Αυτό το κενό δεν προκύπτει από μια «αφαίρεση» από τη συγκεκριμένη πληρότητα της ανθρώπινης ύπαρξης αυτό το κενό είναι αρχέγονο, συστατικό της υποκειμενικότητας, προηγείται οποιουδήποτε περιεχομένου την υπερχειλίζει. Και θέτει ένα όριο στην ιδέα της κοινής λογικής ότι η συνομιλία μας με τους άλλους πρέπει να ακολουθήσει την πορεία της ευθείας ειλικρίνειας, αποφεύγοντας μαζί τα άκρα της υποκριτικής εθιμοτυπίας και της αδικαιολόγητης παρεισφρείουσας άσεμνης οικειότητας. Ίσως,έχει έρθει ο χρόνος να αναγνωρίσουμε ότι αυτός ο φανταστικός μέσος δρόμος πρέπει να συμπληρωθεί και με τους δύο από τους ακραίους πόλους του: η «κρύα» διακριτικότητα της συμβολικής εθιμοτυπίας που μας επιτρέπει να διατηρήσουμε μια απόσταση προς τους γείτονές μας, καθώς επίσης και οι (εξαιρετικοί) κίνδυνοι αισχρολογίας που επιτρέπουν σε μας να εγκαταστήσουμε μια σύνδεση με τον άλλο εντός του πραγματικού της ευχαρίστησης του/της.
Έτσι, επιτρέψτε μας να ολοκληρώσουμε με ένα πιό πολιτικό παράδειγμα αντίστασης στο κατεπείγον του σχεδιασμού. Το θεολογικόo-πολιτικό θέμα των δύο σωμάτων του Μονάρχη (που αναπτύσσονται από το Ernst Kantorowicz στην κλασσική εργασία του με τον ίδιο τίτλου) επιστρέφει βίαια στο σταλινισμό, με το πρόσχημα των δύο σωμάτων του ηγέτη (θυμηθήτε όλες τις σταλινικές διαδικασίες που συμφωνούν με το σώμα του ηγέτη, από τις πειραγμένες φωτογραφίες έως στη συντήρηση του σώματος σε ένα μαυσωλείο). Έτσι όταν η κυριαρχία μετατοπίζεται από το Μονάρχη στο λαό, το πρόβλημα είναι αυτό του σώματος του λαού, του πως να ενσαρκώσεις το λαό, και η ριζικότερη λύση είναι ο Ηγέτης ως ο Λαός ενσαρκωμένος. Μεταξύ αυτών των δύο άκρων, υπάρχουν πολλές άλλες δυνατότητες-θεωρημένης της μοναδικότητας του πίνακα του Jean-Louis David,''o Θάνατος του Marat'', «ο πρώτος νεωτερικός πίνακας» σύμφωνα με T.J. Clark.
απόσπασμα που μεταφράστηκε από το www.lacan.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου