τροχιές
Με την πράξη να ανακαλύπτουμε αλήθειες και πάλι με την πράξη να τις ελέγχουμε και να τις αναπτύσσουμε.../Πράξη, γνώση και ύστερα πάλι πράξη˙ η μορφή αυτή της κυκλικής επανάληψης είναι ατελεύτητη.
Μάο ΤσεΤουνγκ
Το συμβάν δεν είναι ο Άλλος του Λόγου αλλά ο 'Αλλος της φιλοσοφίας, όπως ορίζεται σύμφωνα με την πλατύτερη έννοια της πολύπλοκης δομής του, αντί να ορίζεται μόνο με όρους ''παρουσίας".
Francois Laruelle
Μάο ΤσεΤουνγκ
Το συμβάν δεν είναι ο Άλλος του Λόγου αλλά ο 'Αλλος της φιλοσοφίας, όπως ορίζεται σύμφωνα με την πλατύτερη έννοια της πολύπλοκης δομής του, αντί να ορίζεται μόνο με όρους ''παρουσίας".
Francois Laruelle
Σάββατο 27 Μαρτίου 2010
ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ( η μεταβιομηχανική "λαλιά")
αφιερωμένο στον MALCOLM X
1. Μέσα στις μεγαζώνες που εγκαταλείπετε το νέο προλεταριάτο στις Μητροπόλεις του Παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού, εκτελείται ένα πείραμα που όμοιο του δεν θα φαντάζονταν ούτε όλοι οι εγκέφαλοι των Ναζί..η αποστέρηση κάθε γλώσσας επικοινωνίας, η κατακερματισμένη επικοινωνία της μιζέριας, της εγκληματικότητας και της ανεργίας. Μαζί με το σημειολογικό βομβαρδισμό ενός Θεάματος που κανείς νέος δεν θα μπορέσει να αγγίξει ποτέ-απο την Νέα Υόρκη και το Λ.Α μέχρι το Παρίσι και το Τόκυο- παράλληλα πουλάνε προς κατανάλωση την ατομική Φαντασίωση, την Ουτοπία της εξαίρεσης απο την κόλαση των γκέτο, την έξοδο απο τη γή του κανενός.Ναί, εκεί που ανα πάσα στιγμή, ένας πιτσιρικάς μπορεί να πεθάνει απο σφαίρες της αστυνομίας ή την πρέζα, η διάχυση μιας κοινοτικής ''λαλιάς'' επιμένει να υπάρχει και ανθίσταται.
2. Ραπ, χιπ-χοπ, σε όλα τα είδη και τις παραλλαγές, απόπειρες για μια άλλη γλώσσα, που θα λέει, θα αφηγείται μουσικά την πραγματική ζωή, που θα είναι πάντα μπλεγμένη ανάμεσα στην οργή και τον αδιέξοδο μηδενισμό, η εδαφικοποίηση μίας προλεταριακής σημειολογίας που πριν προλάβει να ωριμάσει την περιμένει μια μεγάλη εταιρεία, ένα πλάνο ανανέωσης του προφίλ της μαζικής βιομηχανίας των πολυεθνικών. Η γλώσσα-γκέτο, όχι απαραίτητα γραμμένη για όσους είναι απο τα προάστια, γλώσσα που ομιλεί τον αποκλεισμό και την συνειδησή του, που είναι για όσους βιώνουν στριμώχνονται στην "περιφέρεια" του μέλλοντος απο τα σχέδια του Κεφαλαίου. Γλώσσα που αξίζει να την μάθεις και να την μιλήσεις, αξίζει να την ακούσεις..και ας μην είναι γεμάτη με "κόκκινα επαναστατικά λάβαρα" η δομή της. Ο πειραματισμός "απο τα κάτω" σε όλο του το μεγαλείο..
Τα βιντεο κλιπ που ακολουθούν είναι μια επιλογή απο συγκροτήματα και DJ's των ΗΠΑ -που αργότερα άλλους τους έβαλαν στο ''κόλπο'' οι πολυεθνικές και άλλους όχι- αφηγήσεις μίας γλώσσας ταξικής,αντιφατικής αλλά αληθινής.
Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010
Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010
TO ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ: Η άβυσσος της βούλησης
"O θάνατος του Μαρά", πίνακας του Jacques-Louis David
ΜΕΡΟΣ Ι
Η περιπέτεια της αναμέτρης στου Συλλογικού και Ατομικού, μέσα στην αυγή των πολιτισμών και της ιστορίας, παίρενι μια ξεχωριστή σημασία στην παρουσία του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος, ξεχωριστή παρουσία ακριβώς γιατί η απόπειρα να δημιουργηθεί μια κοσμοεικόνα που να μπορούσε να αντανακλά όλα τα επιστητά, υπήρξε μια απόπειρα γιγαντιαία για ένα πολιτισμό τόσο αρχαίο, ένα πολιτισμό που επιθύμησε να ξεπεράσει τις υλικές βάσεις της εποχής του. Η αρχαιοελληνική απόπειρα δεν πρέπει να κταγραφεί όμως σαν αποτυχία, δεν είναι ορθό να αντιμετωπιστεί σαν μία αντι-ιστορική πράξη, με όρους αυστηρά ντετερμινιστικούς.
Από την άλλη μεριά η αρχαιολατρεία, η ειδωλολατρεία και η στέιρα αναπαραγωγή των αξιών εκείνης της περιόδου, υπήρξε κεντρικό ιδεολογικό εργαλείο μίας ελληνικής αστικής τάξης που ακριβώς επειδή δεν μπορούσε να στερεώσει ένα νέο ΄΄οραματισμό΄΄ για την ηγεμονία της, διαρκώς χρησιμοποιούσε ως πηγή αναφορών της αρχαιοελληνική ιστορία. Ο αντιδραστικός ιδεαλισμός επιβλήθηκε πάνω στο πραγματικό της εποχής εκείνης διαστρεβλώνοντας βαθύτατα τον πλούτο, το υλικό, την πραγματική ιστορική και πνευματική αξία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.
Ποτέ καμία Παλινόρθωση στην Ελλάδα δεν απέφυγε να χρησιμοποιήσει το αρχαιοελληνικό πρώτυπο ώστε να επιβληθεί μια αντιδραστική θέση στο ιδεολογικό πεδίο και συνεπώς και στο μαζικό εθνικό και λαικό φαντασιακό.
Μέσα στις μορφές που πήρε η ταξική πάλη στον 20 αιώνα, με την ανάπτυξη του λαικού κινήματος, η προσέγγιση και η ερμηνεία της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς πήρε χαρακτηριστικά μίας καθοριστικής ιδεολογικής διαμάχης. Και αυτή είναι η μοίρα που επιφυλλάσει σε ένα ένδοξο παρελθόν ένα φιλόδοξο πολεμικό παρόν. Το κακό δεν ήταν αυτό. Το αρνητικό και αξιοπερίεργο είναι η χρήση που επεφύλαξε στην αρχαιοελληνική παράδοση η Αριστερή διανόηση της χώρας. Την ώρα που αποδεχόταν την σημασία αυτού του παρελθόντος για την διαμόρφωση της Νεοελληνική ιδεολογίας, την ίδια στιγμή -πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων- ταύτισε το παρελθόν αυτό με τις προθέσεις του ταξικού της αντιπάλου, και απομακρύνθηκε απο μια δική της συνολική ερμηνεία και επαναξιολόγηση του αρχαιοελληνικού. Η διαμόρφωση της νεοελληνικής ταυτότητας σε σχέση με τις συγκεκριμένες αξίες της κομμουνιστικής θεωρίας και πράξης δεν μπολιάστηκαν με την αυτή την προβληματική. Στην λαική συνείδηση και μνήμη η ιστορία του τόπου έχει μείνει πως μόνο η ''Δεξιά'' αναφέρεται.
Το συμπέρασμα δεν είναι ένα. Σίγουρα υπάρχει μια αδικία πάνω σε αυτό τον ιστορικό πλούτο, μια αδικία φιλοσοφική-πολιτική-πολιτισμική. Ακόμα και ένα στείρο ακαδημαικό μάτι θα αναγνώριζε πως την ουσιαστικότερη αποτίμηση και σπουδή πάνω στην αρχαιοελληνική ζωή την παρήγαγε η Ευρωπαική διανόηση. Καμία πολιτική δύναμη στη χώρα δεν κατεύθυνε τους πνευματικούς εργάτες της σε μια εργασία ταξινόμησης, εκτίμησης, μετάδοσης και κριτικής συστηματικά όλου του πνευματικού έργου της αρχαιοελληνικής ζωής.
Στον αρχαιοελληνικό κόσμο η αναζήτηση για τον άνθρωπο και τον κόσμο έφτασε σε τέτοια επίπεδα που πραγματικά η καταστροφή που προκάλεσε πάνω στο έργο τους και ο προ-καπιταλιστικός κόσμος και ο αστικός πολιτισμός υπήρξε ανεπανόρθωτη.
Η δύναμη της δημιουργίας και της ενατένισης του κόσμου ως άπειρου τόπου της ανθρώπινης μάχης, υπήρξε η επιδίωξη ενός πολιτισμού που οι ταξικές και ιστορικές αντιφάσεις του δεν μπόρεσαν να καταπνίξουν. Η υπέρβαση που κάθε ανθρώπινη Κοινότητα, κάθε συλλογική ζωή θα αναζητά προς ένα κόσμο που δεν θα κυριαρχεί ο θάνατος αλλά η δύναμη της ζωής, που η δύναμη της ζωής θα είναι παράδοση και ανανέωση του συλλογικού, θα βρίσκει στην αρχαιοελληνική απόπειρα ένα αυθεντικό παράδειγμα, μια ανεξάντλητη πηγή διδαγμάτων.
ΜΕΡΟΣ ΙΙ
Η Αρχαία Ελληνική Τραγωδία, ως σκέψη και ψυχή εκείνου του πολιτισμού είναι ένα δύσκολο ΄΄αντικείμενο΄΄ για την σκέψη και το Πολιτικό. Η πολιτική συγκρότηση της αρχαίας Αθήνας, η οικονομική άνοδος των εμπορευματικών σχέσεων και το πως καθόρισαν προβληματισμούς που πήραν μορφές ηθικής κριτικής στο έργο των μεγάλων Τραγικών, η εξέγερση της αριστοκρατίας στο νέο κοινωνικό status, αλλά και η πνευματική αναζήτηση για το Ον, για τα πρώτα σημάδια της αλλοτρίωσης, όλα αυτά τα στοιχεία στην ενότητας τους και στην ειδική σημασία και ιεράρχηση τους θα μπορούσαν να οικοδομήσουν χρήσιμες μελέτες και εργασίες πάνω σε μία διαλεκτική αξιολόγηση του Πολιτικού και του Τραγικού του αρχαιοελληνικού πολιτισμού.
Ο ηρωισμός γυρίζει σαν φάντασμα, το δράμα του ατόμου που συνειδητοποιεί την αποξένωση των θεσμών αλλά και πρωτοδιατυπώνει την αμφισβήτηση του κοινωνικού, η άγρια λύτρωση της εκδίκησης, η εξέγερση του ανθρώπου μέσα απο την αναρώτηση ''πράττω το δέον ή όχι;'', και αυτά τα στοιχεία ξεδιπλώνουν την ποικιλία των ζητημάτων που έθεσε το Τραγικό, που αντικατόπτρισε το Τραγικό.
Για μία σκέψη της Πολιτικής , που αναζητά στην πράξη την ενότητα της ηθικής με το συλλογικό, που αναζητά την κοινωνικοποίηση της εξεγερτικής χειρονομίας, το Τραγικό δείχνει τον τρόπο που η Βούληση της ύπαρξης συνδέεται με την απόφαση και το δέον , το ηθικό.
Ο κόσμος του Τραγικού είναι τυλιγμένος σε μία άβυσσο της βούλησης, η βίαιη παρέμβαση στον ήδη-κόσμο είναι η κεντρική της σκηνή, και αυτό είναι μία αρχέτυπη λειτουργία του Πολιτικού, μία απεικόνιση των συγκρουσιακών σχέσεων για χάρη της εξέλιξης της ζωής, μια διακινδύνευση παρά τον κίνδυνο του θανάτου, παρά τον φόνο του Πατέρα, παρά την βεβήλωση των χρησμών, παρά τον εξοστρακισμό απο το Κράτος και την Κοινωνία.
Ο τόπος, ο χρόνος και οι άλλοι ειναι η επικράτεια της αβύσσου για τον Τραγικό ήρωα και την ίδια ώρα είναι το αστείρευτο πηγάδι της βούλησης του, της πράξης του.
Ο Έλληνας της εποχής εκείνης πρέπει να είναι Απολλώνειος και Διονυσιακός, πρέπει να είναι Ήρωας, πρέπει να δώσει την ύστατη μάχη για να μεταφερθούν οι αξίες που ΄χανονται, οι προ-κομμουνιστικές ενοχές της φυσικής κοινότητας που απειλούνται απο τον νέο εμπορικό κόσμο.
Το Πολιτικό και το Τραγικό είναι πάντα οργανικά δεμένα αν μιλάμε για την δημιουργία συλλογικών κινήσεων ριζικής αλλαγής του τρόπου ύπαρξης του ανθρώπου. Το Πολιτικό υπάρχει μέσα στο Τραγικό, την ώρα που η κάλυψη της απόστασης από την σκέψη έως την απόφαση και απο εκεί μέχρι την δράση είναι γεμάτη απο αναζητήσεις και εσωτερικές συγκρούσεις σε σχέση με το κοινωνικό -θεσμικό-ιδεολογικό κλοιό που περιτρυγιρίζει τους ήρωες της Τραγωδίας. Το βάσανο της τελικής επιλογής στο να κρατηθείς στην κοινότητα μη-προσαρμοσμένος αλλά ριζικά Άλλος είναι κυρίαρχο. Το Τραγικό στοιχειώνει την φιλοσοφία και την πολιτική για τι θυμίζει πως το διακύβευμα δεν είναι η ηθική αλλά η πράξη προς ένα νέο προορισμό.
ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ
Το αρχαιοελληνικό Τραγικό γέννησε , όχι μόνο για την Δυτική κουλτούρα, αλλά κυρίως για αυτήν,κόσμους αξιών, είδωλα και πρότυπα δράσης, ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές, γλώσσες και σύμβολα επαναστάσεων αλλά και αντεπαναστάσεων. Θα λέγαμε ότι είναι "ιδρυτική" η σημασία του για την πνευματική εξέλιξη της Ιστορίας της Δύσης.
Συγκεκριμένα στον Ευρωπαικό χώρο η χρήση του Τραγικού, η αισθητική και φιλοσοφική του εμβέλεια, εξόπλισε όλα τα πρώτα πνευματικά κινήματα μετά την Γαλλική Επανάσταση, όπως το Γερμανικό Ιδεαλισμό, το κίνημα των Ρομαντικών, αλλά και τις μετέπειτα εμφανίσεις του Μηδενισμού. Η ορμή της σύγκρουσης Επανάστασης-Παλινόρθωσης στην πρώιμη Καπιταλιστική Ευρώπη, θα γεννήσει τεράστια κύματα πνευματικής αναζήτησης για νέες αξίες και για το τέλος των παλιών.
Το Τραγικό διαθλάστηκε μέσα απο τον Ιδεαλιστικό-Μηδενιστικό τρόπο σκέψης και το ανάποδο. Ας δούμε κάποια στοιχεία: Άτομο-Ήρωας, σύγκρουση με την Μεταφυσική, Αντι-ουμανιστικός Ανθρωπισμός, Επική Ύπαρξη.
Σε αυτά τα στοιχεία, το ΄΄νεό΄΄γεμίζει τα περιεχόμενα του μέσω της περιγραφής του για το ΄΄παλιό΄΄ βίωμα. Απεναντι στο ένα και αδιαίρετο Ευρωπαικό πνεύμα που προσπαθεί να φτιάξει η σχολή του φιλελεύθερου μπλοκ μέσω του Διαφωτισμού, συγκεντρώνονται δυνάμεις που προσπαθούν να προτάξουν ένα εναντιωτικό λόγο απέναντι στην νέα τάξη πραγμάτων του Διαφωτισμού. Και αυτό γιατί πολύ γρήγορα οι επαναστατικές πλευρές των ''Φώτων'' μετατρέπονται σε νέα είδωλα και αποδεικνύουν πως στη θέση των Παπικών ιδεών επιθυμούν να ενθρονίσουν τον Επιστημονισμό και τον Θετικισμό. Απέναντι στην Καντιανή ψευδαίσθηση περί ''παγκόσμιας τάξης και ειρήνης'' εμφανίζεται κάτι άλλο. Οι αντίπαλοι του του χρέωσαν τους χαρακτηρισμούς του ΄΄Αντι-Διαφωτισμού΄΄, της ΄΄Αντίδρασης΄΄, του ΄΄Ανορθολογισμού'' και άλλα. Φυσικά δεν ήταν όλοι ''συντηρητικοί΄΄ και φίλοι της Παλινόρθωσης.
O Μηδενισμός επιλέγει το αρχαιοελληνικό Τραγικό γιατί αυτό εκφράζει την ζωντανή διαπάλη μίας κοινωνίας που αποδέχεται ακόμα την άρνηση της δολοφονικής ευταξίας. Ταυτίζεται με εκείνα τα εσωτερικά στοιχεία τοποθετούνται εκρηκτικά στο κέντρο της κοινωνικής δομής. Από τους ήρωες του Τραγικού, την σχέση του Ανθρώπου με την Εξουσία, σε μια εποχή στην υπερδομή της κοινωνίας κυριαρχούν ακόμα προ-κομμουνιστικά στοιχεία. Η ατομική εξέγερση απέναντι στην εξορία του θυμικού του Ανθρώπου και η αντίσταση στην δαιμονοποίηση του είναι διακριτή επίσης.
Ο Ευρωπαικός Μηδενισμός αρνείται με τη σειρά του την βιομηχανική Εδέμ του Κεφαλαίου, δεν αναπολεί Ρομαντικά, υπερασπίζεται επιπλέον την αλήθεια για τον κόσμο, πολεμά την κυριαρχία της φαινομενικότητας του ήδη-κόσμου.
Ο Τραγικός ήρωας μάχεται ενάντια στο ''νεό'' της εποχής του, που ετοιμάζεται να ισοπεδώσει την ζωτικότητα της φυλετικής Συλλογικότητας που χάνεται μέσα στο κόσμο των εμπόρων. Η αγωνία είναι αυτό που χαροπαλεύει μέσα στον ήρωα, η αγωνία για την Κοινότητα που χάνεται.
Τραγικό και Πολιτικό συνθέτονται εντός μίας ηθικής της απόλυτης πράξης , μιας πράξης που είναι προιόν της ενότητας Μηδενισμού και Μεσσιανικού.
σ.
Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010
ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ, με την Τοκογλυφία, Κάντο XLV (μτφρ: Γιώργος Μπλάνας)
Με την τοκογλυφία,
δεν φτιάχνουν σπίτια οι άνθρωποι γερά:
η κάθε πέτρα λαξεμένη και βαλμένη στη θέση της σωστά
να στρώσει απάνω ο σοβάς, να δέσει
ο σκελετός, να κάτσουν τα στολίδια.
Με την τοκογλυφία
δεν ζωγραφίζουν οι άνθρωποι
παράδεισους στις εκκλησίες
μετά βαΐων και κλάδων,
την παναγιά να δέχεται τον άγγελο εξ ουρανών
κι απάνω εκεί στο πρόχειρο μολύβωμα να λάμπει
το φωτοστέφανό της.
Με την τοκογλυφία
δεν αξιώνονται οι άνθρωποι Γκονζάγα,
κληρονόμους, παλλακίδες,
δεν φτιάχνονται οι εικόνες για ν’ αντέξουν
στον χρόνο και να μας αντέξουν
φτιάχνονται για να πουληθούν αμέσως
και πουλιούνται
Με την τοκογλυφία,
κρίμα μεγάλο κι άδικο ενάντια την φύση,
κάτι μπαγιάτικα αποφάγια το ψωμί σου
χάρτινο το ψωμί σου,
χωρίς το στάρι των βουνών και το σκληρό αλεύρι.
Με την τοκογλυφία χοντραίνει η μολυβιά.
Με την τοκογλυφία ξεχαλινώνονται οι γραμμές
κι οι άνθρωποι δεν βρίσκουν τόπο να φωλιάσουν.
Η πέτρα τρώει το λιθοξόο
κι ο αργαλειός τον υφαντή.
ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ
δεν φτάνει το μαλλί στην αγορά
και δεν αφήνει κέρδος το κοπάδι με την τοκογλυφία.
Μάστιγα, μάστιγα μεγάλη αυτή η τοκογλυφία
στομώνει τη βελόνα στο χέρι της κυράς
και σταματά το ακούραστο αδράχτι.
Δεν γίνεται Πιέδρο Λομπάρδο
ούτε κρασί με την τοκογλυφία.
Ντούτσιο δεν γίνεται ούτε Πιερ ντελά Φρανσέσκα
και Χουάν Μπελίν και Λα Καλούνια
ζωγραφιστή με την τοκογλυφία.
Αντζέλικο δεν γίνεται, δεν γίνεται Αμπρότζιο Πρέντις,
ούτε εκκλησία πέτρινη,
κι απάνω από την πύλη σμιλεμένο: Αγαπάτε Αλλήλους.
Άγιο Τρόφιμο… όχι, ασφαλώς, με την τοκογλυφία.
Και Άγιο Ιλαρίωνα… όχι, βεβαίως, με την τοκογλυφία.
Σκουριάζει η σμίλη με την τοκογλυφία.
Σκουριάζει η τέχνη κι ο τεχνίτης,
τρώει το νήμα ο αργαλειός,
κανείς δεν ξέρει πια να κάνει τα χρυσοκεντητά ,
έχει λεκέδες το γαλάζιο, σκορπίζεται το κρεμεζί,
Μέμλινκ δεν βρίσκει πια το σμαραγδί.
Έσφαξε η τοκογλυφία μες τη μήτρα το παιδί,
στόμωσε του νέου την ορμή,
την άνοια, την παράλυση έφερε στο κρεβάτι,
πήγε και ξάπλωσε ανάμεσα στη νύφη
και τον γαμπρό της
ΠΑΡΑΦΥΣΗ
Έφεραν πόρνες στην Ελευσίνα,
σερβίρουν πτώματα…
έτσι προστάζει η τοκογλυφία.
Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010
RENZO NOVATORE " ΧΟΡΟΣ ΣΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ''
Αυτή είναι η ώρα των νυκτερινών μου σκέψεων.
Ο δαίμονας μου κοιμάται.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως.
από αυτήν την ψυχή μου
Ο κόκκινος δαίμονας
της σατανικής χαράς μου.
Καπνίζω…
Καπνίζω απελπισμένα,
έντονα. Πάντα!
Πάντα! Πάντα! Πάντα!
Επιθύμησα να σκεφτώ,να γράψω,να τραγουδήσω…
Αλλά ο δαίμονας μου κοιμάται.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
από αυτήν την ψυχή μου
Ο κόκκινος δαίμονας
της σατανικής χαρά μου.
Και οι σκέψεις δεν έρχονται…
Ούτε καν το γέλιο και η κατάρα!
Και αυτή είναι η μαύρη ώρα της μαύρης μου μελαγχολίας
Προσέχω, με αναστάτωση, το τσιγάρο μου.
Λεπτό, χλωμό και θερμό
Όπως ένας άρρωστος εραστής.
Το προσέχω να σβήνει πολύ αργά
όπως η ζωή μου και τα όνειρά μου:
όπως η ζωή και τα όνειρα όλων των αδελφών μου.
Η στάχτη έπεσε στη γη και σκορπίστηκε. Έτσι!
Ο καπνός, υψώνεται, πυκνός και γκρίζος, στον αέρα και σκορπίζεται και αυτός.'Ετσι.
Για μένα τον τιποτένιο παραμένει
αλλά ένα κομμάτι της κίτρινης νικοτίνης στα χείλια της αγάπης. Έτσι.
Ο δαίμονας μου κοιμάται.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως.
από αυτήν την ψυχή μου
Ο κόκκινος δαίμονας
της σατανικής χαράς μου.
Προσέχω τον ήλιο!
Τον βλέπω να κατεβαινει μεταξύ της ξανθής δίνης μιας όμορφης θάλασσας του χρυσού.
Από χρυσό και από αίμα…
Αλλά η καρδιά μου δαγκώνεται.
Δαγκώνεται από παγωμένα άνθη
χωρίς ελπίδες και δάκρυα,
χωρίς έχθρα και χωρίς αγάπη.
Ω, θα μπορούσες τουλάχιστον να κλάψεις…
θα μπορούσες τουλάχιστον να καταραστείς…
Αλλά, όχι!
όχι! όχι! όχι!
Ποιός;
Ποιός τότε με έκανε τόσο κακό;
Ποιός είναι ο διαβολικός μάστορας της οδύνης μου;
Ω Μάνα..μάνα μου
Αν είχες ακόμα την δύναμη τουλάχιστον να καταραστείς...
Αλλά όχι! όχι!όχι!όχι!
Εσύ ήσουν παρόλα αυτά μόνο εσύ
Που μου έδωσες τη ζωή,
Που μου έδωσες τον πόνο!
Που μου έδωσες το Κακό!
Πές μου όμως:
Μήπως πίστευες στην χαρά του να ζείς;
Είμαι λοιπόν ο γιός ενός τραγελαφικού ονείρου;
Ή απλά είμαι ο χυδαίος γιός του συλλογικού ασυνείδητου;
Όμως γιατί μάνα δεν είχες εκείνη τη μέρα την ηρωική έμπνευση
να χτυπήσεις ΒΙΑΙΑ την φουσκωμένη κοιλιά σου πάνω σε βράχο;
Έτσι. Γιατί δεν θα ήθελα να έχω δει τον Ήλιο.
Γιατί δεν θα ήθελα αυτή την άθλια ζωή.
Γιατί υποφέρω τόσο, Έτσι...
Ω μάνα, κλαίς;
Γιατί;
Ίσως αισθάνεσαι τις τύψεις που με δημιούργησες;
Φαντάζεσαι ίσως το κακό που με βασανίζει και με διαλύει τόσο τρομερά;
Ω! Να είχες τουλάχιστον την δύναμη να μπορείς να καταραστείς...
Αλλά όχι!
Όχι!όχι!όχι!
Είναι τόσο ξεδιάντροποι!
Ο ποταμός ρέει και τραγουδά(ο όμορφος ποταμός γαλήνιος και γελαστός).
Ρέει πέρα απο το φίνο κρεβάτι της υγρής σκόνης και οι λευκοί αφροί του είναι
ένα χρυσό πάπλωμα.
Ο Τιτανικός σκόπελος πλένει τις γρανιτένιες πλαγιές του μέσα στα λιτά νερά σου
Ω μοναχικέ ποταμέ!
Και κάθετε στις όχθες σου.
Κοιτάζω τα πράσινα φύλλα που, κεντημένα απο ίσκιο και φως,
χαιδεύει ο άνεμος. Έτσι!
Κοιτάζω. Σκέφτομαι και Θυμάμαι...
Αλλά η ψυχή μου είναι σκοτεινή και όλα γύρω μου, το βράδυ κλαίει. Μαύρο
Δεν αγαπώ πιά.
Δεν πιστεύω πιά!
Ποιός;
Ποιός με έκανε λοιπόν τόσο κακό;
Οι γυναίκες και ο έρωτας;
Οι άνθρωποι και η φιλία;
Η κοινωνία και ο νόμος της;
Η ανθρωπότητα και η πίστη της;
Ίσως όλοι!
Ίσως κανένας!
Δεν ξέρω ..
Νιώθω τόσο άσχημα..
Τόσο πολύ!Τόσο πολύ!Τόσο πολύ!
Εδώ...μες στη ψυχή!
Ο δαίμονας μου κοιμάται.
Κοιμάται στο σκοτεινό λυκόφως
αυτής της ψυχής μου
Πόσο λυπημένος είναι...Λυπημένος και μελαγχολικός.
Ελπίζω για νέους φίλους.
Για αληθινά νέους φίλους.
Έχω ανάγκη να εμπιστευτώ (σε κάποιον)
την μαύρη μου μελαγχολία.
Όμως δεν έχω φίλους.
Είμαι μόνος;
Μόνος με την μελαγχολία μου!
Μόνος με τη μοίρα μου.
Μόνος, τόσο Μόνος!
Ο δαίμονας μου κοιμάται.
Το μυαλό μου πυροβολείται απευθείας απο μία Μνήμη.
Την Μνήμη ενός ονείρου.
Το όνειρο της νιότης:
"Άντρες δυνατοί και χαρούμενοι που αγκαλιάζουν τα γυμνά σώματα των γυναικών
όμορφα, γιορτινά και χαρούμενα, δοξάζεστε και επευφημήστε απο παιδιά χαρούμενα
και αθώα. Τότε... Άνθη και ήλιος,Μουσική και χοροί, αστέρια και ποίηση,
τραγούδια και έρωτας"
Ο δαίμονας μου κοιμάται.
Το μυαλό μου πυροβολείται απευθείας απο τις κιτρινωπές, μαύρες και πρασινωπές
ακτίνες της ακάθαρτης πραγματικότητας!
της πραγματικότητας που περνάει...
" ένα μίγμα θηριωδία και βαναυσότητας, μία ένωση υποκρισίας και άγνοιας.
Ένα μίγμα δειλίας και ψεμάτων. 'Ενα σύνολο κοπριάς και λάσπης".
Ω, όχι!
Όχι,όχι,όχι!
Υποφέρω τόσο!
Τόσο πολύ! τόσο πολύ! τόσο πολύ!
Ο ήλιος δύει ( ο όμορφος ήλιος του χρυσού)
οι βραδινοί Άγγελοι ψυχορραγούν..
Τα πράσινα φύλλα είναι κρανία των νεκρών,
παγωμένα, γελούν περιφρονητικά…
Ο ποταμός( ο όμορφος λιτός ποταμός)
είναι τώρα ένα μαύρο ερπετό που τρομαχτικά διαστέλεται ανάμεσα στις μάζες
του σκοπέλου.
Τάφος θλιβερός και βουβός.
Τάφος θλιβερός και μαύρος.
Το τσιγάρο μου εξαφανίζεται…
(το τσιγάρο μου χλωμό και θερμό
όπως ένας άρρωστος εραστής)
Η στάχτη είναι σκορπισμένη.
Ο καπνός επίσης.
Σε μενα τον τιποτένιο απομένει ένα κομμάτι
από την κίτρινη νικοτίνη
στα ερωτευμένα χείλια:
Όπως της ζωής και των ονείρων. Έτσι!
Μέσα στο σκοτεινό λυκόφως
της ψυχής μου
Ο κόκκινος δαίμονας μου ξυπνάει.
Νιώθω σαν ένα ρυάκι πικρού αίματος που ρέει πάνω στα ερωτευμένα χείλια...
Έχω μια τραγική προαίσθηση... Τι θα συμβεί απόψε;
Όμως τα αστέρια...τα αγαπημένα αστέρια θα δούν
Ω αν μπορούσατε ξανά για άλλη μια φορά να γελάσετε και να καταραστείτε.
Βλέπω όμως μια απαίσια λάμψη(μια πυρά;)να φωτίζει μέσα στο έρεβος της νύχτας.
Πρέπει να ΧΤΥΠΗΣΩ!
Το νιώθω..
Το νιώθω! το νιώθω! το νιώθω!
Είμαι ένα αστέρι που πηγαίνει προς ένα τραγικό ηλιοβασίλεμα.
Την μετάφραση απο την Ιταλική στην Αγγλική γλώσσα την έκανε το 2009 ο Luther Blisset. O Renzo Novatore (1890-1922) υπήρξε ένας απο τους σημαντικότερους Ιταλούς αναρχομηδενιστές, ποιητής, φιλόσοφος και κοινωνικός αγωνιστής με αντιφασιστική δράση.
μετάφραση στην Ελληνική γλώσσα ΣΥΜΒΑΝΤΑ
Κυριακή 21 Μαρτίου 2010
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ , 2 ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Μαγιακόφσκι
Ὡραῖος ἀπ᾿ τὴ θύελλα τῆς βιομηχανίας
ἀεροπόρος τῶν ἡλιόλουστων ἡμερῶν
μεγάλο δάκρυ
ποὺ κατεβαίνει ὡς τὰ χείλη
γιὰ νὰ καίει τὶς ἀθάνατες Μαρίες
ὁ Βλαντιμίρ.
Ἴσως ἔπρεπε πρὶν ἀπ᾿ τὴν ἔνδοξη ταφὴ
νὰ φωτίζεται μὲ προβολεῖς ὁ νεκρός του.
Ἴσως ἀξίζει νὰ τὸν βλέπουμε σὰν καταρράκτη
ἀνάμεσα στὴν ὁρμὴ τ᾿ οὐρανοῦ καὶ στὰ δάση.
Ἴσως ἔπρεπε νὰ διευθύνει κοσμοδρόμια.
Πάντως
μ᾿ ἀρέσει ποὺ ἐπίασε τὴν παλιὰ Ρωσία ἀπ᾿ τὰ μαλλιὰ
καὶ τὴν ἔστειλε στὸ διάβολο
θρυμματίζοντας μία κιθάρα στὸ κεφάλι της.
Μ᾿ ἀρέσει ποὺ δὲν θὰ πεθάνει ποτὲ
γιατί δὲν ξεχώρισε τὴ συμφορὰ καὶ τὴν ποίηση.
Μ᾿ ἀρέσει γιατὶ στάθηκε στὸ ὕψος του
ὁ Βλαντιμίρ.
Αὐτὸς εἶναι ποὺ ἔδινε στὸν Κουτούζωφ
τὴ μυστηριώδη δύναμη.
Αὐτὸς εἶναι ποὺ σκύλιαζε πραγματικὰ
γιὰ τὸ μέλλον. Αὐτὸς
ἔλαμπε στὴν κατάλευκη ὁρμὴ τοῦ Οὐλιάνωφ.
Ἀπ᾿ τὴν ἄγνωστη χαραυγή μας, ἀπ᾿ τὰ σπήλαια,
ἔτσι δείχνουν τὰ πράγματα.
Ἡ ζωὴ θὰ πρέπει νὰ προσχωρήσει μαζί του
ὁλάκερη καθὼς τὴ χάρισε στὴν καρδιὰ τῶν δικαίων.
Ἡ ζωὴ θὰ χρειαστεῖ καὶ πάλι τοὺς χαρταετούς.
Ἀπ᾿ τὸ βαρύ του φέρετρο πετάγονταν
πυροτεχνήματα ψηλὰ στὴ νύχτα
κι ἀπ᾿ τὴ βαθειὰ εἰρήνη τῆς σιωπῆς του
ἔβγαινε ὁ καπνὸς τῆς μέσα μάχης. Ἂς εἶναι λοιπόν…
Ἂς εἶναι κι ὁ Βλαντιμὶρ ἕνα σύμβολο
ἀνοιχτὸ στὴν εὐτυχία.
Δὲν ξέρω, βέβαια, τί εἶναι εὐτυχία.
Γνωρίζω ὅμως τὸν ἀγώνα γιὰ δαύτη.
Δὲν ξέρω τί κρύβει ὁ ἔρωτας.
Γνωρίζω μονάχα
πὼς εἶναι οἱ ἑξήντα τέσσερες ἄνεμοι.
Γνωρίζω πὼς εἶναι ὅλες οἱ ἀνατολὲς τοῦ ἥλιου –
τέτοια τύχη
τέτοια τύχη!
(Δημοσιεύτηκε στὴν «Ἐπιθεώρηση Τέχνης», τ. 146, Φεβρ. 1967, σελ. 133)
Αἴφνης
Αὐτὸ ποὺ λέμε ὄνειρο δὲν εἶν᾿ ὄνειρο
ποὺ ἡ πλατιὰ πραγματικότητα δὲν εἶναι πραγματική.
Κάπου γελιέμαι μὰ ἐκεῖ κιόλας ὑπάρχω ἀπόλυτα,
σὰν τὸ σύννεφο ποὺ ἀλλάζει στὰ νωθρὰ δευτερόλεπτα
ὄντας μονάχα ἡ ἀκάλεστη μεταμόρφωση.
Κανένα λιοντάρι δὲν παραγνώρισε τὸ θήραμα
καὶ ἡ πάπια δὲν ἔπαψε νὰ πιπιλίζει τὴ λάσπη·
τὸ χταπόδι βγαίνει ἀπ᾿ τὸ ρηχὸ θαλάμι του μὲ γαλαζόπετρα
στὰ ξέφωτα ἡ τίγρη λησμονιέται ἀνεπίληπτα.
Νυχτώνει καὶ σήμερα. Ἡ ἀγωνία
λέει πάλι: θὰ βοσκήσω τὸ μαῦρο.
Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010
Η Φιλοσοφία Πέθανε(ΜΕΡΟΣ ΙΙ )
Arnold Bocklin,''Island of the Dead''
Ας εξετάσουμε τώρα δύο φράσεις-αξιώματα που φαινομενικά έρχονται σε σύγκρουση και ουσιαστικά θίγουν το ζήτημα της έκλειψης και της επανεμφάνισης ενός Αρχι-Υποκειμένου(υπό την κοινή ονομασία ''Θεός''. Απο τη μία η φράση του Φ.Νίτσε ''Ο Θεός πέθανε'' και απο την άλλη μεριά ο Μ.Χάιντεγκερ με την φράση'' Μόνο ένας Θεός μπορεί να μας σώσει''. Τι έχουμε εδώ; Μία αιρετική και μια συντηρητική τοποθέτηση; Μήπως δυο διαφορετικές θέσεις εντός του ίδιου Μεταφυσικού πλαισίου; Άραγε Ποιό Θεό εκμηδενίζει ο πρώτος και ποιό Θεό επικαλείται ο δεύτερος;
Και όμως, αν και υπαρκτά αυτά τα ερωτήματα δεν αποτελούν και τα πιο ουσιαστικά την ίδια στιγμή. Η δική μας προσέγγιση σε αυτές τις αξιωματικές θέσεις πρέπει να είναι η εξής: Η τοποθέτηση εντός της Φιλοσοφίας, στο κέντρο κάθε πολεμικής, μέσω της Φιλοσοφίας, του Θανάτου του Αρχι-Υποκειμένου(βλέπε ''Θεός''), αποτελεί μια γιγαντιαία επίθεση σε όλο το Φιλοσοφικό οικοδόμημα απο την περίοδο του Νεοπλατωνισμού μέχρι και την περίοδο της κλασσικής Γερμανικής φιλοσοφίας. Όμως για την περίπτωση του Νίτσε θα ήταν λάθος να πούμε πως γίνεται να κατανοηθεί αυτή του η θέση χωρίς να την συνδέσουμε με την θέση για τον Υπεράνθρωπο. Γιατί είναι αυτή η θέση που αποδεικνύει πως δεν περιορίστηκε σε μία μηδενιστική επίθεση αλλά την επιτέλεσε ώστε να υποδείξει ένα επέκεινα, μια υπερβατικότητα, μία ουτοπική υπόσταση ενός Άλλου-Ανθρώπου. Ακριβώς για αυτό πολλοί έσπευσαν να πουν πως ο Νίτσε διέλυσε την Χριστιανο-Πλατωνική Μεταφυσική αλλά παρέμεινε δέσμιος ενός ΄΄ακραίου΄΄ μεν αλλά ανθρωπισμού δε.
Μπορεί άραγε να ξεφύγει κανείς απο το κατηγορώ της Φιλοσοφίας που ή θα σε κατονομάζει Μηδενιστή-σοφιστή ή ένα νέου τύπου Μεταφυσικό;
Όπως και να είναι, η έννοια της ''Θέλησης για Δύναμη'', παρά τις έντονες Φιχτεικές της καταβολές, αποτελεί ένα εγχείρημα να καταδειχθεί ένας δρόμος μη-θεωρησιακός προς την κατάσταση του Υπερανθρώπου. Οι βιταλιστικοί περιορισμοί της έννοιας αυτής καθώς και η Βουλησιαρχικής της φυσιογνωμία, σίγουρα εκ πρώτης όψεως δεν δείχνουν μια Αντι-Μεταφυσική επιλογή. Όμως ο Θάνατος του Θεού για τον Νίτσε είναι πρώτα από όλα ένας θάνατος της σκέψης που δεν δείχνει το δρόμο προς την δύναμη, θάνατος της σκέψης που δεν οδηγεί στην δράση που παράγει συγκρούσεις και μετασχηματισμούς στο Πραγματικό (ή στη ''Ζωή'' κατά τον Νίτσε).
Από την άλλη μεριά, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, στην ύστερη κιόλας περίοδο της σκέψης του, θέτοντας το αξίωμα ''μόνο ένας Θεός μπορεί να μας σώσει'' μοιάζει να γυρίζει σε μία Προ-Νιτσεική προβληματική. Μοιάζει η φράση του με σύνθημα ενός κουρασμένου μηδενιστή, ενός εξαντλημένου πολέμιου της Μεταφυσικής που η διαδρομή της ζωή τον οδηγεί πίσω στην αναζήτηση μιας Υπερ-Αρχής.
Είναι όμως έτσι-αυτό εκφράζει ο Χάιντεγκερ με αυτό το αξίωμα;Ή αντίθετα ο Θεός που αναζητά δεν είναι ο Θεός που εκμηδένισε ο Νίτσε; Η γενική μηδενιστική τοποθέτηση του Χάιντεγκερ υπάρχει και εδώ. Μόνο ένας Θεός μπορεί να μας σώσει, παέι να πεί πως ήδη βιώθηκε η εκμηδένιση, βιώθηκε το τέλος της Μεταφυσικής, αποκαλύφθηκε η έρημος της Φιλοσοφίας αλλά τίποτα νέο δεν ήρθε στη θέση τους. Αν δεχτούμε ότι ο Χαίντεγκερ μιλά τη γλώσσα μίας απόγνωσης και αγωνίας, τότε αυτό που θρηνεί δεν είναι αυτό που ήδη εκμηδενίστηκε, δεν ζητα την επιστροφή του Ίδιου, αλλά προφανώς με την λέξη ''Θεός'' σημαίνει την προσμονή για το νέο, για το μη-φιλοσοφήσιμο Συμβάν που θα ανατρέψει ολοκληρωτικά τις κατεστημένες αξίες του ήδη-κόσμου.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο ''Θεός'' που σκοτώνει ο Νίτσε και ο ''Θεός'' που αναμένει ο Χάιντεγκερ δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αυτού μίας νέας ύπαρξης του κόσμου όπως δεν υπήρξε ποτέ και όπως ποτέ δεν τον απέδωσε σε όλη της την ιστορία η Φιλοσοφία. Έχουμε μπροστά μας λοιπόν μια εναρκτήρια εκμηδένιση και μια ύστατη αρίθμηση, όταν διαβάζουμε αυτά τα αξιώματα.
Η ερμηνεία της κάθε φιλοσοφικής σχολής στο έργο των σπουδαιότερων φιλοσόφων δεν μπορεί να εντοπίσει τα μη-φιλοσοφικά θεμέλια του στοχασμού τους. Δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι χωρίς αυτή την πρόθεση απελευθέρωσης απο την Φιλοσοφία κανέναν μεγάλο έργο δεν θα είχε υπάρξει.
Ο επικαθορισμός σε τελευταία ανάλυση απο το μη-φιλοσοφικό Πραγματικό είναι το ΄΄αντικείμενο΄΄ μίας μη-φιλοσοφικής έρευνας πάνω στα πορίσματα της Φιλοσοφίας.
Η κατάληξη της σκέψης στην συνείδηση του επικαθορισμού της απο το διαρκώς-άσκεφτο Πραγματικό, είναι η πιο ουσιαστική προσφορά απο το έργο όλων των κορυφαίων φιλοσόφων. Αυτή η συνειδητοποίηση όπως και να ταξινομηθεί και όσο και να κατηγορηθεί, επιβεβαιώνει την ανάγκη για μια επαναστατική χρήση της θεωρίας στην υπηρεσία της πράξης..παραλλάσοντας το Μαοικό "Να υπηρετούμε το λαό" θα λέγαμε "Να υπηρετούμε την πράξη".
Η Φιλοσοφία πέθανε παέι να πεί ότι η θεωρία της ανήκει πια στην σκέψη που επικαθορίζεται απο την Πράξη. Να σκεφτόμαστε αληθινά σημαίνει να αποχωρούμε απο την Φιλοσοφία και να προσχωρούμε στην Πολιτική, γιατί μόνο εκεί η πράξη δεν παράγεται ως θεωρητικό σχήμα, άρα μπορεί η σκέψη να σκέφτεται ένα όντως Πραγματικό.
σ.
Ας εξετάσουμε τώρα δύο φράσεις-αξιώματα που φαινομενικά έρχονται σε σύγκρουση και ουσιαστικά θίγουν το ζήτημα της έκλειψης και της επανεμφάνισης ενός Αρχι-Υποκειμένου(υπό την κοινή ονομασία ''Θεός''. Απο τη μία η φράση του Φ.Νίτσε ''Ο Θεός πέθανε'' και απο την άλλη μεριά ο Μ.Χάιντεγκερ με την φράση'' Μόνο ένας Θεός μπορεί να μας σώσει''. Τι έχουμε εδώ; Μία αιρετική και μια συντηρητική τοποθέτηση; Μήπως δυο διαφορετικές θέσεις εντός του ίδιου Μεταφυσικού πλαισίου; Άραγε Ποιό Θεό εκμηδενίζει ο πρώτος και ποιό Θεό επικαλείται ο δεύτερος;
Και όμως, αν και υπαρκτά αυτά τα ερωτήματα δεν αποτελούν και τα πιο ουσιαστικά την ίδια στιγμή. Η δική μας προσέγγιση σε αυτές τις αξιωματικές θέσεις πρέπει να είναι η εξής: Η τοποθέτηση εντός της Φιλοσοφίας, στο κέντρο κάθε πολεμικής, μέσω της Φιλοσοφίας, του Θανάτου του Αρχι-Υποκειμένου(βλέπε ''Θεός''), αποτελεί μια γιγαντιαία επίθεση σε όλο το Φιλοσοφικό οικοδόμημα απο την περίοδο του Νεοπλατωνισμού μέχρι και την περίοδο της κλασσικής Γερμανικής φιλοσοφίας. Όμως για την περίπτωση του Νίτσε θα ήταν λάθος να πούμε πως γίνεται να κατανοηθεί αυτή του η θέση χωρίς να την συνδέσουμε με την θέση για τον Υπεράνθρωπο. Γιατί είναι αυτή η θέση που αποδεικνύει πως δεν περιορίστηκε σε μία μηδενιστική επίθεση αλλά την επιτέλεσε ώστε να υποδείξει ένα επέκεινα, μια υπερβατικότητα, μία ουτοπική υπόσταση ενός Άλλου-Ανθρώπου. Ακριβώς για αυτό πολλοί έσπευσαν να πουν πως ο Νίτσε διέλυσε την Χριστιανο-Πλατωνική Μεταφυσική αλλά παρέμεινε δέσμιος ενός ΄΄ακραίου΄΄ μεν αλλά ανθρωπισμού δε.
Μπορεί άραγε να ξεφύγει κανείς απο το κατηγορώ της Φιλοσοφίας που ή θα σε κατονομάζει Μηδενιστή-σοφιστή ή ένα νέου τύπου Μεταφυσικό;
Όπως και να είναι, η έννοια της ''Θέλησης για Δύναμη'', παρά τις έντονες Φιχτεικές της καταβολές, αποτελεί ένα εγχείρημα να καταδειχθεί ένας δρόμος μη-θεωρησιακός προς την κατάσταση του Υπερανθρώπου. Οι βιταλιστικοί περιορισμοί της έννοιας αυτής καθώς και η Βουλησιαρχικής της φυσιογνωμία, σίγουρα εκ πρώτης όψεως δεν δείχνουν μια Αντι-Μεταφυσική επιλογή. Όμως ο Θάνατος του Θεού για τον Νίτσε είναι πρώτα από όλα ένας θάνατος της σκέψης που δεν δείχνει το δρόμο προς την δύναμη, θάνατος της σκέψης που δεν οδηγεί στην δράση που παράγει συγκρούσεις και μετασχηματισμούς στο Πραγματικό (ή στη ''Ζωή'' κατά τον Νίτσε).
Από την άλλη μεριά, ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, στην ύστερη κιόλας περίοδο της σκέψης του, θέτοντας το αξίωμα ''μόνο ένας Θεός μπορεί να μας σώσει'' μοιάζει να γυρίζει σε μία Προ-Νιτσεική προβληματική. Μοιάζει η φράση του με σύνθημα ενός κουρασμένου μηδενιστή, ενός εξαντλημένου πολέμιου της Μεταφυσικής που η διαδρομή της ζωή τον οδηγεί πίσω στην αναζήτηση μιας Υπερ-Αρχής.
Είναι όμως έτσι-αυτό εκφράζει ο Χάιντεγκερ με αυτό το αξίωμα;Ή αντίθετα ο Θεός που αναζητά δεν είναι ο Θεός που εκμηδένισε ο Νίτσε; Η γενική μηδενιστική τοποθέτηση του Χάιντεγκερ υπάρχει και εδώ. Μόνο ένας Θεός μπορεί να μας σώσει, παέι να πεί πως ήδη βιώθηκε η εκμηδένιση, βιώθηκε το τέλος της Μεταφυσικής, αποκαλύφθηκε η έρημος της Φιλοσοφίας αλλά τίποτα νέο δεν ήρθε στη θέση τους. Αν δεχτούμε ότι ο Χαίντεγκερ μιλά τη γλώσσα μίας απόγνωσης και αγωνίας, τότε αυτό που θρηνεί δεν είναι αυτό που ήδη εκμηδενίστηκε, δεν ζητα την επιστροφή του Ίδιου, αλλά προφανώς με την λέξη ''Θεός'' σημαίνει την προσμονή για το νέο, για το μη-φιλοσοφήσιμο Συμβάν που θα ανατρέψει ολοκληρωτικά τις κατεστημένες αξίες του ήδη-κόσμου.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο ''Θεός'' που σκοτώνει ο Νίτσε και ο ''Θεός'' που αναμένει ο Χάιντεγκερ δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αυτού μίας νέας ύπαρξης του κόσμου όπως δεν υπήρξε ποτέ και όπως ποτέ δεν τον απέδωσε σε όλη της την ιστορία η Φιλοσοφία. Έχουμε μπροστά μας λοιπόν μια εναρκτήρια εκμηδένιση και μια ύστατη αρίθμηση, όταν διαβάζουμε αυτά τα αξιώματα.
Η ερμηνεία της κάθε φιλοσοφικής σχολής στο έργο των σπουδαιότερων φιλοσόφων δεν μπορεί να εντοπίσει τα μη-φιλοσοφικά θεμέλια του στοχασμού τους. Δεν μπορεί να αποδεχτεί ότι χωρίς αυτή την πρόθεση απελευθέρωσης απο την Φιλοσοφία κανέναν μεγάλο έργο δεν θα είχε υπάρξει.
Ο επικαθορισμός σε τελευταία ανάλυση απο το μη-φιλοσοφικό Πραγματικό είναι το ΄΄αντικείμενο΄΄ μίας μη-φιλοσοφικής έρευνας πάνω στα πορίσματα της Φιλοσοφίας.
Η κατάληξη της σκέψης στην συνείδηση του επικαθορισμού της απο το διαρκώς-άσκεφτο Πραγματικό, είναι η πιο ουσιαστική προσφορά απο το έργο όλων των κορυφαίων φιλοσόφων. Αυτή η συνειδητοποίηση όπως και να ταξινομηθεί και όσο και να κατηγορηθεί, επιβεβαιώνει την ανάγκη για μια επαναστατική χρήση της θεωρίας στην υπηρεσία της πράξης..παραλλάσοντας το Μαοικό "Να υπηρετούμε το λαό" θα λέγαμε "Να υπηρετούμε την πράξη".
Η Φιλοσοφία πέθανε παέι να πεί ότι η θεωρία της ανήκει πια στην σκέψη που επικαθορίζεται απο την Πράξη. Να σκεφτόμαστε αληθινά σημαίνει να αποχωρούμε απο την Φιλοσοφία και να προσχωρούμε στην Πολιτική, γιατί μόνο εκεί η πράξη δεν παράγεται ως θεωρητικό σχήμα, άρα μπορεί η σκέψη να σκέφτεται ένα όντως Πραγματικό.
σ.
Κυριακή 14 Μαρτίου 2010
Η Φιλοσοφία Πέθανε(ΜΕΡΟΣ Ι )
1. Υπάρχει ανάγκη για ένα αξιωματικό μηδενισμό ώστε να οδηγηθούμε στην σκέψη που είναι καθαρμένη απο τη Φιλοσοφική κυριαρχία και προβαίνει σε λειτουργίες προσανατολισμένες μόνο στην πράξη και στην θεωρία της πράξης. Χωρίς το αξίωμα ΄΄Ο Θεός πέθανε΄΄ η ίδια η σκέψη δεν θα υπήρχε λόγος να υφίστατο. Η ύπαρξη ενός Θεού, ενός Ιδεατού όντος, ενός Αρχι-Υποκειμένου καθιστά την αξία ύπαρξης της σκέψης άχρηστη, επι της ουσίας την υποτάσσει σε μια αέναη Θεολογία. Ο Νίτσε θέτει μια μηδενιστική αρχή που δεν μπορεί να εκληφθεί ως φιλοσοφική , όταν αναγγέλει μια σκέψη που έρχεται στη ζωή μέσω μίας θεωρητικής δολοφονίας. Η φιλοσοφία μπόρεσε και υπήρξε μέχρι και το Νίτσε πιστοποιώντας την συνύπαρξη της με την Θεολογία, ερμηνεύοντας ακόμα και τον άνθρωπο πάντα με βάση το Θεό και την ύπαρξη του. Όμως αυτό που πεθαίνει με αυτή την αναγγελία του Νίτσε είναι ο Θεός ή ιδέα του Θεού σαν γενική σημασία μέσα στη σκέψη;
Ξεκινάμε αναγκαστικά με ένα θάνατο για να θέσουμε ξανά την δύναμη του Πραγματικού μέσα στην σκέψη και να αποδώσουμε την φύση των πραγμάτων. Μπορούμε όμως να πούμε πως με αυτό το αξίωμα αυτό που σταματάει να υπάρχει είναι η Φιλοσοφία; Πέθανε αυτό που μας ομιλούσε τόσους αιώνες για τον Θεό, πέθανε αυτό που απέδιδε στο Θεό ιδιότητες και πνευματικές λειτουργίες, πέθανε αυτό που διαρκώς θέτει πάνω μας τον ίσκιο κάποιου Θεού.
Το Υποκείμενο που καταστρέφει η Νιτσεική αξιωματική είναι το Υποκείμενο που γεννά διαρκώς Υποκείμενα εντός της σκέψης και προσπαθεί να τα παρουσιάσει διαχρονικά ή και α πριορικά της ύπαρξης ενός όλου κόσμου. Μπαίνουμε όλοι στο λαβύρινθο της σκέψης για να βρεθούμε πάντα α[έναντι στο Μινώταυρο που λέγεται Φιλοσοφία. Εκεί για να προχωρήσεις οφείλεις να αποδώσεις Θάνατο σε αυτό το φύλακα της σκέψης, πρέπει να υπάρξει μια εποχή που αυτό το τέρας δεν θα υπάρχει. Οφείλω για να ξανασκεφτώ να αποδώσω την πράξη του Μηδενός, της απόλυτης αφετηρίας, αυτό μας διδάσκει ο Νίτσε και για αυτό δεν είναι φιλόσοφος αλλά ένας αντι-φιλόσοφος.
2. Η Φιλοσοφία δεν πέθανε όμως. Η Φιλοσοφία δεν μπορεί να σταματήσει να φτιάχνει Θεούς ακριβώς γιατί είναι μια οντολογία, μια θεολογία και μία θεωρησιολογία και όχι μία πράξη δίχως Λόγο, δίχως την απριορική θέαση που το Εγώ ρίχνει στον Κόσμο για να τον δεί αλλά επι της ουσίας τον καθιστά ΄΄ερμηνεία και έννοια΄΄, συνειδησιακό-παραστασιακό αντικείμενο δηλαδή. Η Φιλοσοφία υπάρχει γιατί πάντα πεθαίνει και πάντα δεν πεθαίνει. Συνεπώς ενώ γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε στον πάντα εκεί δικό της κόσμο όταν σκεφτόμαστε, χρειαζόμαστε να διατυμπανίζουμε το θάνατο της ώστε να αναγγέλουμε ένα νέο στάδιο στη σκέψη, μια νέα εποχή. Ο φαύλος αυτός κύκλος δεν σπάει με την ανάλυση της φιλοσοφίας φιλοσοφικά ή και αντι-φιλοσοφικά αλλά μόνο μη-φιλοσοφικά.''Πέθανε ο Θεός΄΄, άρα η φιλοσοφία που τον είχει επιβάλλει ως ζωντανό στη σκέψη, δέχεται ένα πλήγμα στην εποπτεία, πλήγμα στο θεωρησιακό λόγο , πλήγμα στην Καρτεσιανή Ορθολογιστική Φαινομενολογία, πλήγμα στην φιλοσοφική κυριαρχία της επί της πράξης. Η 11η Θέση στο Φουερμπαχ του Μάρξ μαζί με αυτό το Νιτσεικό αξίωμα αποτελούν την επιβολή της πράξης,της δραστηριότητας, της μετασχηματιστικής πλευράς της σκέψης. Η σκέψη που δεν ερμηνεύει απλά τον κόσμο αναγνωρίζει ότι μπορεί να θέσει το αίτημα της αλλαγής του, συνεπώς να αποδεχθεί μια καταστατική ανικανότητα της και να παραδώσει την σκυτάλη σε αυτό που μπορεί να είναι το υποκείμενο της αλλαγής του κόσμου. Όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια ότι οι φιλόσοφοι απλά ερμηνεύουν και ότι ο Θεός τους Πέθανε, αυτό που επέρχεται δεν είναι η σιωπή αλλά ο ήχος απο την επέλαση των άπειρων πράξεων.
3. Η Φιλοσοφία πέθανε σημαίνει ότι ξαφνικά εξαφανίζεται; Όχι, αντίθετα ο Θάνατος της έχει γίνει μία Φιλοσοφία ακόμη και αυτό που διαιωνίζει είναι το τέλος της που πάντα είναι στο τέλος αλλά πάντα είναι μια νέα αρχή της ως φιλοσοφίας. Το παιχνίδι αυτό δεν θα πάψει ποτέ όσο δεν θέτει κανείς ότι η σημασία για το τέλος ή όχι της φιλοσοφίας δεν έχει καμία αξία εφόσον ο αυτοσκοπός της να υπάρχει ως ερμηνευτική και αποφασιστική δύναμη την κινεί να εμφανίζει την ιστορία του θανάτου της σαν την ιστορία της γνώσης. Το αξίωμα της είναι όσο ''θα πεθαίνω θα ζώ''.
4. Ο Νίτσε, θα μας πουν ότι είναι ο πρώτος μεταμοντέρνος, διακήρυξε το τέλος της μεγαλύτερης αφήγησης.Όμως έχει διαφορά το μηδέν που είναι ο τόπος που μπορεί να δεχτεί τα πάντα ( και για αυτό είναι ο πρώτος αριθμός, το σημείο πριν την έναρξη)και
είναι άλλο πράγμα η εσχατολογική απολογία του ήδη-κόσμου(βλέπε Φουκογιάμα). Το μεγαλύτερο σοφιστικό κόλπο είναι όλη αυτή η απόπειρα να παρουσιαστεί ως ''μηδενισμός'' η πραγματική ανάγκη να προβαίνουμε σε μια θεμελιώδη εκμηδένιση εντός της σκέψης ώστε να διανοίξουμε τον ορίζοντα της προς το Άπειρο-Άλλο που συνιστά η Πράξη. Απο αυτή την άποψη δεν φτάνει μόνο το αξίωμα ''Ο Θεός Πέθανε'', αφού έπρεπε να απαντηθεί το πως πέθανε και απο ποιόν; Ποια εργασία θανατώνει τους Θεούς που γεννά η φιλοσοφία του ήδη-κόσμου, ποιο θεωρητικό σχέδιο αποστερεί την φιλοσοφία απο τα βασικά της εργαλεία και οδηγεί την σκέψη στην άμεσα δοσμένη πράξη;
σ.
Κυριακή 7 Μαρτίου 2010
Σκέψεις για την Αποδόμηση
1.Η Αποδόμηση υπήρξε τελικά μία αντι-φιλοσοφική απόπειρα, μια μη-φιλοσοφική πρώτη εργασία ή τελικά το πρόγραμμα της ήταν μια ριζοσπαστική ανανέωση της ίδιας της φιλοσοφίας;
2.Η επίθεση της ΄΄περί του τέλους των μεγάλων αφηγήσεων΄΄ ήταν στοιχείο μίας αποδομητικής θεωρίας ή τελικά επιλογή μίας συγκεκριμένης φιλοσοφικής και ιδεολογικής γραμμής;
3. Ήταν λάθος η επίθεση της Αποδόμησης στα θεμέλια του λογοκεντρισμού, στο δίκτυο όλης της μεταφυσικής παράδοσης του αστικού πολιτισμού(Διαφωτισμός-Επιστημονισμός);
4. Ήταν λάθος η υπεράσπιση της προσπάθειας να αναδειχτεί το συμβάν, η διαφωρά, το αμεταγλώττιστο Πραγματικό;
5. Ήταν λάθος η αποσύνδεση και η διάκριση Είναι-Φαινομένου-Παρουσίας-Εμφάνισης; η ανίχνευση δηλαδή της πραγματικότητας του μη-Είναι;
6. Ήταν λάθος η κριτική της στην μορφή της διαλεκτικής που είχε υποκαταστήσει την σκέψη, στον υλισμό που παρουσιάστηκε σαν ταυτότητα της ύλης, στην φιλοσοφία που ταυτίζεται με το Ον, στη γραφή που ταυτίζεται με τη γνώση;
7. Η Αποδόμηση έπρεπε να συνεχίσει το καταστροφικό της έργο απέναντι σε όλα τα είδωλα της φιλοσοφίας, με την προυπόθεση ότι θα απέρριπτε την αφομοιωτική επίδραση ου της ασκούσε η κυρίαρχη ιδεολογία, δηλαδή θα αναγνώριζε το μη-αποδομήσιμο που διέγνωσε σε αυτήν η κυρίαρχη ιδεολογία: την αποσυνθετική της ταυτότητα, το ότι γεννούσε μόνο αποκέντρωση, διασπορά, διάλυση, εξάλειψη(τα βασικά γνωρίσματα της μεταβιομηχανικής καπιταλιστικής λογικής).
8. Η Αποδόμηση υπήρξε η απειλητικότερη μορφή μηδενισμού απένάντι στη φιλοσοφία αλλά τελικά ως ακόμα μια φιλοσοφία και για αυτό υιοθετήθηκαν τα πορίσματα της απο την καπιταλιστική ιδεολογία την στιγμή που κέρδιζε πολιτικά τον Κομμουνιστικό αντίπαλο της ώστε να αποδείξει και την ιδεολογική του ήττα με εμπροσθοφυλακή το υλικό της Αποδόμησης.
9. Η Αριστερά της ήττας που παραδόθηκε, δέχτηκε την Αποδόμηση σαν μια ιδεολογία της απολογίας και η Αριστερα της ήττας που συνέχισε, αντιμετώπισε την Αποδόμηση σαν ιδεολογική ταυτότητα του νικητή Καπιταλισμού. Πέρα απο τις ξεκάθαρες εχθρικές πλευρές της προς τον Μαρξισμό, πλευρές που ανέδειξε και προέβαλε ως κυρίαρχες η αστική ιδεολογία, η Αποδόμηση προσέφερε ένα αναγκαίο υλικό για κάθε νέα θεωρία στον αιώνα που διανύουμε. Οι θέσεις, οι αξιολογήσεις, οι διακρίσεις και οι αντιθέσεις που έφερε στο προσκήνιο του φιλοσοφικού πολέμου αποτελούν σημαντική εργασία αξιοποίησης απο μία μη-φιλοσοφική σκέψη.
10. Η μη-φιλοσοφική σκέψη οφείλει να αρνηθεί την ουσιαστικά γλωσσική λειτουργία της Αποδόμησης , μια λειτουργία που τελικά δεν κατάφερνε να αποδομεί αλλά να απενεργοποιεί σημασίες και νοήματα κεντρικά στην ιεραρχία της Μεταφυσικής παράδοσης αλλά αναγνωρίζοντας την ώρα της εννοιολογικής απο-δόμησης του κλασσικού Φιλοσοφικού λεξικού ότι επι της ουσίας υποκαταστούσε την λογοκεντρική γλώσσα με μια νομαδική αποεδαφικοποιημένη γλώσσα. Η αποτυχία της ήταν ότι το φιλοσοφικό πλαίσιο δεν το ξεπερνούσε αλλά αντίθετα φιλοσοφικοποίησε ριζοσπαστικά την διαφωρά και το σβήσιμο, καταλήγοντας να μην μπορεί να παράξει τίποτα αποδομητικό έαν πρώτα δεν αποδεχόταν πλήρως της αντικειμενικότητα που θέτουν απο μόνα τους τα Φιλοσοφικά υποκείμενα.
11. Η Αποδόμηση είναι η σημαντικότερη λειτουργία για την μη-φιλοσοφία επειδή αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα πως ακόμα και η ριζική απόπειρα να εκθεμελιώσεις την Μεταφυσική και την Φιλοσοφία, δεν μπορεί να συμβεί ποτέ στο πεδίο μίας φιλοσοφικής χρήσης της Φιλοσοφίας-ακόμα και αν αυτή εμφανίζεται ως η πλεον αντι-φιλοσοφική λειτουργία. Η Αποδόμηση που πραγματικά μπορεί να είναι Αποδόμηση είναι η μη-φιλοσοφική σκέψη πάνω στη Φιλοσοφία συνολικά, με σκοπό να αποδείξει θεωρητικά την αντιδραστική της φύση,το γλωσσικό αυτοσκοπό της.
12. Η Αποδόμηση που γνωρίσαμε ήταν μία αποσυναρμολόγηση των δοσμένων υλικών της φιλοσοφικής θεωρίας, εμείς πρέπει να περάσουμε απο την deconstruction(αποδόμηση) στην destruction(καταστροφή).
σ.
2.Η επίθεση της ΄΄περί του τέλους των μεγάλων αφηγήσεων΄΄ ήταν στοιχείο μίας αποδομητικής θεωρίας ή τελικά επιλογή μίας συγκεκριμένης φιλοσοφικής και ιδεολογικής γραμμής;
3. Ήταν λάθος η επίθεση της Αποδόμησης στα θεμέλια του λογοκεντρισμού, στο δίκτυο όλης της μεταφυσικής παράδοσης του αστικού πολιτισμού(Διαφωτισμός-Επιστημονισμός);
4. Ήταν λάθος η υπεράσπιση της προσπάθειας να αναδειχτεί το συμβάν, η διαφωρά, το αμεταγλώττιστο Πραγματικό;
5. Ήταν λάθος η αποσύνδεση και η διάκριση Είναι-Φαινομένου-Παρουσίας-Εμφάνισης; η ανίχνευση δηλαδή της πραγματικότητας του μη-Είναι;
6. Ήταν λάθος η κριτική της στην μορφή της διαλεκτικής που είχε υποκαταστήσει την σκέψη, στον υλισμό που παρουσιάστηκε σαν ταυτότητα της ύλης, στην φιλοσοφία που ταυτίζεται με το Ον, στη γραφή που ταυτίζεται με τη γνώση;
7. Η Αποδόμηση έπρεπε να συνεχίσει το καταστροφικό της έργο απέναντι σε όλα τα είδωλα της φιλοσοφίας, με την προυπόθεση ότι θα απέρριπτε την αφομοιωτική επίδραση ου της ασκούσε η κυρίαρχη ιδεολογία, δηλαδή θα αναγνώριζε το μη-αποδομήσιμο που διέγνωσε σε αυτήν η κυρίαρχη ιδεολογία: την αποσυνθετική της ταυτότητα, το ότι γεννούσε μόνο αποκέντρωση, διασπορά, διάλυση, εξάλειψη(τα βασικά γνωρίσματα της μεταβιομηχανικής καπιταλιστικής λογικής).
8. Η Αποδόμηση υπήρξε η απειλητικότερη μορφή μηδενισμού απένάντι στη φιλοσοφία αλλά τελικά ως ακόμα μια φιλοσοφία και για αυτό υιοθετήθηκαν τα πορίσματα της απο την καπιταλιστική ιδεολογία την στιγμή που κέρδιζε πολιτικά τον Κομμουνιστικό αντίπαλο της ώστε να αποδείξει και την ιδεολογική του ήττα με εμπροσθοφυλακή το υλικό της Αποδόμησης.
9. Η Αριστερά της ήττας που παραδόθηκε, δέχτηκε την Αποδόμηση σαν μια ιδεολογία της απολογίας και η Αριστερα της ήττας που συνέχισε, αντιμετώπισε την Αποδόμηση σαν ιδεολογική ταυτότητα του νικητή Καπιταλισμού. Πέρα απο τις ξεκάθαρες εχθρικές πλευρές της προς τον Μαρξισμό, πλευρές που ανέδειξε και προέβαλε ως κυρίαρχες η αστική ιδεολογία, η Αποδόμηση προσέφερε ένα αναγκαίο υλικό για κάθε νέα θεωρία στον αιώνα που διανύουμε. Οι θέσεις, οι αξιολογήσεις, οι διακρίσεις και οι αντιθέσεις που έφερε στο προσκήνιο του φιλοσοφικού πολέμου αποτελούν σημαντική εργασία αξιοποίησης απο μία μη-φιλοσοφική σκέψη.
10. Η μη-φιλοσοφική σκέψη οφείλει να αρνηθεί την ουσιαστικά γλωσσική λειτουργία της Αποδόμησης , μια λειτουργία που τελικά δεν κατάφερνε να αποδομεί αλλά να απενεργοποιεί σημασίες και νοήματα κεντρικά στην ιεραρχία της Μεταφυσικής παράδοσης αλλά αναγνωρίζοντας την ώρα της εννοιολογικής απο-δόμησης του κλασσικού Φιλοσοφικού λεξικού ότι επι της ουσίας υποκαταστούσε την λογοκεντρική γλώσσα με μια νομαδική αποεδαφικοποιημένη γλώσσα. Η αποτυχία της ήταν ότι το φιλοσοφικό πλαίσιο δεν το ξεπερνούσε αλλά αντίθετα φιλοσοφικοποίησε ριζοσπαστικά την διαφωρά και το σβήσιμο, καταλήγοντας να μην μπορεί να παράξει τίποτα αποδομητικό έαν πρώτα δεν αποδεχόταν πλήρως της αντικειμενικότητα που θέτουν απο μόνα τους τα Φιλοσοφικά υποκείμενα.
11. Η Αποδόμηση είναι η σημαντικότερη λειτουργία για την μη-φιλοσοφία επειδή αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα πως ακόμα και η ριζική απόπειρα να εκθεμελιώσεις την Μεταφυσική και την Φιλοσοφία, δεν μπορεί να συμβεί ποτέ στο πεδίο μίας φιλοσοφικής χρήσης της Φιλοσοφίας-ακόμα και αν αυτή εμφανίζεται ως η πλεον αντι-φιλοσοφική λειτουργία. Η Αποδόμηση που πραγματικά μπορεί να είναι Αποδόμηση είναι η μη-φιλοσοφική σκέψη πάνω στη Φιλοσοφία συνολικά, με σκοπό να αποδείξει θεωρητικά την αντιδραστική της φύση,το γλωσσικό αυτοσκοπό της.
12. Η Αποδόμηση που γνωρίσαμε ήταν μία αποσυναρμολόγηση των δοσμένων υλικών της φιλοσοφικής θεωρίας, εμείς πρέπει να περάσουμε απο την deconstruction(αποδόμηση) στην destruction(καταστροφή).
σ.
Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010
ΑΛΑΙΝ ΜΠΑΝΤΙΟΥ, ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ
(...) Όπως όλοι γνωρίζετε πολύ καλά, το θεμελιώδες πρόβλημα είναι απο την μία μεριά, να διακρίνεις το Είναι ως τέτοιο,το Είναι ως Είναι, και απο την άλλη μεριά, την ύπαρξη,ως μια κατηγορία που ακριβώς δεν ανάγεται σε αυτήν του Είναι. Αυτή είναι η καρδιά του θέματος. Αυτή η διαφορά ανάμεσα στο Είναι και την ύπαρξη είναι συχνά το αποτέλεσμα μιας μελέτης ενός ειδικού τύπου του Είναι. Αυτή είναι και η περίπτωση με τον Χάιντεγκερ με την διάκριση ανάμεσα σε Είναι και Χρόνο. Αν λάβουμε υποψην το ετυμολογικό πλαίσιο, μπορούμε να δούμε πως η ''ύπαρξη'', που εξαρτάται απο το Είναι,είναι μια τοπολογική έννοια. Σημαίνει το να είσαι εδώ, το να είσαι μέσα στο κόσμο.Και στην πραγματικότητα, επίσης θα προτείνω να καθορίσουμε την πολύ γενική έννοια «της ύπαρξης» από την αναγκαιότητα του σκέπτεσθαι της θέσης, ή του κόσμου, όλων όσων είναι. Και αυτή η θέση δεν ανάγεται απο το Είναι ως τέτοιο.
Όμως ξεκάθαρα, για τον Χάιντεγκερ, το Είναι και τελικά η ύπαρξη, είναι ένα όνομα για το ανθρώπινο όν, για την ιστορική μοίρα του σκέπτεσθαι, για την κρίσιμη και δημιουργική εμπειρία του γίγνεσθαι του ίδιου του Είναι. Θα προτείνω μια έννοια του εδώ-Είναι και της ύπαρξης δίχως καμία αναφορά σε κάτι όπως η συνείδηση,η εμπειρία ή το ανθρώπινο ον. Θα κατασκευάσω ενώπιον σας μια καθαρά σχεσιακή έννοια της μικρής απόστασης μεταξύ μιας πολλαπλότητας και της ίδιας της πολλαπλότητας εδώ, στη θέση της, εντός ενός κόσμου.
Το Πράγμα είναι: das Ding ίσως das Ur-ding. Που σημαίνει πως είναι αυτή η μορφή που υπάρχει σίγουρα μετά την αδιαφορία του Μηδενός, αλλά επίσης και πριν την ποιοτική διαφορά του αντικειμένου. Πρέπει να τυποποιήσουμε την έννοια του ΄΄πράγματος΄΄ανάμεσα, απο την μία , στην απόλυτη προτεραιότητα του μηδενός,και από την άλλη, στην πολυπλοκότητα των αντικειμένων. Ένα πράγμα είναι πάντα η προ-αντικειμενική βάση της αντικειμενικότητας. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ένα πράγμα δεν είναι τίποτα εκτός από μια πολλαπλότητα. Όχι μια πολλαπλότητα των αντικειμένων, όχι ένα σύστημα των ιδιοτήτων, ένα δίκτυο των διαφορών, αλλά μια πολλαπλότητα των πολλαπλοτήτων,και μια πολλαπλότητα των πολλαπλοτήτων των πολλαπλοτήτων.(...)
απόσπασμα απο τον ιστότοπο www.lacan.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)