, του Πραγματικού. Η εργασία της σκέψης οφείλει να μοχθεί στο να δείχνει με τέτοιο τρόπο το πως η ανυπαρξία των Εγώ διανοίγει εντός του Κόσμου την επιτόπια συγκρότηση των συμβάντων σε υποκείμενα -δίχως-αντικείμενα.
5. Ενάντια στη Φαινομενολογία παέι να πεί, συγκρότηση σκέψης που δείχνει το υποκείμενο που δεν υπάρχει ως Φαινόμενο. Έξω απο το πεδίο των παρευρισκόμενων αντικειμένων-όχι στο ΄χωρο της μυστικιστικής ενορατικότητας-το υποκείμενο είναι το Συμβάν που συστείνεται δίχως το άγγιγμα των αντικειμένων.
Δεν είναι η σύνθεση ιδιοτήτων των Φαινομένων του ήδη-Κόσμου. Το συμβάν δεν Φαινομενολογικοποιέιται ακριβώς γιατί είναι αυτό το αφανές για το μάτι του Φιλοσοφικού Εγώ.
Σκέψη λοιπόν που αποσυνδέει τη λειτουργία της απο την Εγωιστική νόηση και πλησιάζει το Πραγματικό όπως συμβαίνει. Σκέψη αντι-εμπειριστική και αντι-υπερβατολογική, ώστε να είναι μαθηματική ,έτοιμη να υπάρξει ως δομή υλιστικών πράξεων.
6.Τι τρέμει η Φιλοσοφία; Την σύγκρουση του Εγώ με το Πραγματικό, τη στιγμή που μέσα στην ίδια τη θεωρησιακή της δυνατότητα, νοεί την παρουσία του Συμβάντος. Αυτή η αντιληπτότητα απο το μερος της Φιλοσοφίας είναι ο λόγος της μόνιμης αγωνίας της, του τρόμου της για το τι μπορεί ανα πάσα στιγμή να εισχωρήσει στο μηχανισμό του Εγώ ως εκδήλωση του Πραγματικού.
Η Φιλοσοφική συνείδηση γνωρίζει την Φαινομενικότητα του ήδη-Κόσμου και την ισχύ του Πραγματικού να διαπερνά την παραστασιακή σκέψη και να αμφισβητεί την κυριαρχία του Εγώ μέσω του Συμβάντος. Αυτή την απειλή η Φιλοσοφία την εκλαμβάνει άμεσα ως απειλή προς το Εγώ, ως αφανισμό και αποκάλυψη της λειτουυργίας της.
Σε όλη την ιστορία της φιλοσοφίας η σύγκρουση (ακόμα και η απλή συνάντηση ενός Εγώ με αυτό) με το Πραγματικό, αποδίδεται με τον όρο ΄΄τρόμος΄΄. Το Πραγματικό γίνεται ένα πλάσμα, ένα τέρας μέσα στον πίνακα της Φιλοσοφικής γεωμετρίας των εννοιών και των απεικονίσεων του Εγώ.
Το ότι τρέμει η Φιλοσοφία, σημαίνει ότι υπάρχει όντως τρόμος απο το μέρος του Πραγματικού; Η απάντηση παραμένει ανοικτή. Γιατί απο τη μια μεριά, η βιαιότητα της εκδίπλωσης του Πραγματικού όντως επιφέρει αναταραχή στον ήδη-Κόσμο, και απο την άλλη μεριά γιατί η Φιλοσοφία έχει ριζώσει το Εγώ μέσα στην υπαρκτικότητα του κάθε Ανθρώπου-Ατόμου, που η εκδήλωση του Πραγματικού ,τα συμβάντα, αντικειμενικά την ώρα που επιτείθονται στην Φιλοσοφική Εαυτότητα να επιτείθενται και στην αυτοσυνείδηση του Ανθρώπου-Ατόμου ως Εγώ.
Η Φαινομενολογία απέναντι στη σκέψη του Πραγματικού είναι μια διαρκή αγωνία προς-το Συμβάν. Για το λόγο αυτό, στη σύγκρουση της με αυτό γίνεται έντρομη σκ΄ψη, μια Φιλοσοφία -που ανα πάσα στιγμή-περιμένει το Θάνατο.
Ανίκανη να σκεφτεί το Πραγματικό ολοκληρωτικά , το προσομοιώνει με το Θάνατο. Οι πιο ειλικρινείς εκφραστές της κατέδειξαν τα όρια της Φιλοσοφίας ως προς την αλήθεια του Πραγματικού.
Οι τολμηρότεροι πήγαν ένα βήμα πιο πέρα και ξεπέρασαν και την αγωνία προς το Συμβάν, βαδίζοντας δυστυχώς πίσω σε μια Θεολογία. Ας θυμηθούμε τη φράση του Μ.Χάιντεγκερ που την διατύπωσε σαν σχόλιο για το ''τέλος της Φιλοσοφίας ως δρόμου για την αλήθεια΄΄..
"Στο τέλος ,μόνο ένας Θεός μπορεί να μας σώσει". Ποιόν καλεί σε σωτηρία ο έντρομος στοχαστής; Τον Θεό. Ποιόν , αυτόν που πέθανε ή αυτόν που ποτέ δεν υπήρξε;Ή μήπως αυτό που γίνεται Υποκείμενο χωρίς να είναι ένα Εγώ;
Η σκέψη οδηγεί στο Πραγματικό όσο υπάρχει ως αντίλαλος του που θέτει το ερώτημα:
Ποιός μπορεί να με θεωρήσει δίχως να με Θεοποιήσει;
σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου