τροχιές

Με την πράξη να ανακαλύπτουμε αλήθειες και πάλι με την πράξη να τις ελέγχουμε και να τις αναπτύσσουμε.../Πράξη, γνώση και ύστερα πάλι πράξη˙ η μορφή αυτή της κυκλικής επανάληψης είναι ατελεύτητη.

Μάο ΤσεΤουνγκ


Το συμβάν δεν είναι ο Άλλος του Λόγου αλλά ο 'Αλλος της φιλοσοφίας, όπως ορίζεται σύμφωνα με την πλατύτερη έννοια της πολύπλοκης δομής του, αντί να ορίζεται μόνο με όρους ''παρουσίας".

Francois Laruelle




Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Εξομολόγηση 3η: η μνήμη και το μνήμα(περί αναμνήσεων)


1. Θυμόμαστε,οι πεπερασμένοι χρόνοι γεμάτοι απο πεπερασμένες ενέργειες και πεπερασμένους ανθρώπους, παρελαύνουν στην σκέψη μας μέσα απο τις λεωφόρους της μνήμης. Είναι τόσο μεγάλες καιτόσες πολλές οι δυνάμεις τους που τρομάζουμε και πιστεύουμε πως ότι σκεφτόμαστε και ότι πρόκειται να σκεφτούμε, αναγκαστικά πρέπει να προέλθει απο αυτές τις παρελάσεις της μνήμης. Όλα έχουν υπάρξει και αυτό αρκεί για να τους προσδώσουμε την αυθεντία του δημιουργού, την αυθεντία της γέννησης. Ο Αόριστος είναι η παρηγοριά μας, φτάνουμε να θεωρούμε μέλλον την μεταμόρφωση του παρελθόντος με μια μάσκα ομορφιάς. Η μνήμη είναι ένα μνήμα της σκέψης ως δημιουργίας, σύμβολο δηλαδή ενταφιασμού και απόδοσης λατρευτικών τιμών σε ότι κάποτε υπήρξε. Μετατρέπει την σκέψη σε ένα προσκυνητή της, μετατρέπει τον θάνατο σε ελκυστική μορφή που καταστρέφει την σκέψη μέσω της αυτοκρατορίας των αναμνήσεων. Ματαιώνει την θαυματουργική δύναμη του συμβάντος πρώτα από όλα μέσα μας.

2.Το μνήμα είναι σημείο ιερό, κανείς δεν γνωρίζει αν υπάρχουν ακόμα οι νεκροί κάτω απο αυτό, κανείς δεν νοιάζεται για αυτό, το μνήμα είναι η αιτία της σκέψης που σκέφτεται το Ίδιο. Για αυτό το μνήμα είναι όμορφο, παγερό, απομονωμένο και κλειστό, είναι μια χάραξη του τέλους με τελικό τρόπο, δεν είναι ίχνος προς κάπου, δεν προσανατολίζει αλλά κάνει ιδανική την επιστροφή και την επανάληψη.
Το μνήμα φέρνει αναμνήσεις, και στέκεται επίτηδες πάντα επιβλητικό για να μας προκαλεί με την μη- φθαρτότητα του, σαν να μας λέει πως το μόνο παρόν είναι αυτό... πως αν υπάρχει παρόν υπάρχει για να θυμόμαστε, ακόμα και όταν νομίζουμε πως σκεφτόμαστε.

Ζούμε την αιωνιότητα μέσα απο τις αναμνήσεις και επιλέγουμε όχι την απροσδόκητη προέλαση προς το άγνωστο αλλά την γαλήνια βόλτα ανάμεσα στα φαντάσματα που έχουμε γεμίσει με αθανασία. Ο άνθρωπος κατα βάθος θα ήθελε να υπάρξει ως ανάμνηση του ίδιου του σύμπαντος, ανάμνηση του Θεού του.
Δεν υπάρχει μνήμη στο μέλλον, δεν υπάρχουν νεκροί,δεν υπάρχουν Θεοί, η ύπαρξη μένει να αποδειχθεί. Το μέλλον είναι υπόθεση, το παρελθόν νόμος, η επιστήμη είναι με το μέρος του πρώτου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου