Σ.ΖΙΖΕΚ , ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

ΓΙΑΤΙ Ο ΛΑΚΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡΙΑΝΟΣ

Το χάσμα που χωρίζει τον Lacan από Heidegger είναι εδώ σαφώς ευδιάκριτο ακριβώς εξ αιτίας της εγγύτητάς τους, δηλ., του γεγονότος ότι, προκειμένου να υποδειχθεί η συμβολική λειτουργία στην ουσία της, ο Lacan χρησιμοποιεί ακόμα τον όρο«Είναι» του Χάιντεγκερ: σε έναν άνθρωπο, οι επιθυμίες χάνουν την πρόσδεσή τους στη βιολογία, είναι ενεργές μόνο στο μέτρο που είναι εγεγγραμμένες μέσα στον ορίζοντα που το Είναι συστήνει από τη γλώσσα ,εντούτοις, για αυτήν την μετάθεση από την άμεση βιολογική πραγματικότητα του σώματος στο συμβολικό χώρο που καταλαμβάνει, πρέπει να ζήσει ένα σημάδι βασανισμού μέσα στο σώμα με το πρόσχημα του ακρωτηριασμού του..


ΥΛΙΣΜΟΣ, Ή Η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΛΟΥ

Ο Θεός δεν είναι εδώ πλέον η θαυμαστή εξαίρεση που εγγυάται την κανονικότητα του κόσμου, το ανεξήγητο Χ που επιτρέπει σε μας για να εξηγήσει όλα τα άλλα είναι, αντίθετα, ο ίδιος συντριμμένος από το υπερχειλισμένο θαύμα της δημιουργίας του. Με μια προσεκτικότερη ματιά, δεν υπάρχει τίποτα κανονικό στον κόσμο μας - όλα, κάθε μικρό πράγμα δηλαδή είναι μια θαυμαστή εξαίρεση ειδωμένο από μια κατάλληλη προοπτική, κάθε κανονικό πράγμα είναι ένα τερατούργημα.Πέστε, δεν πρέπει να πάρουμε τα άλογα ως κανονικό και μονόκερο ως θαυμαστή εξαίρεση - ακόμη και ένα άλογο, το πιό συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο, είναι ένα θαύμα καταστροφής. Αυτός ο βλάσφημος Θεός είναι ο Θεός της σύγχρονης επιστήμης, δεδομένου ότι η σύγχρονη επιστήμη στηρίζεται ακριβώς από μια τέτοια τοποθέτηση να αναρωτηθεί το προφανέστερο.Εν ολίγοις, η σύγχρονη επιστήμη είναι στην πλευρά «του να πιστεύεις στο οτιδήποτε»: είναι ένα από τα μαθήματα της θεωρίας της σχετικότητας και της κβαντικής φυσικής,ότι σύγχρονη επιστήμη υπονομεύει τις στοιχειώδεις φυσικές συνήθειες των περισσότερων απο μας και μας αναγκάζουν να θεωρήσουμε (να δεχτούμε) τα «μη αισθητά» πράγματα; Για να διευκρινίσει αυτό το αίνιγμα, η λογική του Lacan για το μη-Όλον μπορεί να βοηθήσει πάλι.
Ο Chesterton στηρίζεται προφανώς στη «αρσενική» πλευρά της καθολικότητας και της συστατικής εξαίρεσής της: όλα υπακούνε τη φυσική αιτιότητα - με εξαίρεση το Θεό, το κεντρικό μυστήριο. Η λογική της σύγχρονης επιστήμης είναι, αντίθετα, «θηλυκή»: κατ' αρχάς, είναι υλιστική, δεχόμενη το αξίωμα ότι τίποτα δεν δραπετεύειαπο τη φυσική αιτιότητα που μπορεί να μετρηθεί από τη λογική εξήγηση εντούτοις, η άλλη πλευρά αυτού του υλιστικού αξιώματος είναι ότι «δεν είναι όλα λογικά,να υπακούετε τους φυσικούς νόμους»-όχι υπό την έννοια ότι «υπάρχει κάτι παράλογο, κάτι που δραπετεύει της λογικής αιτιότητας,» αλλά υπό την έννοια ότι είναι το «σύνολο» της ίδιας της λογικής αιτιακής τάξης που είναι ασύστατη, «παράλογη», μη-Καθολική. Μόνο αυτό το μη-Όλον εγγυάται το κατάλληλο άνοιγμα της επιστημονικής ομιλίας στις εκπλήξεις, στις έκτακτες ανάγκες «του αδιανόητου»: ποιος, στο 19ο αιώνα, θα μπορούσε να έχει φανταστεί πράγματα όπως η θεωρία της σχετικότητας ή η κβαντική φυσική;

μετάφραση απο το site www.lacan.com