τροχιές
Με την πράξη να ανακαλύπτουμε αλήθειες και πάλι με την πράξη να τις ελέγχουμε και να τις αναπτύσσουμε.../Πράξη, γνώση και ύστερα πάλι πράξη˙ η μορφή αυτή της κυκλικής επανάληψης είναι ατελεύτητη.
Μάο ΤσεΤουνγκ
Το συμβάν δεν είναι ο Άλλος του Λόγου αλλά ο 'Αλλος της φιλοσοφίας, όπως ορίζεται σύμφωνα με την πλατύτερη έννοια της πολύπλοκης δομής του, αντί να ορίζεται μόνο με όρους ''παρουσίας".
Francois Laruelle
Μάο ΤσεΤουνγκ
Το συμβάν δεν είναι ο Άλλος του Λόγου αλλά ο 'Αλλος της φιλοσοφίας, όπως ορίζεται σύμφωνα με την πλατύτερη έννοια της πολύπλοκης δομής του, αντί να ορίζεται μόνο με όρους ''παρουσίας".
Francois Laruelle
Σάββατο 7 Αυγούστου 2010
“MOΜΠΥ ΝΤΙΚ’’
Αφορισμένη αναζήτηση, σκότωσα για να μην σε περιμένω,
Αυτό το απλωμένο κρύο της μανίας ήξερες πως είναι ο Απίθανος Θάνατος.
Λευκέ εφιάλτη, χυμένε στον υπερπόντιο ορίζοντα, όπως φυσάει ίσα κατά πάνω σου θα βρεθώ,
Χωρίς συντροφιά , χωρίς καπετάνιο και οδηγό.
Κι όπως η γαλήνη κρύβει το Κακόμορφο σώμα σου, ο χρόνος σου βγάζει τα μάτια στην αθόρυβη κόλαση της ελπίδας.
Μια γύρα φέρνεις με την ουρά σου και μας σβήνεις από προσώπου γης, κερδίζοντας το χειροκρότημα της Μουγκής φύσης.
Σ’ αναζητώ, σ’ έχω στην φαντασία μου πολύ ψηλά, Θεό σε έχω κάνει, για να σε πω και να μπορώ να σε δω.
Αφορμή να υπάρχω, αλάτι όλο της γης μέσα σε ένα κύμα αφανισμού,
Τώρα οι δυο μας, εσύ έρχεσαι από τις θάλασσες του Ύπνου και Εγώ σε αναζητώ στ΄ανοιχτά του σαλονιού.
Μαζί, βύθισμα στον κόσμο σου, μαύρο γάμο, να μην αφήσουμε κανένα παραπονεμένο.
Μόμπυ Ντίκ, εγώ μου, κόσμε μου, θλιβερά ταξίδια της ζωής που με φέραν σε σένα, αφύσικο Ον που βογγά από αλήθεια,
Έλα δώ, ζήτα μου συγγνώμη, παρακάλα βοήθεια.
Με τα άδεια σου μάτια φιλοξένησε τον φόβο, πόνο και αίμα,
Σύρε δώσε τον τόνο, κουβαλάμε μαζί το Άπειρο.
Είμαι στο λιμάνι σου πρόσφυγας, αρρωστιάρης αέρας, κωπηλάτη φαρμάκι,
Λένε σε είδαν οι άλλοι , σε είπαν Θεριό , σε είπαν Παράξενο.
Μυστικέ Ερμή του Χαμένου Παραδείσου, πλάσμα ομοίωμα της καρδιάς που χτυπά έξω απ’ τα σώματα,
Βγήκες πάλι στην επιφάνεια, τα ξημερώματα, μαγική φρίκη δύναμης επικαλείσαι.
Λευκέ εφιάλτη, σιχτίρισμα και ουρανού ευχή διεστραμμένη, Ποιος είσαι; Που είσαι;
Ξεφυσάς το αίμα μου, σέρνεσαι ανάμεσα στις πολυκατοικίες, αόρατη σάρκα πιασμένη στο καρτέρι μιας εκδίκησης κρύας.
Μόμπυ Ντίκ, ποιος το περίμενε εκεί που γύριζαν οι σελίδες πως θα τσάκιζες το καραβάκι μου ,
πως θα ερχόσουν εδώ, ανοίκειε Εαυτέ, να κουρνιάξεις μακριά από το μίσος των Ανθρώπων;
Ποιος το περίμενε , σ΄αυτό το ταξίδι της απόγνωσης πως θα΄σουν η γνώση,
ο φρικτός νόμος της εξόντωσης του Νόμου;
Εσύ, Έλα, Είμαστε η μόνη ελπίδα του κόσμου να ναυαγήσει,
Είμαστε η περιουσία η Τραγική,
Έλα Μόμπυ Ντίκ προσποιήσου την Ατλαντίδα, βυθίσου..
Εσύ! Τερατογένεση του Θεού,
Προσκύνησε με για να σωθούμε!
σ.κ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
υπέροχο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πιο προσωπικό ποστ που έχω διαβάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟχι μόνο φιλοσοφικός λόγςς, αλλά και ποιήση.
Τι να γεννά αραγε η συνάντηση των δύο;
Κα΄λη συνέχεια.