« Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ» , Francois Laruelle

Laruelle Francois. “Mon Parmenide.” La Decision philosophique 7 (1989): 105-114.

« Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ» , Francois Laruelle

Σχετικά με το επιχείρημα: To Ένα είναι Ένα επειδή αυτό είναι Ένα παρά γιατί αυτό είναι ή είναι Άλλο.

Μη-Παρμενίδεια Αξιώματα

1. Εάν το Ένα(κτλ-κτλ), το Ένα είναι η πραγματική ταυτότητα που βρίσκει περισσότερο μια υπερβατική παρά μια λογική αξιωματική.
2. Εάν το Ένα …, και εάν ο Παρμενίδης λέγει το Ένα που Είναι , η υπερβατική αξιωματική είναι μη-Παρμενίδεια.
3. Εάν το Ένα…, και εάν ο άθρωπος είναι το ίδιο το Ένα, η Ψυχή είναι η μόνη μη-Παρμενίδεια ταυτότητα.
4. Εάν το Ένα…, τα αξιώματα είναι ειδικές ενέργειες που διαμορφώνουν το περιεχόμενο της Ψυχής.
5. Εάν το Ένα…, η Ψυχή αγαπά τα αξιώματα.
6. Εάν το Ένα.., τα αξιώματα είναι φτιαγμένα για τον άνθρωπο, όχι ο άνθρωπος για τα αξιώματα.
7. Εάν το Ένα…, το Είναι, το Υπάρχων, το Άλλο, η Ενότητα και όλες οι λέξεις της γλώσσας σχηματίζουν το αλφάβητο της υπερβατολογικής αξιωματικής.
8. Εάν το Ένα…, και εάν ο άνθρωπος είναι η μόνη μη-Παρμενίδεια ταυτότητα, τα συστήματα που αξιωματοποιούν το Υπάρχων, το Είναι, το Άλλο, την Ενότητα, και όλες τις λέξεις της γλώσσας είναι το περιεχόμενο της Ψυχής.
9. Εάν το Ένα…, οι εναντιώσεις μπορούν να ανταποδοθούν απαράλλακτα στην ύστατη στιγμή του Ενός ή είναι αμετάβλητες.
10. Εάν το Ένα…, τα αξιώματα είναι συνεπή ως επιπτώσεις εντός του Ενός.
11. Εάν το Ένα…, η υπερβατολογική συνέπεια των αξιωμάτων δεν είναι ούτε η λογική συνέπεια τους ούτε η φιλοσοφική συνέπεια τους των αντιθέτων κάτω από την εξουσία της ταυτότητας τους.
12. Εάν το Ένα…, τότε οι προτάσεις το ΄΄Ένα είναι/ και Είναι΄΄, ΄΄το Ένα είναι / και Υπάρχων΄΄, ΄΄ το Ένα είναι/ και Ενότητα’’, είναι φιλοσοφικά αξιώματα: υπερβατικά, μη-συνεπή και απατηλά.
13. Εάν το Ένα…, τότε οι προτάσεις το ΄΄Ένα είναι ΄΄ και το ΄΄Ένα δεν είναι΄΄ είναι φιλοσοφικά αξιώματα: υπερβατικά, μη-συνεπή και απατηλά.
14. Εάν το Ένα…, τότε η πρόταση ΄΄ο άνθρωπος είναι ένα αξίωμα για τον άνθρωπο΄΄ είναι μια φιλοσοφική πρόταση: υπερβατική, μη-συνεπής, απατηλή.
15. Εάν το Ένα…, ο μη-Παρμενιδισμός είναι ομοίως και μη-Ηρακλειτισμός, με την στενή διαφορά που είναι ενδεχόμενη σε Παρμενίδη και Ηράκλειτο.
16. Εάν το Ένα…, η συνέπεια των αξιωμάτων είναι ομοίως και η μοναξιά τους.
17. Εάν το Ένα…, και εάν η πραγματική αξιωματική βασίζεται πάνω σε κάθε γλώσσα, το αξίωμα είναι χρησμός.

Α. Εάν το Ένα που είναι Ένα επειδή είναι Ένα παρά γιατί είναι ή είναι Άλλο είναι παρόλα αυτά αντιληπτό ως Ένα που Είναι ή καθορίζεται από το είναι ή ακόμα από το Άλλο, τι είναι πιο λογικό το Ένα που είναι Ένα επειδή είναι Ένα ή επειδή αυτό είναι Είναι ή Άλλο;
Συντμήσεις της γραφής, θα γράφουμε ΄΄ εάν το Ένα είναι Είναι, τότε τι είναι το Ένα που είναι Ένα΄΄; Πιο απλά: Εάν το Είναι( νόημα: εάν το Ένα γίνεται κατανοητό ως Είναι)είναι Χ,Ψ,Ζ κτλ, τότε τι είναι το Ένα( νόημα: τι είναι το τίποτα εκτός από το Ένa);

Εάν το Είναι είναι……, το Ένα είναι το μάτι της θύελλας.
Εάν το Είναι είναι το ποίημα που λέγεται από τον άνθρωπο, το Ένα είναι ο άνθρωπος καθαγιασμένος για το ποίημα.
Εάν το Είναι είναι η σπείρωση που επιμηκύνει τον χρόνο, το Ένα είναι η αποσυσπείρωση όπου ο χρόνος αλλάζει για πάντα.
Εάν το Είναι είναι ο λόγος του ισχυρότερου, το Ένα είναι τόσο περισσότερο λόγος.
Εάν το Είναι είναι η αναδίπλωση της σάρκας, το Ένα είναι η απλότητα φτιαγμένη από σάρκα.
Εάν το Είναι είναι μια βροχόπτωση, το Ένα είναι η σιωπή μετά τη βροχή.
Εάν το Είναι είναι η κυριαρχία πάνω στο υπάρχον, το Ένα είναι το κυριαρχούμενο απελευθερωμένο από κάθε υπάρχον.
Εάν το Είναι είναι η παρέλευση των πραγμάτων, το Ένα είναι το παρελαύνων σε αυτή την πλευρά των πραγμάτων.
Εάν το Είναι επηρεάζεται όσο επηρεάζει τον εαυτό του, το Ένα είναι το επηρεασμένο το οποίο δεν αγγίχτηκε ποτέ από τον εαυτό του ή από άλλο πράγμα.
Εάν το Είναι είναι αυτό το οποίο αγγίζουμε, το Ένα είναι το ανέγγιχτο Αγγιγμένο από εμάς.
Εάν το Είναι είναι γνώρισμα για ένα υποκείμενο, το Ένα είναι το ίδιο το Γνώρισμα σαν υποκείμενο.
Εάν το Είναι είναι η κοπή της εικόνας, το Ένα είναι το Κόψιμο που δεν υπήρξε ποτέ εικόνα.
Εάν το Είναι είναι η καταστολή του Ενός, το Ένα είναι το Κατασταλμένο που προηγείται της καταστολής.
Εάν το Είναι είναι η επιρροή του θανάτου, το Ένα είναι η συγκίνηση που μας κάνει αθάνατους.
Εάν το Είναι είναι το Πράγμα, το Ένα είναι η Ψυχή που προηγείται του Πράγματος.
Εάν το Είναι είναι η διαφορά ανάμεσα στο Είναι και τα πράγματα, το Ένα είναι η αδιαφορία του Ενός στο Είναι.
Εάν το Είναι είναι το μάτι που είναι και δεν είναι η σάρκα, το Ένα είναι το όραμα που προηγείται του ματιού.
Εάν το Είναι βλέπει όλα τα πράγματα όπως μέσα από ένα καθρέφτη, το Ένα βλέπει το Ένα και το Είναι χωρίς καθρέφτες.
Εάν το Είναι είναι μετατρέψιμο στο Ένα, το Ένα είναι μόνο η ίδια η μη-μετατρεψιμότητα.
Εάν το Είναι είναι υπεράνθρωπο, το Ένα είναι ο άνθρωπος καταδικασμένος στο ανθρώπινο.
Εάν το Είναι είναι σινεμά, το Ένα είναι ένα στιγμιότυπο.
Εάν το Είναι είναι λόγος, το Ένα είναι λόγος –σε στάση.
Εάν το Είναι είναι γειτνίαση, το Ένα είναι η μοναξιά πριν τη γειτνίαση.

Β-Ι
Εάν το Ένα που είναι Ένα επειδή είναι Ένα παρά γιατί αυτό είναι ή είναι Άλλο καθορίζει το υπάρχον σε τελευταία ανάλυση, τι συμβαίνει στο υπάρχον;

Θα συνοψίσουμε: Eάν το Ένα…
Εάν το Ένα(….) , το υπάρχον είναι ταυτόσημο με το υπάρχον εντός της ταυτότητας της τελευταίας ανάλυσης του Ενός.
Εάν το Ένα(…), το υπάρχον λέγει μόνο του το υπάρχον,το Είναι, ή το Άλλο, όχι το Ένα.
Εάν το Ένα(…), το υπάρχον, και όχι ο απλός άνθρωπος, είναι οντολογικό ή λέγει το Είναι εντός της μη-οντολογίας της τελευταίας ανάλυσης του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το υπάρχον είναι το υπάρχον χωρίς να είναι το υπάρχον του Είναι.
Εάν το Ένα(…) , το υπάρχον είναι αδιάφορο Είναι στην αδιαφορία του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το Είναι είναι δοσμένος ως ένα υπάρχον και το υπάρχον δίνεται ως Είναι.
Εάν το Ένα(…) , η ύλη είναι ιδανική στην μη-ειδιτική διαφάνεια του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το υπάρχον είναι φαινομενικό στο φαινόμενο του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , η παρεκτροπή γίνεται μέσα κ όλο πιο μέσα από την ενότητα με την μη-ενότητα του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το ενικό είναι ομοίως η καθολική ενικότητα στην ατομικό-τητα του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το αντικείμενο είναι η επιρροή της υπερβατικότητας στην επιρροή του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , η γη είναι επίπεδη όπως ένα εποικοδόμημα στην απλότητα του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το άστρο είναι το θεώρημα της νύχτας στην νύχτα του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το λογικό είναι καταληπτό στην μη-καταληπτή εμμένεια του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , ο άνθρωπος είναι η ανθρωπινότητα στην ανθρώπινη μη-ανθρωπινότητα του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το δοσμένο είναι η δοτικότητα ή το δοσμένο του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το πραγματικό είναι η πραγματικότητα στο πραγματικό του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το τοπικό είναι ταυτόσημα καθολικό με τον μη-τόπο του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , η υποχώρηση προσφέρεται απέναντι στην μη-διάθεση του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , η επιφύλαξη δίνεται απέναντι στην εκδήλωση του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το επίγειο είναι ουράνιο στην μη-ορθολογικότητα του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το ίχνος είναι σχήμα στην μη-σχηματικότητα του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , η διαίσθηση είναι διανοητική στην μη-διαισθητικότητα του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , η μεταφυσική είναι μια θάλασσα δίχως ακτές και η δίχως ακτές θάλασσα μια μεταφυσική στον μη-προσανατολισμό του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το χάος είναι η άμεση σημασία στην μη-σημασία του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το λαμβανόμενο είναι δοχείο στην μη-δεκτική παθητικότητα του Ενός.



ΙΙ-Εάν το Ένα που είναι Ένα επειδή αυτό είναι Ένα παρά επειδή αυτό είναι ή είναι Άλλο καθορίζει το Είναι σε τελευταία ανάλυση, τι συμβαίνει στο Είναι;

Εάν το Ένα(…) , είναι ‘Ένα παρά Ένα –Δύο, το Είναι είναι Δύο παρά Δύο-Ένα.
Εάν το Ένα(…) , το Είναι είναι το Είναι του υπάρχοντος ή διάλυση της οντολογικής διαφοράς.
Εάν το Ένα(…) , είναι το πολλαπλό, το Είναι είναι η πολλαπλότητα όμοια με το πολλαπλό.
Εάν το Ένα(…) , το Είναι λέγει τον εαυτό του μετά το Ένα.
Εάν το Ένα(…) , δεν είναι τίποτα άλλο παρά Ένα, το Δύο δεν είναι τίποτα άλλο παρά Δύο.
Εάν το Ένα(…) , είναι μη-Παρμενίδειο, το Είναι είναι επίσης μη-Παρμενίδειο.
Εάν το Ένα(…) , ο Παρμενίδης δεν είναι τίποτα άλλο παρά Παρμενίδης ή είναι μη-Παρμενίδειος.
Εάν το Ένα(…) , το Είναι είναι αναπαράσταση ως παρουσίαση.
Εάν το Ένα(…) , είναι το Ένα χωρίς να είναι το Ένα του Είναι, το Είναι δεν είναι παρά Είναι χωρίς να είναι το Είναι του υπάρχοντος ή το Είναι του Είναι.
Εάν το Ένα(…) , το Είναι είναι η μη-αντανακλάσιμη αντανάκλαση του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το Είναι είναι ταυτόσημο με τον εαυτό του ή μη-θεσιακό με τον εαυτό του, το Δύο είναι μη-αποφατικό για τον ευατό του.
Εάν το Ένα(…) , το Είναι λέγεται με ένα μη-θετικό τρόπο του Είναι, όχι εκ του Ενός ή το ‘Ένα.
Εάν το Ένα(…) , είναι η θέαση διά του Ενός, το Είναι θεάται διά του Ενός παρά μέσα σε αυτό.
Εάν το Ένα(…) , είναι φαινόμενο, το Είναι είναι η φαινομενικότητα ταυτόσημη με το φαινόμενο.
Εάν το Ένα(…) , είναι συνηθισμένο, το Είναι είναι η κατάσταση πραγμάτων.
Εάν το Ένα(…) , είναι η βάση, το Είναι είναι το εποικοδόμημα.
Εάν το Ένα(…) , είναι ο σταματημός κάθε περιορισμού, το Είναι είναι ο περιορισμός του σταματημού και του διασκορπισμένου.
Εάν το Ένα(…) , είναι αόρατο στη σάρκα, το Είναι είναι το ορατό που είναι αόρατο άμεσα και έμεσα.
Εάν το Ένα(…) , το Είναι είναι ταυτόσημα η τελευταία ανάλυση του Ενός σε αυτό.
Εάν το Ένα(…) , το Είναι είναι ομοίως το Άλλο χωρίς να είναι το Είναι του Άλλου.
Εάν το Ένα(…) , το Είναι και το Άλλο λέγει το ένα στο άλλο δίχως αντίθεση.
Εάν το Ένα(…) , δεν αντιστοιχεί αναγκαστικά σε οποιοδήποτε Είναι ή αντιστοιχεί σε ένα άπειρο των Είναι με ένα ενδεχόμενο τρόπο.
Εάν το Ένα(…) , είναι το Επηρεασμένο, το Είναι είναι η επιρροή ταυτισμένη με το επηρεασμένο.
Εάν το Ένα(…) , δεν προσδοκεί το Είναι, το Είναι δεν ξανακοιτάζει πάνω στο Ένα.
Εάν το Ένα(…) , προηγείται του Είναι χωρίς να το προγιγνώσκει, το Είναι ακολουθεί το Ένα χωρίς να ακολουθήται από αυτό.
Εάν το Ένα(…) , είναι ο Λόγος, το Είναι είναι το λεχθέν που έχει πάψει να επανα-λέγει το Ένα και είναι ταυτόσημο με το Λόγο.
Εάν το Ένα(…) , περιέχεται μέσα στον εαυτό του, εκθέτει την υπερβατικότητα στο σύμπαν ή έξω από τον εαυτό του.
Εάν το Ένα(…) , είναι η καθαρή αναστολή οποιασδήποτε αγωνίας, το Είναι είναι η ανασταλμένη αγωνία.



ΙΙΙ-Εάν το Ένα που είναι Ένα επειδή αυτό είναι Ένα παρά επειδή αυτό είναι ή είναι Άλλο καθορίζει το Άλλο σε τελαυταία ανάλυση, τι συμβαίνει στο Άλλο;

Εάν το Ένα(…) , το ‘Άλλο λέγει τον εαυτό του μετά το Ένα.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο λέγει το Άλλο ή το Είναι και όχι το Ένα.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι ο Άλλος άνθρωπος, σάρκα και αίμα του Ξένου.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο λέγει το Άλλο δίχως να είναι το Άλλο-του-Άλλου, ο Ξένος λέγει τον Ξένο δίχως να είναι ο Ξένος-του-Ξένου.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι ταυτόσημο με το υπάρχον και το Είναι που ακολουθεί το Ένα.
Εάν το Ένα(…) , δεν είναι τίποτα άλλο παρά το Ένα, το Άλλο δεν είναι τίποτα άλλο παρά το Άλλο.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι μη-Ιουδαικό ή περισσότερο καθολικό από το Ιουδαικό Άλλο.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι Θεός χωρίς να είναι θεότητα ή το ύψος του Θεού.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι ο Άλλος άνθρωπος ή ο Ξένος χωρίς να είναι λιγότερο άνθρωπος ή υπεράνθρωπος.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι το υποσυνείδητο που δεν είναι πια μια πτυχή της συνείδησης.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι υπερβατικό-δίχως υπερβατικότητα ή υπερβατικότητα δίχως υπέρβαση.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι η μη-αποφατική απόφαση του εαυτού του.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι το πρόσωπο που παύει να υπάρχει εν πρόσωπο.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι θέαση –εν-πρόσωπο ή εντός του προσώπου και παύει να είναι εντός του προσώπου του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι επέκεινα του εντός που ο άνθρωπος έχει ήδη δει το Άλλο δίχως να έχει θέαση πάνω στο Άλλο.
Εάν το Ένα(…) , είναι το Επέκεινα δοσμένο με σάρκα και αίμα.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι το Επέκεινα που δεν είναι πια Επέκεινα-του-Επέκεινα.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι αδειασμένο από την μορφή του Κόσμου και γεμισμένο με το χάος που είναι ο Κόσμος εντός- του Ενός.
Εάν το Ένα(…) , είναι νύχτα, το Άλλο είναι η αδυνατότητα της ημέρας που είναι ταυτόσημη με την ημέρα.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι η τάξη ταυτόσημη με το χάος.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο θεάτεται –εντός-του Ενός και ο Κόσμος θεάτεται εντός- του Άλλου ή εντός του Επέκεινα.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι ομοίως κάθε πραγματική μετατροπή.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι το άπειρο, πεπερασμένο όπως το Ένα, και σταματά να αρνείται το πεπερασμένο του Ενός.
Εάν το Ένα(…) ,το Άλλο είναι το άπειρο εντός του οποιού ο άνθρωπος βλέπει το άπειρο του Θεού.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι εντός του Ενός του Άλλου.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι ταυτόσημα το σπάσιμο της νήσου και η απλότητα της ηπείρου.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι η ευθύτητα της σπείρας.
Εάν το Ένα(…) , το Άλλο είναι η οικεία βεβαιότητα εκεί που κατοικεί η καταστροφή.



ΙV- Εάν το Ένα που είναι Ένα επειδή αυτό είναι Ένα παρά επειδή αυτό είναι ή είναι Άλλο καθορίζει την Ενότητα σε τελευταία ανάλυση, τι συμβαίνει στην Ενότητα;

Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα ακολουθεί το Ένα δίχως να ακολουθείται από αυτό.
Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα είναι Ενότητα για την υπερβατικότητα και όχι για την εμμένεια.
Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα είναι η υποκειμενικότητα της υπερβατικότητας.
Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα είναι μη-συνθετική και μη-αναλυτική για τον εαυτό της.
Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα δεν είναι παρά Ενότητα ή είναι Ενότητα με σάρκα και αίμα.
Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα που δεν είναι παρά Ενότητα είναι ταυτόσημη με το Δύο που δεν είναι τίποτα άλλο παρά Δύο.
Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα είναι επίσης ταυτόσημη με το Υπάρχον, το Είναι και το Άλλο που λέγουν τον εαυτό τους με ένα μη-αντανακλάσιμο τρόπο στους εαυτούς τους.
Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα του υπάρχοντος, του Είναι και του Άλλου δεν είναι η διαφορά τους, αλλά η μη-αντιστρέψιμη ταυτότητα τους.
Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα σταματά την εμφάνιση του Ίδιου.
Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα μορφής και περιεχομένου δεν είναι ισότιμη ούτε από το περιεχόμενο προς τη μορφή ούτε από τη μορφή προς το περιεχόμενο, το ίδιο ισχύει και για άλλα αντίθετα.
Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα της αστραπής και του κόσμου είναι χάος και χώρα, αλλά δίνει την αστραπή , τον κόσμο και την διαρηγμένη ενότητα τους ενδεχόμενη.
Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα του Παρμενίδη και του Ηράκλειτου είναι μη-Παρμενίδεια και μη-Ηρακλείτια.
Εάν το Ένα(…) , η αδιαίρετη Ενότητα του ναού παύει να διαιρείται ανάμεσα στη γή και τους ουρανούς και τους αποδίδει στην υπερβολή και στο παράλογο.
Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα του ναού είναι μη-θεσιακή για τον εαυτό της και δεν γνωρίζει ούτε την βαρύτητα των βράχων ούτε την ελαφρότητα του ουρανού.
Εάν το Ένα(…) , η Ενότητα του ναού φανερωνεται όλο και περισσότερο ως ο ναός ο ίδιος.
Εάν το Ένα(…) ,ισχύει το ΄΄ υπάρχει Ενότητα΄΄ παρά το ΄΄το Ένα είναι΄΄.
Εάν το Ένα(…) , ισχύει το ΄΄η Ενότητα δεν είναι΄΄ παρά το ΄΄Ένα δεν είναι΄΄με την έννοια πως, ως μη-θετική , αυτή δεν είναι, και επιπλέον είναι ταυτόσημη με το Είναι –εντός του Ενός.